Królowie

Banda zbójców napada na gdańskich kupców. Kazimierz i Zofia odnajdują wśród ocalałych tylko małą Klarę, którą Zofia postanawia się zaopiekować. W sanockim zamku odbywa się ostatnie spotkanie matki i braci. Władysław Jagiellończyk udaje się na Węgry. W Krakowie Przemek próbuje wymusić na Jagnie informacje o miejscu pobytu Lecha. Gromek ratuje ją z opresji. Katarzyna i Włodek ze Skrzynna kupują kamienicę, używając gdańskich szelągów, które zdobyli podczas napadu na kupców. Elżbieta Węgierska nie chce zrezygnować z władzy. Pragnie, aby jej syn przejął koronę św. Stefana, pomimo że koronacyjne insygnia są ukryte w skarbcu w Wyszehradzie. Aby osiągnąć swój cel, zleca swojej zaufanej dwórce, Helenie Kottanerin, ich wykradzenie. Następnie nakazuje Ulrykowi Cylejskiemu, aby zamordował polskiego króla.

Władysław Jagiellończyk, mimo zamkniętych bram węgierskich miast, nie ustępuje i kontynuuje marsz ze swoimi wojskami, wspierany przez Oleśnickiego. Gdy wkracza do Budy, królowa Elżbieta każe pospiesznie koronować swojego synka, Władysława Pogrobowca. Ulryk Cylejski zleca zaś Istvanowi zabójstwo Jagiellończyka. Zamach jednak jest nieudany, a król okazuje łaskę sprawcy, wypuszczając go. Tymczasem książę Michałuszka sięga po władzę na Litwie. Kazimierz postanawia wyruszyć do Wilna. Dziersław ma go strzec, a matka podarowuje mu amulet - wisior w kształcie węża.

Władysław, po dotarciu do Budy poselstwa od królowej Elżbiety, zaczyna zastanawiać się nad sensem swoich starań o węgierską koronę. Dominici i Talocci wcześniej proponowali mu to wyróżnienie, ale teraz w imieniu Elżbiety przekazują mu rozkaz opuszczenia Węgier. Tymczasem na Litwie królewicz Kazimierz napotyka problemy związane z Michałuszką, synem zmarłego Zygmunta Kiejstutowicza, który może okazać się przeciwnikiem lub sojusznikiem. Zofia dowiaduje się, że zabójcami rodziców Klary dowodziła kobieta. Zwraca się do Sambora z prośbą o pomoc w jej znalezieniu. Katarzyna Włodkowa, przywódczyni przestępców, dowiaduje się, że napad na gdańskich kupców przeżyła dziewczynka. Postanawia ją odnaleźć.

Królewicz Kazimierz zostaje w Wilnie ogłoszony wielkim księciem Litwy, mimo że miał być jedynie królewskim namiestnikiem. Tymczasem w Budzie polscy panowie wybierają Władysława Jagiellończyka na króla Węgier. Ulryk Cylejski zostaje schwytany i aby uniknąć śmierci, obmyśla podstęp. Oferuje, że zaprowadzi ludzi Władysława do ukrytej korony św. Stefana. W Krakowie Katka żegna się z Gretą. Pragnie przejąć jej stragan z ziołami, jednak musi się sporo nauczyć. Ma słabą pamięć i coraz więcej problemów z klientami. Mszczuj, Sambor i Grzymek planują wyprawę przeciwko Turkom, ale najpierw chcą odnaleźć zbójców, którzy zamordowali rodziców Klary. Mszczuj, nieświadomy profesji swojego kuzyna, proponuje Katarzynie i Włodkowi dzierżawę swojego zamku w Barwałdzie.

Rok 1440. Złotnicy stworzyli nową, wspaniałą koronę, ale Władysław Jagiellończyk obawia się, że taka replika nie będzie posiadała formalnej ani mistycznej mocy. Oleśnicki sugeruje użycie korony z relikwiarza św. Stefana. Tymczasem Katarzyna Włodkowa wraz ze swoją bandą wciąż działa na traktach, a Mszczuj z towarzyszami próbuje ich wytropić. Do Sanoka przybywa Dorota z prezentem dla Klary, a także Dziersław, który przywozi wiadomości z Wilna. Zofia uznaje, że Władysław musi się o tym natychmiast dowiedzieć, dlatego wysyła Dziersława do Budy. Istvan zyskuje sympatię króla Władysława i kolejny raz próbuje dokonać zamachu.

Władysław Jagiellończyk zostaje królem Węgier. Tymczasem niedoszły zamachowiec Istvan umiera w lochu. Królowa Elżbieta nie ustaje w dążeniach do odzyskania tronu. Przekazuje swoje dzieci, w tym syna koronowanego na węgierskiego króla, pod opiekę cesarza Fryderyka. Udadzą się do Wiednia, a Elżbieta otrzyma fundusze na walkę z Jagiellończykiem. W Sanoku Jadwiga Melsztyńska i Andrzej Tęczyński zaczynają darzyć się coraz większą sympatią. Nie podoba się to małej Klarze, która przywiązała się do dwórki i obawia się jej utraty. Krawiec Johann, mający problemy z potencją, szuka pomocy u Katki.

Na polecenie króla Władysława polscy panowie organizują pospolite ruszenie i rozważają kwestie podatkowe w kontekście wojny z węgierskimi wojskami Elżbiety, wspieranymi przez cesarza Fryderyka. Tymczasem, na zamku w Sanoku rozwija się romans pomiędzy Jadwigą Melsztyńską a Andrzejem z Tęczyna. Mała Klara jest zazdrosna o dwórkę królowej i obawia się, że miłość może zranić jej przyjaciółkę i opiekunkę. Jan Hińcza przynosi Zofii niepokojące wiadomości od jej syna z Budy. Do Krakowa przybywa tajemniczy Nawoj. Gertruda stara się uspokoić swojego męża Johanna, który nadużywa ziół na poprawę potencji.

Zofia i Hińcza spędzają romantyczne chwile w Sanoku. Tymczasem Oleśnicki, aby utrzymać kontrolę nad Władysławem, wysyła do Budy swojego brata, Jana Głowacza. Gertruda wciąż skarży się na łóżkowe zachcianki swojego męża. Ponownie zwraca się z prośbą o pomoc do Katk. Liczy na to, że ta doradzi jej, jak stanowczo odmówić ukochanemu. Nawoj okazuje się znajomym Grzymka. Musi się ukrywać z powodu romansu z zamężną kobietą. Gdy opowiada w karczmie o swoich wojennych przygodach, w lokalu niespodziewanie pojawia się mąż kochanki. Dorota przedstawia królowej Katarzynę Włodkową, a Mszczuj wciela się w rolę swata, opowiadając Hińczy o pannie Koziegłowskiej.

Książę Michałuszka podburza Żmudzinów. W odpowiedzi na to, wielki książę Kazimierz decyduje się na ustępstwa, nadając im takie same prawa, jakie przysługują Litwinom. Andrzej Tęczyński po powrocie z wojny ma zamiar ubiegać się o rękę Jadwigi Melsztyńskiej. Sambor łapie członka bandy Włodkowej, a Hińcza zwycięża w pojedynku z Głowaczem. Katarzyna Włodkowa poprzez swoje wróżby wzbudza w królowej Zofii poczucie winy, przypominając, że nie powinna angażować się w romans z poddanym. Tymczasem Gertruda nakrywa Johanna i Niemirę w dwuznacznej sytuacji i decyduje się skonfrontować z kobietą. W wyniku bójki obie zostają zamknięte w miejskim lochu.

Zofia tęskni za Hińczą. Tymczasem Jadwiga Melsztyńska oczekuje wieści od swojego ukochanego, Andrzeja. Niestety, dwórka królowej nie otrzymuje listu od Tęczyńskiego, ponieważ Klara ukrywa go w swojej skrzynce. Kat Gniewko zajmuje się schwytanym zbójcą. Sambor sugeruje, by go wypuścić i posłać za nim Nawoja. Po ulicznej bójce Niemira i Gertruda zostają postawione przed sądem miejskim i muszą zapłacić wysoką grzywnę za zakłócenie porządku. Mimo to dalej awanturują się i trafiają pod pręgierz z gęsiami pod pachą. Władysław Jagiellończyk w liście donosi, że dobrze sobie radzi na Węgrzech. Kazimierz jednak może napotkać problemy na Litwie, gdyż Świdrygiełło planuje skłócić wielkiego księcia z Michałuszką, synem zamordowanego Zygmunta Kiejstutowicza.

Jadwiga Melsztyńska znajduje list od Tęczyńskiego, który ukryła Klara. Wybacza jej to niewielkie oszustwo. Katarzyna Włodkowa odwiedza królową Zofię. Klara, choć nie rozpoznaje zabójczyni swoich rodziców, zaczyna się bać Katarzyny po usłyszeniu jej śmiechu. Nawoj, na polecenie Sambora śledzi Czabora, ale jego towarzysze go ogłuszają. Wraca do Krakowa bez konia, butów i pieniędzy. Tymczasem Niemira i Gertruda postanawiają zemścić się na Klemensie. Pomagają im w tym gęsi. Zofia i Jadwiga ubierają się w najlepsze suknie i czekają na swoich rycerzy. Andrzej przywozi ciężko rannego Hińczę.

Hińcza jest w ciężkim stanie i jego życie jest zagrożone. Niespodziewanie Katarzyna Włodkowa przybywa z pomocą, przecinając i przypalając jego ranę. Proponuje też, że po ślubie Jadwigi i Tęczyńskiego, przyjmie Klarę pod swój dach. Dziewczynka jest przerażona tą perspektywą. Tymczasem Władysław zawiązuje sojusz z królową Elżbietą. Negocjatorem układu jest Ulryk Cylejski, któremu Elżbieta grozi, że ujawni jego plany dotyczące zamachów na Jagiellończyka. Obawiając się tego, szlachcic postanawia się jej pozbyć. Nasącza trucizną szubę, którą otrzymała ona od młodego króla. Nawoj wyraża uznanie dla miecza wykutego przez Klemensa i obiecuje, że pomoże mu zemścić się na Niemirze i Gertrudzie.

Królowa Elżbieta zamierza zerwać rozejm zawarty z Władysławem Jagiellończykiem, ale zanim zdąży podjąć jakiekolwiek działania, umiera wskutek założenia futra zatrutego przez Ulryka Cylejskiego. W Sanoku Zofia zwierza się Oldze z obaw przed utratą Hińczy. Idzie do niego i zostają sami w komnacie. W Krakowie zaostrza się konflikt między Gertrudą a Niemirą. Krawiec Johann odkrywa, że stoi za tym wszystkim Nawoj. Katarzyna stara się zabrać do siebie Klarę, ale Zofia proponuje, by dziewczynka pojechała do niej dopiero po ślubie Jadwigi z Tęczyńskim. Klara w komnacie Włodkowej odnajduje rękawiczki swojej matki i dzieli się tym odkryciem z Olgą. Ta z kolei pyta o nie... Katarzynę.

Władysław otrzymuje wiadomość o śmierci Elżbiety Luksemburskiej oraz plotce, że to on zlecił jej otrucie. Głowacz naciska na króla, by powrócił do kraju, ale Jagiellończyk się waha. Tymczasem legat papieski Giuliano Cesarini ogłasza, że papież Eugeniusz wydał bullę wzywającą do krucjaty przeciwko Turkom. Rozpoczynają się przygotowania do wojny. Królowa otrzymuje niepokojące wieści z Litwy i zaprasza Świdrygiełłę do Sanoka. Klemens, w imieniu krakowskich rajców, wynajmuje Nawoja do ścigania zbójców grasujących na traktach. Niebawem wdaje się w bójkę z Johannem. Katarzyna Włodkowa wysyła swojego człowieka do Sanoka, aby jak najszybciej przywiózł Klarę i Olgę do Barwałdu.

Królowa Zofia gości Świdrygiełłę w Sanoku, próbując go przekonać do uznania wielkoksiążęcej władzy młodego Kazimierza. Zbliża się wesele Andrzeja Tęczyńskiego i Jadwigi Melsztyńskiej. Podczas polowania Olga i Klara zostają uprowadzone. Kazimierz obejmuje rządy na Litwie, nieświadomy, że Michałuszka i Fedor knują intrygę. Udają się do bojara Borysa, aby namówić go, by wysłał swoją córkę Iwę do Wilna, na dwór wielkiego księcia. W Krakowie wzrasta liczba sporów. Nawoj stara się temu zaradzić. Przypomina o pladze, która dotknęła Norymbergę, a gdy to nie skutkuje, dzięki pomocy młodych muzykantów, sprowadza na Kraków biblijną plagę żab.

Jan Hińcza i Andrzej Tęczyński poszukują Olgi oraz Klary, które są uwięzione na zamku w Barwałdzie. Zofia żegna się ze Świdrygiełłą, niepewna czy jej działania przyniosą zamierzony efekt. Do Budy przybywa tureckie poselstwo z propozycją pokoju oraz darami - pięknymi dywanami i urodziwą tancerką. Władysław Jagiellończyk podziwia dywany, ale tancerkę odsyła, nieświadomy, że tym samym skazuje ją na śmierć. Papieski legat Giuliano Cesarini wspiera ideę krucjaty, a Jan Głowacz przekonuje króla do powrotu na Wawel.

Zofia, mimo że przeżywa zniknięcie Olgi, czuje, że nie może dłużej powstrzymywać Jadwigi i Andrzeja przed ślubem, zwłaszcza że Tęczyński wyrusza na wojnę przeciwko Turkom. Wieczorem para młoda bierze ślub. Jadwiga rozlewa flakonik olejku różanego na łoże. Pan młody kicha, ale mimo to znajduje sposób na namiętną noc poślubną. Tymczasem Olga i Klara uciekają z Barwałdu, ale rozdzielają się. Olga ponownie trafia w ręce bandy Włodkowej. W Wilnie Świdrygiełło składa hołd Kazimierzowi, a na uczcie pojawia się piękna Iwa. Księżna Anna zgadza się, by dziewczyna została jej dwórką, a książę jest nią oczarowany. Greta uczy Katkę zielarstwa i rzucania "złego oka". Żona rzeźnika testuje tę umiejętność na mieszkańcach Krakowa.

Rok 1443. Władysław odnosi sukcesy w wojnie przeciwko Turkom. Mimo to królowa Zofia, zaniepokojona o swojego syna, pragnie przyspieszyć jego powrót do ojczyzny, co wspiera biskup Oleśnicki. Tymczasem w Wilnie piękna Iwa realizuje wolę swego ojca, próbując uwieść księcia Kazimierza. Olga jest uwięziona w Barwałdzie, a Nawoj spotyka w okolicach zamku żebraczkę w pięknym płaszczu, który odnalazła na bagnach. Widnieje na nim krwawy ślad, a Dorota twierdzi, że należy do zaginionej dwórki. W Krakowie garncarz Michał poszukuje zgubionej broszki. Katka szepcze mu do ucha zaklęcie i przekazuje magiczny garnek.

Kazimierz i Iwa udają się do świętego gaju, gdzie spotykają guślarza Krywe. Przepowiada on księciu, że zostanie królem. Świdrygiełło odkrywa, że Iwa jest szpiegiem Michałuszki. Anna sugeruje, że dziewczyna może pełnić rolę ich agentki na wileńskim dworze, szczególnie że jej relacja z księciem się rozwija. Nawoj wyrusza do Sanoka z płaszczem Olgi. Zofia obawia się, że jej przyjaciółka zginęła. Bogna niepokoi się o męża, który prowadzi rozmowy z garnkiem. Znajduje egzorcystę Jarosława, który podejmuje próbę wypędzenia z Michała złych duchów.

W królewskim obozie na Bałkanach zjawia się tajemniczy gość, który obiecuje, że mieszczanie otworzą bramy Sofii, jeśli król cofnie rozkaz spalenia miasta. Zaginiona broszka zostaje odnaleziona, a Michał jest przekonany, że to efekt działania magicznego garnka. Bogna nie może już tego słuchać i planuje z Jarosławem przeprowadzenie egzorcyzmów. Najpierw jednak muszą uśpić garncarza, więc Bogna udaje się po zioła do Katki. Tymczasem Nawoj, po rozmowach ze służkami, wyrusza w kierunku Barwałdu, aby sprawdzić, czy Katarzyna Włodkowa może mieć coś wspólnego z zaginięciem Olgi i Klary. Dziewczynka błąka się po lesie, podczas gdy Czabor i Przemek topią Olgę w rzece.

Rok 1444. Katarzyna Włodkowa wraz z towarzyszami poszukuje Klary, która błąka się po lesie. Dziewczynkę przyjmuje pod swój dach rodzina węglarzy. Tymczasem król Władysław świętuje w Budzie swoje zwycięstwo nad Turkami, po serii wygranych bitew. Choć planuje powrót do Polski, legat Cesarini przekonuje go do kontynuowania walki z armią Murada, na co z nadzieją czeka cały chrześcijański świat. Zofia w Sanoku podejmuje posłów zakonu i zamierza w sekrecie wesprzeć zbuntowaną pruską szlachtę. Jarosław natomiast przeprowadza egzorcyzmy nad Michałem.

Kazimierz w tajemnicy przed bratem wysyła wojska na Mazowsze. Mają odbić ziemie należące kiedyś do Litwy. Spotyka się z Dziersławem, który przywozi wiadomości z Budy. Tak naprawdę jednak bardziej niż polityka, interesuje go Iwa. Księżna Anna Twerska zaprasza księcia i Dziersława do zabawy z dwórkami w ogrodzie. Zofia przyjeżdża na Wawel na radę królewską. Wdaje się w spór z biskupem Oleśnickim. Po burzliwych obradach zapada decyzja, by wysłać do króla oficjalne poselstwo z prośbą o natychmiastowy powrót do kraju. Dorota rozpacza, że jej mąż Mszczuj został w Budzie przy Władysławie. Tymczasem monarcha waha się, czy zorganizować kolejną krucjatę. Legat Cesarini naciska, by to zrobił, Sambor natomiast przekonuje do powrotu. Hincza i Jan Tęczyński pomagają Barbarze i Kosmie, którzy padli ofiarą tatarskiej napaści koło Kamieńca Podolskiego. Królowa Zofia pozwala im zostać na swoim dworze.

Do Budy przyjeżdżają posłowie tureccy (Georgi Angiełow, Artur Smołucha), aby negocjować warunki pokoju. Hunyady (Dariusz Bereski) w przeciwieństwie do polskich rycerzy nie chce zakończenia wojny. Sambor i Mszczuj, obawiając się, że pod wpływem Cesariniego Władysław odrzuci ugodę, opóźniają powrót legata do Budy. Podstęp się udaje. Król zawiera 10-letni pokój z Turkami. Szczęśliwi Zofia i Hincza spotykają się nad rzeką i na sanockim zamku. Królowa musi jednak uważać, by przez schadzki nie zniszczyć reputacji. Barbara dostrzega u niej niedopiętą suknię. W nocy Zofia idzie do sypialni Hinczy. Nawoj ogrywa mieszczan w kości. Oszukani gracze zaczynają go ścigać. Z opresji ratują mężczyznę Katka i... Katarzyna Włodkowa.

Zofia i Hincza omal nie zostają zdemaskowani, gdy służka Marta zauważa w nocy "ducha" na sanockim korytarzu. Wszyscy zaczynają szukać zjawy, opowiadając sobie przerażające historie. Wojska litewskie atakują ziemię drohicką, która należy obecnie do Mazowsza. Kazimierz musi zdecydować, czy opowiedzieć się za interesem Litwy, czy Korony. Ostatecznie popiera Wielkie Księstwo, czym zyskuje aprobatę Świdrygiełły. Iwa donosi Fedorowi o rozterkach księcia. W Barwałdzie Nawoj jest zauroczony Katarzyną. Zmanipulowany przez Włodka, ściga rzekomego herszta zbójców. Czabor i jego żona stają się kozłami ofiarnymi. Morderca próbuje się ratować. Gdy postanawia wyjawić, kto zlecił utopienie Olgi, ginie wraz z żoną ugodzony przez strzały. Włodek i Katarzyna zachowują swój sekret.

Na wieść o litewskim ataku na Mazowsze Władysław postanawia wracać do kraju. W Budzie zjawia się poseł wenecki Riguardari, który obiecuje pomoc w opóźnieniu marszu armii tureckiej. Papieski legat Giuliano Cesarini namawia króla do kolejnej wojny przeciwko wojskom sułtana Murada. Władysław, mimo sprzeciwu szlachty, zrywa pokój z Turkami. Oleśnicki przejeżdża do Sanoka. Królowa prosi go, by powstrzymał monarchę przed podjęciem pochopnych decyzji. Biskup wybiera się jednak nie do Budy, a do Piotrkowa na zjazd szlachty. Jego brat zaś, Jan Głowacz, wraz z prymasem Kotem udają się do Wilna. Kosmie brakuje sił, by wstać z łóżka. Barbara stara się mu pomóc, ale mąż wciąż nie umie otrząsnąć się po porwaniu przez Tatarów wnuka. Nie ma ochoty do życia. Hincza przed wyjazdem czule żegna się z Zofią w sanockim ogrodzie. Nawoj i Włodek przywożą do miasta ciała Czabora i jego żony. Głoszą, że to przywódcy bandy, która grasuje na krakowskich traktach. W karczmie chwalą się, że ją zlikwidowali. Tymczas

Przed rozpoczęciem wojny z sułtanem Muradem Władysław zasięga rady astrologa. Cesarini ukrywa przed królem, że horoskop zwiastuje jego śmierć, i wręcza mu miecz obrońcy wiary. Andrzej Tęczyński przybywa z listem i błaga króla o powrót na Wawel. W Sanoku pojawia się Katarzyna z wiadomością, że Nawoj i Włodek rozgromili bandę zbójców odpowiedzialnych za śmierć Olgi. Barbara nakrywa królową na czułej rozmowie z Hińczą. W Wilnie Głowacz i prymas Kot zapraszają Kazimierza na zjazd w Piotrkowie. Fedor zleca Iwie, by zniechęciła księcia do udziału w nim. Ten jednak zamierza przyjąć zaproszenie. W Krakowie mieszczanie znajdują w ziemi ogromną kość, którą Jarosław uważa za relikwie świętego Homobonusa.

Kazimierz jest tak pochłonięty namiętnymi chwilami z Iwą, że zaniedbuje królewskie obowiązki. Głowacz próbuje go namówić do wyjazdu do Piotrkowa, podczas gdy księżna Anna i Iwa wciąż starają się go od tego odwieść. Świdrygiełło nawet sugeruje, aby zerwał unię polsko-litewską. Tymczasem królowa Zofia na sejmiku w Piotrkowie staje w obronie nieobecnych synów. W Krakowie rozpoczyna się nielegalny handel relikwiami św. Homobonusa. Gertruda wierzy, że odkąd nosi woreczek z fragmentem jego kości, stała się piękniejsza. Nawoj chce ukrócić ten proceder.

Władysław zgromadził mniej wojskowa niż planował, ale nie zamierza rezygnować z prowadzenia wojny. Do jego obozu dołączają synowie Zawiszy Czarnego, Marcin i Stanisław, ale nie będzie więcej posiłków z Polski. Król i młody sługa Fedko spędzają sami miłe chwile. Sambor i Mszczuj wróżą sobie, który z nich umrze pierwszy. Zofia jest przerażona przepowiednią ślepca, zapowiadającą trudną próbę w jej życiu. Hińcza wspiera królową, a do Sanoka przybywają muzycy. W Krakowie Jarosław i Nawoj zostają przyłapani na handlu relikwiami. Biskup Oleśnicki konfiskuje kość domniemanego świętego Homobonusa, która odtąd będzie uznawana za relikwię świętego Krzysztofa.

Posłowie z Mazowsza przybywają do Wilna, aby rozpocząć negocjacje dotyczące zakończenia konfliktu o ziemię drohicką. Opanasz ostrzega Kazimierza przed Iwą, podczas gdy książę Michałuszka planuje zamach na wielkiego księcia. W Sanoku Zofia uczy się gry na lutni, a z listu Władysława dowiaduje się, że pokój z Turkami został zerwany i trwają przygotowania do wojny. Królowa przekazuje Hińczy cenny naszyjnik, aby opłacił najemników i wysłał ich na Bałkany. Tymczasem Oleśnicki za radą Długosza ogłasza, że odnalezione kości to szczątki świętego Krzysztofa. Procesja z relikwiami uspokaja mieszczan, poza Klemensem i Nawojem.

Władysław cieszy się triumfem nad Turkami pod Nikopolis i planuje dalszy marsz, gotów stanąć do walki ze swoimi żołnierzami. Zwalnia młodego sługę Fedka i obawia się kary za swoje grzechy. W Sanoku pojawiają się Jadwiga, Andrzej i ich przyjaciółka, Dorota Koziegłowska. Tęczyńscy zamierzają wyswatać ją z Hińczą. Panna jest nim zauroczona. Po wystawnej uczcie dochodzi do kłótni między Zofią a Janem. W Wilnie rodzi się uczucie między Iwą a Kazimierzem. Dziewczyna otrzymuje jednak polecenie od Fedora, by zgładzić księcia. Chce o wszystkim powiadomić księżną Annę, ale książęca para wyruszyła na polowanie.

Listopad 1444 roku. Wojska Władysława są rozmieszczone w pobliżu Warny, gdzie gromadzi się cała armia Murada. Hunyady zaleca ostrożność, lecz król, nie słuchając jego rady, decyduje się na rozpoczęcie bitwy. W trakcie walk papieski legat Cesarini ucieka z pola bitwy, lecz zostaje napadnięty i zabity. W Krakowie dochodzi do trzęsienia ziemi, podczas którego rzeźnik zostaje przygnieciony przez wielką belkę. Nawoj próbuje go ratować, lecz Stach umiera. Przerażeni mieszkańcy, obawiając się boskiego gniewu, organizują procesję pokutną. W Sanoku także dochodzi do wstrząsów sejsmicznych. Zofia interpretuje te wydarzenia jako karę za jej uczucie do Hińczy.

Trwa bitwa pod Warną. Sambor umiera w objęciach przyjaciół, ginie również Stanisław, syn Zawiszy Czarnego. Węgierski dowódca, Hunyady, zarządza odwrót. Los króla Władysława pozostaje nieznany. Marcin i Mszczuj razem z Hunyadym wyruszają na poszukiwania. W Sanoku Zofia niespodziewanie ogarnia słabość. Hińcza planuje jechać po Henryka Czecha. Krakowscy mieszczanie porządkują miasto po trzęsieniu ziemi. Odnajdują pod gruzami Jarosława. W odkrytym dole natrafiają na kolejne kości, które według opowieści należały do wawelskiego smoka.

Henryk Czech diagnozuje u królowej Zofii chorobę duszy, zalecając jej spokój i dietę Hildegardy z Bingen. Dorota Koziegłowska próbuje zdobyć sympatię Hińczy, lecz spotyka się z jego wyraźną niechęcią. Na polecenie księcia Michałuszki, Fedor ma zabić Kazimierza. Każe to zrobić Iwie jednak dziewczyna nie potrafi otruć swojego ukochanego. W Krakowie panuje poruszenie związane z odkryciem szkieletu wawelskiego smoka, który znajduje się w posiadaniu krakowskiego biskupa. Niemira, Gromek i Jarosław proszą Oleśnickiego o zwrot kości, twierdząc, że należą do nich, gdyż to oni odkryli szczątki smoka.

Marcin z Rożnowa, syn Zawiszy Czarnego, przybywa do Sanoka z wieściami o klęsce pod Warną. Los króla pozostaje nieznany. Zrozpaczona Zofia wciąż liczy jednak na to, że jej syn przeżył. Świdrygiełło przybywa do Wilna. Iwa informuje go o spisku na życie Kazimierza podczas uczty, co pozwala księciu zapobiec zamachowi. Fedor zostaje zdemaskowany. Klemens wyjawia, że kości smoka są ukryte w lochu ratusza, a Jarosław i Nawoj opracowują plan, jak się tam dostać.

Rok 1445. Zofia otrzymuje list zaadresowany do Władysława, który daje nadzieję, że los bitwy pod Warną nie jest przesądzony. Postanawia zorganizować wyprawę poszukiwawczą. Henryk Czech ma postawić horoskop, a Hińcza przyrzeka, że zrobi wszystko, aby odnaleźć króla. Tymczasem w Wilnie, podczas tortur, Fedor przyznaje, że za morderstwem Kazimierza stoi książę Michałuszka. Przed śmiercią oskarża także Iwę. Opanasz przeszukuje jej rzeczy i odkrywa buteleczkę z trucizną. W Krakowie Jarosław i Nawoj realizują plan zdobycia kości smoka. Mimo że zostają zamknięci w lochu, udaje im się ukraść ząb stwora.

Horoskop sporządzony przez Henryka Czecha przewiduje śmierć Władysława. Katarzyna Włodkowa namawia Zofię na sfinansowanie fikcyjnej wyprawy w poszukiwaniu zaginionego króla. Tymczasem polscy panowie, pod przewodnictwem Oleśnickiego, planują wybór nowego monarchy. Iwa prosi o wybaczenie, lecz Kazimierz odsyła ją do majątku ojca. W Krakowie wybucha kłótnia, ponieważ kaftan Klemensa okazuje się za ciasny. Płatnerz zarzuca krawcowi o brak profesjonalizmu.

Podczas zjazdu w Sieradzu Zofia prosi panów o wstrzymanie się z wyborem nowego władcy, gdyż ma nadzieję, że Władysław żyje. Oleśnicki jednak naciska, by już teraz wysłać poselstwo do Kazimierza, który może rozpocząć starania o koronę. Biskup zamierza jednak postawić swoje warunki. Kazimierz dowiaduje się, że Iwa spodziewa się dziecka. Przekazuje Borysowi posag dla niej i spotyka się z ukochaną w Jagieliszkach. Do Krakowa wraca Paweł, syn krawca Johanna i Gertrudy. Poznaje Miłkę, córkę płatnerza Klemensa. Młodzi są sobą zauroczeni. Tymczasem między ich ojcami dochodzi ponownie do bójki. Jarosław organizuje w karczmie zakłady dotyczące wyniku ich pojedynku.

Do Wilna przybywa polska delegacja, aby zgodnie z planem Oleśnickiego nauczyć Kazimierza pokory przed negocjacjami dotyczącymi polskiego tronu. Świdrygiełło jest tym faktem oburzony. Iwa otrzymuje od ojca nakaz poślubienia zamożnego bojara, a swoje nieślubne dziecka ma zostawić pod opieką ciotki. Tymczasem Włodkowie przywożą do Sanoka oszusta, który opowiada o tym, jak Władysław wędruje po Bałkanach w pokutnym worku. Sprawia to, że Zofia wciąż ma nadzieję, że jej syn żyje. Henryk Czech, dostrzegając bliską relację Zofii i Hińczy, przestrzega ją przed ryzykiem wybuchu skandalu. Królowa, mimo wątpliwości, prosi Hińczę o poślubienie Koziegłowskiej. Konflikt między Klemensem a Johannem dotyczący zbyt ciasnego kaftana ma zostać rozstrzygnięty przez burmistrza i rajców.

Litewski kupiec relacjonuje spotkanie z zaginionym królem Władysławem. Zofia jest przekonana, że jej syn nadal żyje. Dorota Koziegłowska informuje królową o planach ślubu z Hińczą. W ogrodzie dochodzi do sprzeczki między dawnymi kochankami. Jurgis przywozi wiadomość, że Iwa urodziła syna. Ma zostawić dziecko u swojej ciotki i wrócić do Jagieliszek jako panna na wydaniu. Kazimierz zwraca się do guślarza Krywe po radę. Tymczasem w Krakowie Klemens ma wykonać nożyce dla Johanna, ale nie wie, jak się za to zabrać. Miłka prosi Pawła o pomoc.

Królowa traci nadzieję na odnalezienie Władysława. Dorota zastanawia się, czy jej mąż powróci. Barbara, widząc jej smutek, sugeruje, aby spróbować przywołać ducha Mszczuja. W Sanoku odbywa się ślub Jana Hińczy i Doroty Koziegłowskiej. Zofia przychodzi na ceremonię, aby symbolicznie pożegnać się z ukochanym. Kazimierz jedzie po swojego syna, lecz na prośbę Iwy zgadza się, aby dziecko zostało z nią. Klemens daje Johannowi nożyce, lecz Krawiec nie jest nimi usatysfakcjonowany, co prowadzi do kolejnej kłótni. Mężczyźni są również niezadowoleni z faktu, że ich dzieci, Miłka i Paweł, darzą się sympatią.

Zofia cierpi po stracie ukochanego, a Koziegłowska jest szczęśliwa po nocy poślubnej. Młoda para rusza do majątku Hińczy. Tymczasem Dorota pragnie po raz ostatni zobaczyć się z mężem i się z nim pożegnać. Razem z Barbarą, nocą zaczynają rytuały. Nagle z korytarza dobiega dźwięk kroków. Służki wpadają w panikę i ostrzegają królową przed duchem. W komnacie pojawia się jednak żywy Mszczuj. Dorota jest zachwycona widokiem ukochanego, a Barbara mdleje. Dziersław przybywa do Wilna i przekazuje Kazimierzowi prośbę królowej o udział w zjeździe w Piotrkowie. Szlachta przedstawi tam warunki przyznania polskiej korony. Kazimierz zdecydowanie odmawia negocjacji i nie zgadza się na podporządkowanie Litwy Koronie. Świdrygiełło zamierza wzmocnić pozycję Litwy przez sojusz z zakonem. W Krakowie Miłka dowiaduje się od Katki, że Paweł planuje ożenić się z córką sukiennika.

W Sanoku panuje radość z powodu powrotu Mszczuja. Mężczyznę jednak dręczą sny o wojnie i śmierci Grzymka. Tymczasem Oleśnicki naciska na koronację Kazimierza, grożąc wprowadzeniem innego władcy na tron krakowski. W Wilnie Krzyżacy osiągają porozumienie ze Świdrygiełłą, ale nie mogą dogadać się z Kazimierzem. Dzięki wileńskiej służce Annie Rudolf odkrywa, że książę ma syna. W Krakowie Paweł proponuje Miłce mieszkanie w ruderze, a Gertruda zwraca się do Katki z prośbą o zaklęcia, które sprawią, że młodzi przestaną się miłować.

Zofia i Oleśnicki przybywają do Wilna. Królowa dowiaduje się o romansie Kazimierza. Karską atakują w lesie mrówki. Służka Marta ukrywa jej suknię, która później zostaje znaleziona w kufrze biskupa Oleśnickiego. Tymczasem Rudolf, emisariusz wielkiego mistrza, informuje księcia Michałuszkę o tym, że Kazimierz ma syna. Planują porwać matkę wraz z dzieckiem. W Krakowie Johann zamyka Pawła w domu i poniża Miłkę. Katka żegna się z umierającą Gretą.

Zofia zachęca syna do przyjęcia polskiej korony. Oleśnicki ostrzega, że polscy panowie mogą przekazać tron w obce ręce. Zbrojni Michałuszki porywają Iwę i jej syna. Borys podejrzewa księcia o zorganizowanie tego uprowadzenia, a Kazimierz sądzi, że to Krzyżacy są za to odpowiedzialni. Gertruda, zgodnie z radą Katki, decyduje się cofnąć miłosny urok, który Miłka rzuciła na jej syna. Gdy w nocy zakopuje pukiel włosów, zostaje schwytana przez straż miejską.

Dziersław i Jurgis poszukują Iwy i jej syna. Natrafiają na ślad Michałuszki. Obrażony Oleśnicki opuszcza Wilno, grożąc, że polska szlachta osadzi na tronie Hohenzollerna. Kazimierz jest przekonany, że to tylko gra Świdrygiełły, a doradcy spierają się czy unia w ogóle jest potrzebna. Zofia apeluje do syna o szybkie podjęcie decyzji. Johann wykupuje Gertrudę z aresztu. Paweł szyje suknię, by zdobyć tytuł mistrza i poślubić Miłkę. Johann, by mu to uniemożliwić, niszczy jego pracę, co prowadzi do kolejnej kłótni z Klemensem. Tymczasem młodzi wyznają sobie miłość i postanawiają się pobrać.

Iwa i jej dziecko zostają uwolnieni. Niebawem Zofii poznaje swojego wnuka. Suchta, jeden z ludzi Michałuszki, udaje, że to on wybawił Iwę. Niespodziewanie atakuje Kazimierza z nożem w ręku. W obronie bratanka staje Świdrygiełło i zostaje ciężko ranny. Hińcza i Andrzej Tęczyński otrzymują od wawelskiego skryby informację o spisku. Przejmują list Oleśnickiego do Fryderyka Hohenzollerna, w którym biskup zaprasza go do objęcia polskiego tronu. Na Wawel przybywają posłowie z Turcji, wśród nich Erdogan - oprawca Grzymka. Mszczuj, który ma go chronić, chce się zemścić za śmierć przyjaciela. Targany emocjami, doznaje zawału serca.

Kazimierz wreszcie przybywa na Wawel, gdzie krakowianie i dwór hucznie witają go jako przyszłego władcę. Jedynie biskup Oleśnicki zachowuje dystans, gdyż jego ambicją było osadzenie Hohenzollerna na polskim tronie, czego Kazimierz nie zamierza mu wybaczyć. Książę zapowiada, że ujednolici prawa polskiej i litewskiej szlachty. Polscy panowie składają mu hołd i proszą o przyjęcie korony. Tymczasem w Krakowie zjawia się zaniedbany młodzieniec, podający się za króla Władysława. Dorota Koziegłowska dostrzega zainteresowanie swojego męża królową. W Wilnie ranny Świdrygiełło, który własnym ciałem osłonił Kazimierza przed atakiem zamachowca, powoli wraca do zdrowia. Gertruda ma pretensje do Johanna o zniszczenie sukni szytych przez ich syna. Paweł odwiedza płatnerza Klemensa i prosi o przyjęcie na praktykę. Kiedy ojciec się o tym dowiaduje, wyrzuca go z domu.

Pojawienie się podającego się za Władysława włóczęgi wywołuje zamieszanie w przeddzień koronacji Kazimierza. Zofia nie rozpoznaje w nim swojego zaginionego syna, a Kazimierz, widząc bliznę na ramieniu przybysza, zaczyna mieć wątpliwości. Oleśnicki z kolei postanawia wykorzystać tę sytuację do swoich celów. Długosz rozpuszcza na mieście plotkę, że król został odnaleziony. Klemens i Johann ponownie wchodzą w konflikt. Powodem jest przyjęcia przez płatnerza na naukę Pawła. Ten z kolei, nie mając gdzie się podziać, trafia do domu publicznego.

Kazimierz ćwiczy walkę na miecze z tajemniczym przybyszem zachowującym się jak jego brat. Oleśnicki popiera oszusta, gdyż wie, że łatwiej będzie nim manipulować. Świdrygiełło odgraża się, że zabije samozwańca. W końcu syn Zawiszy zaświadcza, że to służący Fedko. Podszywający się pod władcę mężczyzna trafia do lochu. Kazimierz zostaje królem. Paweł (Jacek Tyszkiewicz), żeby zapłacić za nocleg, naprawia sukienki kobietom z zamtuzu.

Oleśnicki i Głowacz wynajmują zbira, aby zabił przebywającego w lochu Fedkę. Hińcza i Andrzej Tęczyński wywożą dawnego sługę Władysława do Tyńca. Zofia mówi wprost biskupowi, że wie o jego udziale w oszustwie i zmusza do politycznych ustępstw - potwierdzenie przywilejów dla szlachty będzie dopiero na zjeździe w Piotrkowie. Koziegłowska zauważa męża wchodzącego do komnaty królowej. Podczas hołdu mieszczan Kazimierz dowiaduje się o nowym zarządzeniu Oleśnickiego, które ogranicza ilość sprzedawanego piwa. Oburzeni krakowianie ruszają do siedziby duchownego.

Mieszkańcy Krakowa protestują przeciwko ograniczeniom w sprzedaży piwa. Oleśnicki, Głowacz i Długosz ratują się ucieczką na Wawel. Kazimierz uspokaja nastroje. Biskup każe swemu słudze Bronkowi (Jakub Majdak) rozpuścić plotki godzące w dobre imię młodego władcy. Koziegłowska robi mężowi scenę zazdrości i zmusza do zabrania w podróż w królewskim orszaku. Klemens kryje Pawła, który dalej nocuje w zamtuzie. Miłka nabiera coraz większych podejrzeń.

Michałuszka chce złożyć hołd Kazimierzowi, ale ten nie wybacza mu zdrady i porwania dziecka. Wysyła Tęczyńskiego i Jurgisa do Krzyżaków z żądaniem, aby nie udzielali księciu wsparcia. W czasie podróży z Wielkopolski Zofia daje Hińczy w prezencie pięknego konia. Koziegłowska udaje chorą, aby mąż się nią opiekował i częściej odwiedzał w namiocie. Zazdrosna królowa namawia syna, aby mianował Jana podskarbim. Dzięki temu zostałby on na stałe na dworze. Tymczasem w mieście krążą plotki o Kazimierzu. Nawoj prowadzi śledztwo w tej sprawie. Wraz z Klemensem odkrywa, że to Oleśnicki uknuł kolejną intrygę. Chce o tym powiedzieć władcy, lecz gubi się w wawelskich korytarzach. Pomaga mu Dorota.

Dorota żąda od Katarzyny Włodkowej spłaty długu związanego z dzierżawą Barwałdu. Wobec braku środków, Włodkowie zlecają Przemkowi zabicie towarzyszki królowej. Nawoj, który jest oczarowany Dorotą, udaremnia atak. Kazimierz odkrywa, że plotki na jego temat są dziełem Oleśnickiego. Każe biskupowi uzupełnić braki w królewskim skarbcu. W Malborku Andrzej Tęczyński i Jurgis zyskują od wielkiego mistrza zapewnienie, że zakon nie wesprze księcia Michałuszki. W zamian, mistrz oczekuje poparcia Kazimierza w konflikcie ze Związkiem Pruskim. Podczas podróży powrotnej z Malborka polscy rycerze ratują braci Bażyńskich, Gabriela i Jana. Zabierają ich do Krakowa, by opowiedzieli królowi o represjach krzyżackich wobec miejscowej ludności. Tymczasem Miłka szuka Pawła. Katka prowadzi ją do domu publicznego, gdzie staje się celem zaczepek stałego bywalca. Ucieka stamtąd, a na ulicy spotyka Pawła i Rudą.

Do Krakowa przyjeżdża Honzik, któremu przy pomocy Katki udaje się uniknąć ataku Nawoja. Wkrótce dzięki niemu dostaje na Wawel. Honzik przybywa, by odebrać zaległy żołd obiecany czeskim najemnikom za udział w bitwie pod Warną. Prezentuje królowej list od Władysława. Niestety, sytuacja się komplikuje, gdyż jej syn obiecał żołd, ale jako król Węgier. Zofia postanawia pokryć dług z własnych środków. W sprawę angażuje się też Oleśnicki, oferując znaczną sumę, choć nie kierują nim całkowicie czyste intencje. Tymczasem u Kazimierza zjawiają się bracia Bażyńscy z Prus, prosząc o wsparcie w związku z najazdami Krzyżaków na ich wioski. Ruda odwiedza warsztat płatnerza, gdzie próbuje przekonać Miłkę o wierności Pawła, jednak ta jej nie ufa. Ostatni atak bandy Włodkowej na karawany kupieckie kończy się tragicznie.

Hińcza i Jan z Zagórzan przygotowują fundusze dla Czechów jako zaległe wynagrodzenie za udział w bitwie pod Warną. Środki te pochodzą od królowej oraz biskupa Oleśnickiego. Nawoj otrzymuje od króla zadanie wytropienia zbójców odpowiedzialnych za zabicie Włodka i uprowadzenie jego żony. Kazimierz nie jest świadomy, że towarzyszka królowej była kiedyś przywódczynią bandy. Po rozmowie z Rudolfem Katarzyna Włodkowa zostaje szpiegiem krzyżackim. Biskup Oleśnicki dąży do jak najszybszego zawarcia związku małżeńskiego Kazimierza z Elżbietą Rakuską, wnuczką cesarza Zygmunta Luksemburskiego. Na dwór Habsburgów zostaje wysłany Andrzej Tęczyński. Hińcza i Zofia spędzają razem noc, a Koziegłowska niemal zdradza Jana z Dziersławem. Niebawem znajduje w łożu kolczyk królowej.

Andrzej Tęczyński przybywa na Wawel z wiadomością, że Fryderyk Habsburg odrzucił propozycję małżeństwa Kazimierza z Elżbietą Rakuską, ponieważ została ona obiecana elektorowi saskiemu. Informuje króla również, że Jan Długosz udał się do Rzymu po kapelusz kardynalski dla Oleśnickiego i że przywiezie z Wiednia alchemika Kurta. Mimo sprzeciwu Oleśnickiego, król decyduje się na zapewnienie Kurtowi pracowni na zamku. Zofia i Barbara są świadkami dwuznacznej sytuacji między żoną Hińczy a Dziersławem. Dorota stanowczo rozmawia z bratem, żądając zakończenia jego relacji z żoną podskarbiego. Koziegłowska natomiast przynosi Zofii kolczyk, który znalazła w łożu swojego męża. Katarzyna Włodkowa, udając ofiarę napaści, wraca do Krakowa i namawia Nawoja, aby zabrał ją do królowej do Sanoka. Miłka prosi ojca o zwolnienie Pawła z terminu, ale spotyka się z odmową. Dzięki chłopakowi rajca Warcaba zgodził się przesunąć płatnerzowi spłatę długu. Tymczasem Klemens najpierw odprawia grajka Zbyluta, a potem