Andere Tijden Sport

De passie voor de dartsport in Nederland ontstaat in Den Haag. De inwoners van de hofstad kunnen in de jaren zeventig als eerste grote stad de Engelse zender BBC ontvangen, die traditiegetrouw in de maanden december en januari veel aandacht besteedt aan darts. Het hoogtepunt is steevast de finale van de Embassy, het officieuze wereldkampioenschap darts. Veel Hagenezen raken in de ban van deze in Nederland nog relatief onbekende sport en de `dartborden' beginnen aan een opmars in verschillende Haagse kroegen. Het eerste succes wordt daar behaald in 1988. De Hagenees Bert Vlaardingerbroek is de eerste Nederlander die het `gooit' tot de prestigieuze Embassy. Lang duurt zijn debuut niet, hij wordt al in de eerste ronde uitgeschakeld door de Engelsman - en latere winnaar - Bob Anderson. Hetzelfde overkomt hem in 1989, 1990 en 1992. Voor de doorbraak van zijn stadgenoot Raymond van Barneveld staat `Big Bert', zoals zijn bijnaam luidt, al te werpen in Frimley Green. De BBC brengt Vlaardingerbroek, de opmerkelijke verschijning uit Nederland, uitvoerig in beeld. In 1991 staat Van Barneveld voor het eerst op de Embassy. In 1995 haalt hij zelfs de finale, maar moet daarin zijn meerdere erkennen in Richie Burnett. Drie jaar later is het raak: `Barney¿ schrijft in 1998 historie door als eerste Nederlander de Embassy op zijn naam te schrijven. Hij verslaat in een zinderende finale diezelfde Burnett. De levens van `Big Bert' en `Barney' vertonen opvallende parallellen: beiden zijn geboren en getogen in Den Haag en ze werken bij de PTT in hetzelfde gebouw. Vanuit de Haagse dartscompetitie, die zich in de kroegen afspeelde, klimmen beiden op naar het internationale podium. In onderlinge potjes is Vlaardingerbroek eigenlijk altijd sterker dan Raymond van Barneveld. `Big Bert', veelvuldig Nederlands kampioen, wordt door de kenners als de beste darter van Nederland gezien. Vlaardingerbroeks prestaties inspireren talentvolle darters uit Nederland, onder wie Van Barneveld en Co

6 januari 1976; de jaarlijkse prijzen voor Sportman, Sportvrouw en Sportploeg van het jaar 1975 worden uitgereikt. Waar heel Nederland over zou praten, is de Sportploeg van het Jaar: de amateurs van IJsselmeervogels uit Spakenburg. Zij halen dat jaar de halve finale van de KNVB-beker. Geen amateurteam was dat ooit gelukt, of zou hen dat na 1975 nog nadoen. IJsselmeervogels had zich voor het seizoen 1974/'75 gekwalificeerd voor de KNVB beker. Limburgia en SC Amersfoort werden verslagen met 1-0 en 4-1. Hierna is FC Groningen de tegenstander. Het team is de trotse lijstaanvoerder van de eerste divisie en laat zich voorafgaand aan de wedstrijd wat kleinerend uit over IJsselmeervogels. Koren op de molen van de amateurs. IJsselmeervogels wint de wedstrijd met 2-1 en 'De Vogels' staan in de kwartfinale van de KNVB-beker. Dat is nog nooit een amateurclub gelukt. AZ '67 is de volgende tegenstander, een goede subtopper uit de Eredivisie. Spakenburg is volledig in de ban van de KNVB-beker. Busladingen supporters willen de halve finale meemaken. Er zijn zelfs Spakenburgers die niet meer het stadion in kunnen en ergens in Alkmaar aanbellen om de wedstrijd op televisie te zien. De beginfase is direct voor de amateurs. IJsselmeervogels komt snel met 0-2 voor, maar AZ komt terug naar 2-2, maar komt in de reguliere speeltijd niet voorbij de amateurs, te meer omdat Kees Kist een penalty mist. IJsselmeervogels weet ook in de verlenging stand te houden en dus moeten penalty¿s de beslissing geven. Keeper Jos de Feyter redt opnieuw een penalty van Kees Kist, waarna Evert de Graaf de winnende strafschop binnenschiet. Het stadion ontploft, het ongelofelijke gebeurt: een amateurclub haalt de halve finale van de KNVB-beker. De spelersbus gaat onder politiebegeleiding terug naar Spakenburg, een enorme mensenmassa staat de spelers op te wachten. Op het Spuiplein staat het zwart van de mensen. De overwinning geldt als de meest historische in de clubgeschiedenis en wordt dagenlang gevi

Op 18 januari 2013 was het een halve eeuw geleden dat in het barre en ijskoude Friese land een van de zwaarste sportwedstrijden ter wereld werd gehouden. Zelden zal iemand door een enkele sportoverwinning zo'n mythische status bereikt hebben als de toenmalige sportartikelenwinkelier Reinier Paping uit Dedemsvaart. Een belangrijke bijdrage aan deze mythevorming was het mislukken van het live tv-verslag. Het nog prille medium had alles uit de kast gehaald (helikopters, motoren), maar de techniek liet het in de ijswoestijn grotendeels afweten. Wie de live-uitzending destijds bekeken heeft, herinnert zich vooral een kettingrokende Koos Postema, die geen enkel idee had hoe de wedstrijd verliep, en dus maar weer eens overgaf aan collega Arie Kleijwegt, die met het veel te kleine mutsje van zijn zoon op zijn hoofd stond te blauwbekken bij het bruggetje in Bartlehiem. Ook hij kon daar urenlang niets meer vertellen dan dat 'Paping in aantocht scheen te zijn.' Behalve de post-Bartlehiem bleek die dag alleen de finish-camera op de Groote Wielen de kou te kunnen weerstaan. Alleen de doorkomsten in Barthlehiem en de finish op de Groote Wielen waren daarom rechtsreeks op televisie te zien. Het falen van de live-reportage van 1963 heeft er toe geleid dat er ook over het verloop van de wedstrijd altijd mythes zijn blijven bestaan. Mythes die tot op de dag van vandaag voortleven. Nog in 2007, tijdens de 'Avond van de Eflstedentocht' beschuldigde de als derde aangekomen Jeen van den Berg winnaar Reinier Paping ervan zich door niet-deelnemers te hebben laten 'zuigen'. Zo zijn er nog meer nooit echt opgehelderde controverses en tegengestelde herinneringen van met name de eerste drie aangekomen rijders: Reinier Paping, Jan Uitham en Jeen van den Berg. De mythische uitstraling van de Elfstedentocht van 1963 was vanaf het begin duidelijk. Nooit eerder is de tocht onder zulke barbaarse omstandigheden geschaatst en nooit zal het evenement nog onder zulke omstandigheden worden verreden

Doping heeft het wielrennen al jaren in z'n greep. Het afgelopen jaar kwam het ene na het andere dopingverhaal naar buiten. Maar hoe zit het eigenlijk met doping in het voetbal? Andere Tijden Sport gaat terug naar de Champions League-finale in 1996 tussen Ajax en het Italiaanse Juventus. Ajax werd in Rome na verlenging en strafschoppen verslagen door de agressief en fysiek spelende Italianen. Over het Juventus van 1996 doen veel verhalen de ronde. De Juve-spelers waren in die periode wel erg fit en erg sterk; zou er doping in het spel zijn geweest? Het kwam in Italië zelfs tot een rechtszaak die zich jaren voortsleepte, waarbij Juventus 'sportieve fraude' ten laste wordt gelegd wegens oneigenlijk medicijngebruik. Uiteindelijk, in 2007, ontliep Juventus iedere straf, omdat de eventuele feiten waren verjaard. Andere Tijden Sport gaat op zoek naar bewijs. Stonden de Italianen inderdaad gedrogeerd op het veld tegen Ajax? Hebben ze de 'Cup met de Grote Oren' wel terecht gewonnen? En, als er inderdaad doping is gebruikt, waarom zijn de spelers dan nooit betrapt? In de uitzending komen onder meer voormalig Juventus-speler Pietro Vierchowod, Raffaele Guariniello, de aanklager in Turijn en Giuseppe d'Onofrio, bloeddopingexpert, aan het woord. Ook Ronald de Boer en Finidi George, die beiden voor Ajax in actie kwamen in de verloren finale, reageren op de bevindingen. Deze Andere Tijden Sport geeft, in het weekend van Champions League-finale van dit jaar, het antwoord op veel vragen in een unieke zaak uit de voetbalgeschiedenis.

Op 29 mei 1974 moet Stadion De Kuip in Rotterdam het decor worden van een mooi voetbalfeest. Feyenoord speelt in eigen huis de finalewedstrijd tegen Tottenham Hotspur om de UEFA Cup. Een compleet uitverkocht stadion is klaar voor een spannende wedstrijd. Op 29 mei 1974 moet Stadion De Kuip in Rotterdam het decor worden van een mooi voetbalfeest. Feyenoord speelt in eigen huis de finalewedstrijd tegen Tottenham Hotspur om de UEFA Cup. Een compleet uitverkocht stadion is klaar voor een spannende wedstrijd. Wim Rijsbergen scoort een minuut voor de rust 1-0. Dan slaat de vlam in de pan. Teleurgestelde en stomdronken Tottenhamfans klimmen over de hekken van het naastgelegen Feyenoordvak en een enorme knokpartij ontstaat. Nederland maakt voor het eerst kennis met extreem voetbalgeweld. Nu, bijna veertig jaar na dato, heeft Andere Tijden Sport de hand weten te leggen op het officiële politierapport uit 1974. Daaruit blijkt dat de politie totaal niet is voorbereid. Er zijn precies 150 man politie op de been in het met 63.000 man gevulde stadion. De politie weet zich geen raad met de geweldsuitbarsting en wacht lang met ingrijpen. Veel te lang volgens veel aanwezige supporters. Uiteindelijk veegt de politie het hele Engelse vak met geweld leeg. Feyenoord wint te cup, maar met een bittere bijsmaak. Er zijn 150 gewonden, van wie er twee slecht aan toe zijn. Andere Tijden Sport reconstrueert 'De gesloopte finale' met Nederlandse en Engelse supporters, oud-politiemensen, Wim Rijsbergen en met voormalig sportjournalist Joop Niezen, die de bewuste avond verslag deed. Hoe een schitterende dag voor Feyenoord ontaardt in een veldslag. De sloop van De Kuip door Britse hooligans.

Hij arriveert in Eindhoven als een onbekende Braziliaan. Ze noemen hem 'Roo-Maa-Riejo' en hij is door PSV bij toeval op de kop getikt. Het stadion kreunt van genot als het ontembare roofdier speelt. Romario, de beste voetballer die PSV ooit heeft gehad. De Philips Sport Vereniging bestaat dit jaar honderd jaar. Bij zo'n jubileum horen lijstjes. Zoals wie is Mister PSV? Dat is onmiskenbaar Willy van der Kuylen, een Brabantse jongen en bovendien de clubtopscorer aller tijden; geen enkele voetballer maakte meer doelpunten in de Eredivisie. Maar vraag aan de kenners wie de beste PSV-speler aller tijden is, dan wordt steeds die ene exotische naam genoemd: Romario de Souza Faria. Romario, de eerste Braziliaanse voetballer in Nederland, was een fenomeen. Hij is maar 1,69 meter, maakte Brazilië wereldkampioen in 1994 en had een fabelachtig technisch vermogen. Bijna vijf jaar lang, tussen 1988 en 1993 speelde hij voor PSV. Romario lispelde een beetje in zijn charmante Nederlands en dat klonk grappig, zeker als hij zei dat hij geen appelmoes lustte of vertelde dat hij voor PSV voetbalde. Hij gaf de club echter internationale allure. Hij was regelmatig 'een beetje moe', kwam vaak te laat of helemaal niet en liep er op de trainingen maar een beetje bij. Tot ergernis van trainers en medespelers. Ze konden hem soms wel schieten, maar op zondag als het er op aankwam, stond hij er, liet hij PSV swingen en vonden ze hem weer een lief mannetje. In deze aflevering van Andere Tijden Sport een terugblik op het roemruchte tijdperk van de Braziliaanse voetballer Romario de Souza Faria bij voetbalclub PSV. Met onder meer Harry van Raaij, destijds penningmeester van PSV en manager bij Philips, voorzitter Jacques Ruts, Guus Hiddink en Twan Scheepers (ploeg- en stapmaatje van de Braziliaan) gaan we terug naar het Samba-tijdperk in Eindhoven. En Romario zelf? Die is tegenwoordig politicus. Hij is lid van de Socialistische Partij in Brazilië. Tijd en plaats voor een afspraak met Roma

Halverwege de jaren 80 domineerde Nederland het motorcross in de 125 cc klasse. Het is 1987: de helden heetten toen Dave Strijbos en John van de Berk. Over het mysterie van het 'benzinekraanincident'. Het nieuwe seizoen begint met de GP van Valkenswaard. 20.000 toeschouwers komen af op deze strijd der Nederlandse giganten. De eerste manche wordt gewonnen door regerend wereldkampioen Strijbos, maar in de tweede manche heeft hij een slechte start. John van de Berk is als eerste weg. Na een half uur heeft Strijbos zich teruggevochten van de achtste naar de tweede plek. Hij zit Van de Berk op de hielen. Dan gebeurt het; als Strijbos zijn machine voor die van Van de Berk zet om hem in te halen, raken ze elkaar. Ze vallen en de motoren liggen in elkaar verstrengeld op de grond. Beide coureurs krijgen de machines niet ontward. Een aantal toeschouwers helpt hen. Met vereende krachten krijgen ze de motoren uit elkaar en de twee coureurs springen er weer op. Van de Berk is als eerste weg, maar even verderop slaat zijn motor af. Strijbos gaat hem voorbij en even later ook nog een andere Nederlander, Pedro Tragter. Het duurt even voordat Van de Berk merkt dat zijn benzinekraan is dichtgedraaid. Hij draait `m weer open en wordt uiteindelijk derde. De vraag na afloop is natuurlijk: wie heeft de kraan dichtgedraaid? Dat moet een van die zogenaamde helpers uit het publiek zijn geweest. Een fan van Strijbos blijkbaar. Na dit incident wordt de vete tussen Strijbos en Van de Berk heviger dan ooit. Er is nooit helemaal boven water gekomen wat er nu precies is gebeurd. Klopt het verhaal van de benzinekraan eigenlijk wel? Was het inderdaad een helper uit het publiek die dat had gedaan en wie was dat dan? 'De onderste steen moet boven', schreef iemand onlangs op een motorcross-site. Laat daar nu net een televisieprogramma voor bestaan... Ontrafelt Andere Tijden Sport het mysterie van het `benzinekraanincident'

Van 26 tot en met 28 maart 1993 beleeft het Nederlandse tennis zijn 'one weekend of fame': het Spaanse Davis Cup-team wordt op eigen bodem verslagen. Mark Koevermans is de schlemiel die al op de eerste dag wordt vernederd door Carlos Costa. De 'Koef' zit vreselijk in de put en hoopt stiekem dat Paul Haarhuis op de afsluitende zondag ook verliest zodat zijn laatste partij er niet meer toe doet. Maar Haarhuis wint: hij maakt 2-2 waardoor Koevermans toch de beslissende partij tegen Sergi Bruguera moet spelen. Koevermans begint opnieuw slecht: hij komt twee sets tegen nul achter. Maar na een bloedstollende vijfsetter sleept hij uiteindelijk de zege uit het vuur. Nederland heeft een nieuwe groep talentvolle tennissers die bewijzen dat ze de wereldtop kunnen verslaan. Na de sensationele winst op grootmacht Spanje sloeg de vonk over bij het Nederlandse publiek. Er moesten in het vervolg zelfs tijdelijke stadions worden gebouwd om de belangstelling voor de Davis Cup aan te kunnen. Op de achtergrond speelden allerlei randzaken, waaronder een vete tussen Davis Cup-captain Stanley Franker en een deel van de Nederlandse tennispers, onder wie Parool-journalist Robert Misset. Ook de NOS liet zich niet van zijn beste kant zien: de beslissende punten waren niet live op tv te zien, omdat de zendtijd op was. Televisiekijkend Nederland moest het doen met schakelingen naar Barcelona, waar Heinze Bakker niet meer kon doen dan de kijker kort bijpraten. Mart Smeets sloot het programma af met de woorden: 'Als u wilt weten hoe het afloopt, om half twaalf is er een extra uitzending.' Bakker noemt de gang van zaken nu een schande. Andere Tijden Sport gaat met de hoofdrolspelers van toen terug naar dat legendarische tennisweekend. Zo ontmoet Mark Koevermans op tennispark Vall d'Hebron in Barcelona, waar het zich twintig jaar geleden allemaal afspeelde, Sergi Bruguera. Samen halen ze herinneringen op. En ze schudden elkaar eindelijk de hand. Indertijd kwam dat er niet van, omdat Koever

Na de drie gouden medailles van Yvonne van Gennip tijdens de Winterspelen in Calgary en de Europese titel voor het Nederlands elftal kan 1988 eigenlijk al niet meer stuk. Maar we gaan dat jaar nog even door, want Nederlandse wielrenners winnen dat jaar zeven etappes in de Tour. De meest aansprekende? De Koninginnerit naar Alpe d'Huez. PDM-renners Steven Rooks en Gert-Jan Theunisse worden in die etappe eerste en tweede. En bijna heeft Nederland een derde Tourwinnaar. Bijna. Op 19 juli staan twee etappes op het programma. Tijdens de lunch krijgt teammanager Harrie Jansen een briefje in zijn handen gedrukt. 'Theunisse positief in de etappe naar Morzine.' José Miguel Echevarri, ploegleider van de Reynolds-ploeg, heeft eenzelfde boodschap gekregen over zijn kopman Pedro Delgado, op dat moment drager van de gele trui. Beide mannen besluiten het nog even stil te houden. Maar na de middagetappe krijgt de pers er toch lucht van. Honderden journalisten verzamelen zich in de lobby van het hotel. Ondertussen spreken PDM-ploegleider Jan Gisbers en Jansen met Theunisse. Die ontkent in alle toonaarden. Het kan niet zo zijn. Hij is er kapot van. Tourdirecteur Xavier Louy staat ondertussen de toegestroomde pers te woord. Om geen pottenkijkers te hebben, beleggen Jansen en Louy later op de avond een bijeenkomst in de bosjes aan het meer. Zij sluipen, samen met Gisbers, via een raam naar buiten. Ook Echevarri is erbij. De Tour-organisatie wil maar één ding: Delgado moet de Tour verlaten. Een 'besmette' geletruidrager, daar zit niemand op te wachten. Het geel moet dan worden overgedragen aan Steven Rooks. Rooks zit in een spagaat. Hij rijdt de Tour van zijn leven en mag morgen misschien wel in het geel starten. Maar op die manier wil hij niet winnen. Delgado is in zijn ogen de beste en verdient het om in Parijs op het hoogste treetje te staan. Bovendien deelt hij een kamer met een geknakte renner. Theunisse heeft z'n koffers al gepakt en wil de Tour verlaten. Het kost Rooks al

Corrie en Frans Siemons runnen sinds midden jaren zeventig het bordeel Sauna Diana in Zundert. Hun zonen Jan, Marc en Ruud zijn lid van de Zundertse wielervereniging. Na hun wedstrijdjes moeten zij zich op straat omkleden, achterin de auto of bij mensen aanbellen en vragen of ze mogen douchen. Corrie en Frans vinden dat het ook anders kan en kopen een Engelse dubbeldekker om deze om te bouwen tot een bus waarin kan worden gewassen en gekookt: de bus van Sauna Diana. De talenten van Zundert beschikken dus in de jaren tachtig al over een eigen ploegbus, terwijl de profrenners toentertijd nog dubbelgevouwen zaten in een ploegleiderswagen. Voor Corrie en Frans is de wielersport hun lust en hun leven. Ze volgen hun fietsende zonen - Jan is prof bij TVM - overal en begeleiden daarnaast hun eigen Sauna Diana-ploeg. De equipe van Sauna Diana baart ook sportief opzien: ze rijden een internationaal programma en brengen profrenners voort, waarvan Eddy Bouwmans - winnaar witte trui in de Tour - de bekendste is. De oude dubbeldekker wordt opgevolgd door een luxer en moderner exemplaar. De grote Sauna Diana-bus wordt bovendien vaak ingehuurd door profteams. Grote renners als Mario Cipollini, Johan Museeuw, Phil Anderson, Steven Rooks en Gert-Jan Theunisse waren `aan boord' bij Corrie en Frans. De bus is, met z'n reclame-uitingen in de vorm van schaars geklede dames, een opvallende verschijning in het peloton. Sauna Diana groeit uit tot een begrip en de bus wordt dé ontmoetingsplek voor renners en journalisten. Wat begon uit liefde voor de wielersport blijkt een eerste aanzet te zijn voor de modernisering van de begeleiding van de renners. Pas jaren later komen ook profploegen met hun eigen bussen. In deze Andere Tijden Sport worden herinneringen opgehaald aan de 'Moeder aller bussen' met onder meer vader Frans Siemons en zijn zonen Ruud en Jan. Ook oud-profrenners Eddy Bouwmans en Rini Wagtmans, ploegleider Patrick Lefevere en wielerjournalist Peter Ouwerkerk gaan terug

De eerste dopingdode in de Tour de France. De Engelsman was een van de favorieten in de Tour van 1967, maar op de flanken van de Mont Ventoux voltrekt zich een drama. Een combinatie van hitte, drank, doping en uitputting wordt hem uiteindelijk fataal. Een prachtige reconstructie van die Tour, gemaakt door onze Belgische collega's.