Teatralna klasyka Edmonda Rostanda. Spektakl w reżyserii Krzysztofa Zaleskiego znalazł się w Złotej Setce Teatru Telewizji. Prapremiera „Cyrana de Bergerac” odbyła się w 1897 roku. Sztukę przyjęto entuzjastycznie, podobnie jak tytułową kreację słynnego francuskiego aktora Konstantego Coquelina. Cyrano de Bergerac dołączył do panteonu ról, które są marzeniem każdego aktora. Już na etapie realizacji reżyser Krzysztof Zaleski nie krył, że przedstawienie powstaje głównie z myślą o Piotrze Fronczewskim. Sztuka Rostanda w interpretacji Zaleskiego to opowieść przede wszystkim liryczna, historia wielkiej, romantycznej, niespełnionej miłości. Cyrano jest najpierw nieszczęśliwym kochankiem, a dopiero potem dumnym wojakiem, ośmieszającym przeciwników zarówno szpadą, jak i ciętym dowcipem.

Komedia, którą napisał Jarosław Abramow-Newerly, satyryk, pisarz, kompozytor. Autor był współtwórcą Studenckiego Teatru Satyryków i jednym z czołowych twórców „polskiej szkoły słuchowisk”. Stworzył kilkadziesiąt sztuk teatralnych. Wraz z Agnieszką Osiecką napisał „Piosenkę o okularnikach”. Dla Teatru Telewizji sztukę wyreżyserował w 1980 r. Ryszard Ber, który skrócił ją w porównaniu z wersją sceniczną. Jedyną rolę żeńską Ber powierzył Marii Malickiej, gwieździe przedwojennego teatru.

Klasyczna tragedia Sofoklesa w reżyserii Jerzego Gruzy. Antygona, córka Edypa. Jej zwaśnieni bracia, Eteokles i Polineikes, giną w walce o Teby. Władca tej krainy, Kreon, broniąc interesów i powagi państwa, zakazuje grzebania zdrajcy Polineika. Antygona, posłuszna prawom boskim i ludzkim powinnościom siostry, postanawia oddać bratu ostatnią posługę. Starcie dwóch odmiennych racji i konfliktetyczny między bohaterami, którzy w różny sposób pojmują hierarchię wartości i praw, stanowią podstawę tragedii,uznanej za klasyczny wzór doskonałości.

Adaptacja „Kordiana” Juliusza Słowackiego, którą dla Teatru Telewizji przygotował w 1980 r. Gustaw Holoubek. Dramat, który uznawany jest przez historyków literatury za dzieło generacyjne, powstał w Genewie w 1838 r. Poeta wymyślił imię głównego bohatera na potrzeby sztuki – „cordis” to po łacinie „serce”, a więc Kordian – dający serce. Dramat nawiązuje do Powstania Listopadowego i wyjaśnia przyczyny jego upadku. Główny bohater Kordian (Marek Kondrat) przeżywa rozczarowanie do romantycznej miłości. Po nieudanej próbie samobójstwa wyjeżdża do Anglii i Włoch. W czasie tej podróży przekonuje się, że światem rządzi pieniądz. Na szczycie Mont Blanc Kordian z nieszczęśliwego kochanka przemienia się w patriotę i znajduje sens życia. Po spotkaniu ze spiskowcami postanawia sam zabić cara. Zamach nie udaje się, Kordian zostaje schwytany i zamknięty w domu wariatów. Car wydaje na Kordiana wyrok śmierci, jednak Wielki Książę żąda od swojego brata, cara ułaskawienia Kordiana. Czy egzekucja zostanie

Sztuka Ireneusza Iredyńskiego w reżyserii Jolanty Słobodzian. Spektakl z 1980 roku. W opuszczonej sali gimnastycznej spotykają się przedstawiciele tajnej organizacji, komisarz policji i jego zastępca oraz dziewczyna. Judasz (w tej roli Jerzy Trela), obarczony złą sławą swego biblijnego imienia, staje pomiędzy dwiema grupami ludzi, niby zwalczających się, ale stosujących te same metody. Tytułowy bohater staje wobec dylematu, jaką zachować postawę wobec towarzyszy sprawy i inwigilującej ich policji. Czy jest możliwe uniknięcie przeznaczenia zdrady? Jaki sens w świecie wzajemnej przemocy mają wartości: lojalność, przyjaźń i miłość? W spektaklu wystąpili także: Elżbieta Karkoszka, Jerzy Radziwiłowicz, Edward Lubaszenko i Piotr Wójcik.

Komedia Franciszka Zabłockiego w reżyserii Andrzeja Strzeleckiego z 1980 roku. Satyra antydworska i antysarmacka. Fabuła sztuki oparta jest na symbolicznym działaniu magicznego pierścienia i opowiada o władcy utopijnej krainy Kokanii. Niemądry i znudzony despotyczną władzą król spragniony jest żywszych podniet i dodatkowych atrakcji. Zazdrosny o uczucia, jakie żywią do siebie Filander i Ludwila, usiłuje wszystko popsuć. Czarodziej Alzor czuwa jednak nad szczęśliwym zakończeniem ciągu dziwnych zdarzeń. W spektaklu Teatru Telewizji wystąpili m.in. Anna Seniuk, Marian Kociniak, Jerzy Bończak, Joachim Lamża.

Jednoaktowa komedia Aleksandra Fredry w reżyserii Andrzeja Łapickiego. Spektakl z 1980 roku. Dwóch serdecznie się nieznoszących braci – Jan i Piotr (Wiesław Michnikowski i Bronisław Pawlik) – nie może i nie chce dojść do porozumienia w sprawie wyboru kandydata na męża dla dorastającej kuzynki, której wychowaniem obaj się zajmują. Żaden nie chce ustąpić drugiemu i zrobią wszystko aby dokuczyć sobie nawzajem. Najbardziej cierpi na tym Zofia (Joanna Szczepkowska), która pragnie jak najszybciej zostać żoną swego ukochanego Lubomira. Ten widząc bezskuteczność swych zabiegów o rękę ukochanej wpada na pomysł fortelu, dzięki któremu bracia, myśląc, że postępują sobie wbrew, godzą się na ślub zakochanych.

Spektakl „Wyzwolenie” zyskał sobie opinię wzorcowego, a dziś jest już legendą. Na jego temat powstała bogata literatura fachowa, pełna zachwytów nad inscenizacyjnym geniuszem Konrada Swinarskiego. Przedstawienie znalazło się w Złotej Setce Teatru Telewizji. „Rzecz napisana w 1902 roku. Dzieje się na scenie teatru krakowskiego” – głosi napis w prologu telewizyjnej inscenizacji „Wyzwolenia” Stanisława Wyspiańskiego. Przedstawienie w reżyserii Konrada Swinarskiego, zostało zarejestrowane 21 października 1979 roku w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, w pięć lat po premierze, a w cztery po śmierci reżysera. I mimo że dramat autora „Wesela” wystawiano wcześniej i później wielokrotnie, właśnie ten spektakl zyskał sobie opinię wzorcowego, a dziś jest już legendą.

Przypowieść dramatyczna o bogatej, kapryśnej wdowie – hrabinie Harrys i zakochanym w niej młodym, ubogim poecie, Mak-Yksie. Kapryśna arystokratka udaje, że nie dostrzega jego miłości, wyszukuje sobie liczne zajęcia dobroczynne i pobożne, które urozmaicają jej czas żałoby.. Przez przekorę odtrąca także swojego dawnego wielbiciela grafa Szeligę, którego pokocha z wzajemnością jej powiernica Magdalena. Wkrótce Hrabina Harrys zaczyna żałować swoich postępków i niespodziewanie, na balu, po przypadkowym afroncie wobec Mak-Yksa, ofiarowuje mu swą rękę. Pogodne z pozoru zakończenie – połączenie dwu par – staje się pretekstem do rozważań nad ludzką naturą. „Pierścień Wielkiej Damy” to norwidowska diagnoza stanu moralnego, emocjonalnego i intelektualnego społeczeństwa polskiego II połowy XIX w. Refleksje o samotności człowieka, stosunku do artysty i jego roli w społeczeństwie pojawiają się obok rozważań na temat płytkości życia umysłowego współczesnych Norwida, a także o zniewoleniu ludzi przez

Dokonana przez Zygmunta Hübnera telewizyjna inscenizacja dramatu Zygmunta Krasińskiego. Złota Setka Teatru Telewizji. Spektakl został zrealizowany w pół filmowej, pół teatralnej konwencji, w naturalnej scenerii starych murów i ruin, w pięknych plenerach, wśród mgieł, dymów i ognia symbolizującego grozę rewolucyjnego piekła. Jak podkreślano w recenzjach popremierowych, widowisko urzeka urodą romantycznej stylizacji – „dokonała się na małym ekranie konkretyzacja tego, co zawsze pozostawało poza możliwościami sceny, przy czym w aranżacji tła czuje się rygor stylu,smakowanie detali, estetyczny ład. Słowem, »Nie-Boska« jakiej nie było”.

Telewizyjna adaptacja, napisanej w 1958 r., debiutanckiej sztuki Sławomira Mrożka. W „Policji” pod charakterystyczną dla twórczości dramatopisarza groteską kryje się racjonalizm satyryka wyczulonego na każde kłamstwo, niedomówienie i błąd w logice myślenia i działania. Na uwagę w spektaklu wyreżyserowanym w 1981 roku przez Janusza Kijowskiego zasługują znakomite aktorskie kreacje.

Dramat autorstwa Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Jana Kulczyńskiego. Dramat ten uważany jest za jedno z najważniejszych dzieł epoki Młodej Polski. Przyniósł Wyspiańskiemu wielką popularność. Akcja dramatu osnuta jest na realnym wydarzeniu – ślubie Lucjana Rydla z chłopką z podkrakowskich Bronowic. Zabawa weselna gromadząca chłopów i gości z miasta przeobraża się w widowisko wizyjno-symboliczne, w którym następuje szydercza konfrontacja romantycznego mitu gotowości do powstańczego zrywu i niedojrzałością ówczesnego społeczeństwa. W spektaklu z 1981 roku wystąpili m.in. Anna Seniuk, Krzysztof Chamiec, Krystyna Wachelko-Zaleska, Piotr Fronczewski, Wojciech Pszoniak, Jan Englert, Franciszek Pieczka, Wojciech Siemion, Antonina Gordon-Górecka, Zofia Kucówna, Zbigniew Zapasiewicz, Jadwiga Jankowska-Cieślak, Gustaw Holoubek i w roli Chochoła Henryk Talar.

Spektakl ze Złotej Setki Teatru Telewizji. Wielka tragedia Williama Szekspira w reżyserii Andrzeja Chrzanowskiego. Inscenizacja tragedii Williama Szekspira uznana w plebiscycie telewidzów za Najlepszy spektakl Teatru TV 1984 roku. W widowisku wystąpili po raz pierwszy razem dwaj wybitni aktorzy, Daniel Olbrychski w roli tytułowej i Piotr Fronczewski jako Jagon. Obaj zagrali wbrew aktorskiej tradycji grania tych postaci, tworząc niezapomniane kreacje, ważne w ich dorobku artystycznym.

Część III „Dziadów”, zwana „Dziadami drezdeńskimi” w reżyserii Jana Kulczyńskiego z 1981 roku przedstawia wydarzenia związane z wileńskim procesem filomatów. Główny bohater dramatu, poeta Konrad, ulega w więzieniu przemianie w bojownika sprawy narodowej. Jego współtowarzysze niedoli zgromadzeni w wigilię Bożego Narodzenia opowiadają o nowych prześladowaniach. Konrad, żądając od Boga rządu dusz, posuwa się niemal do bluźnierstwa. Ksiądz Piotr ratuje upadłego poetę, wyzwalając go egzorcyzmami z władzy szatana. Bóg odsłania przed Księdzem przyszłe losy Polski i wybawcę narodu, nazwanego tajemniczo „czterdzieści i cztery”.

Dramat Juliusza Słowackiego w wybitnej realizacji telewizyjnej Olgi Lipińskiej z 1981 roku. Inscenizacja „Balladyny”, łącząca ponadczasowy tekst wybitnego polskiego poety romantycznego z nowoczesną formą telewizyjną, na trwałe zapisała się w historii polskiego teatru telewizji.

Adaptacja telewizyjna powieści „Przedwiośnie” Stefana Żeromskiego.Trudna sytuacja społeczno-polityczna odrodzonego po latach zaborów państwa polskiego przedstawiona poprzez biografię postaci Cezarego Baryki (w tej roli Tomasz Stockinger), młodego Polaka, urodzonego i wychowanego wśród Rosjan.

Spektakl z 1981 roku w reżyserii Bogdana Baera, na podstawie dramatu Wojciecha Bogusławskiego. Dla widzów premierowego przedstawienia w 1792 roku było oczywiste, że w tej pogodnej komedii: „Każda scena ma w sobie alegorię wielce znaczącą”. Patriotyczną i polityczną wymowę „Henryka VI na łowach” dostrzegły też ówczesne władze, które po drugim przedstawieniu wydały zakaz grania i rozpowszechniania sztuki drukiem. Wojciech Bogusławski, w jednej osobie autor, aktor i dyrektor Teatru Narodowego musiał tłumaczyć się przed komendantem Warszawy niemal z każdego słowa sztuki. Na swoją obronę miał jedno – dramat rozgrywa się nie w Polsce, lecz w Anglii i piętnuje wynaturzenia władzy, które zdarzają się w każdym państwie.

Cykl „Pan Cogito”, opublikowany w 1974 r., zaliczany jest do najwybitniejszych osiągnięć poety, piewcy antyku i tradycji śródziemnomorskiej, znawcy kultury, którego równie mocno obchodzą dylematy egzystencjalno-moralne człowieka. Tom wierszy, które składają się na ten poemat i traktat filozoficzny zarazem, zawiera refleksje o osobie ludzkiej, cierpieniu i bólu. Pan Cogito to uosobienie człowieka współczesnego, jakby postać syntetyczna, której charakter, reakcje i poglądy poeta kreśli z dystansem, często z ironią, ale jednocześnie ze współczuciem i sympatią. Cogito rozmyśla o poczuciu tożsamości, o duszy, odkupieniu i piekle, o Prometeuszu, Minotaurze, Kaliguli, Spinozie. Stawia pytania od wieków zaprzątające ludzką świadomość, kontempluje dzieła sztuki i naturę. Szuka sensu istnienia.

Napisany w 1909 roku dramat historyczno-obyczajowy został zrealizowany dla Teatru Telewizji w 1981 roku. Reżyser Józef Gruda znakomicie „przykroił” nieco rozwlekły tekst Nowaczyńskiego dla potrzeb sceny, nadając mu większą zwartość i dynamikę. Zachował przy tym ideową wymowę oryginału. W zamierzeniu Nowaczyńskiego „Wielki Fryderyk” to bowiem nie tylko wnikliwy portret genialnego satrapy, lecz także bezlitosne napiętnowanie polskich wad narodowych, uosabianych zwłaszcza przez biskupa Ignacego Krasickiego.

Adaptacja prozy Hanny Krall. Spektakl w reżyserii Andrzeja Brzozowskiego z 1981 roku. Opowieść o Marku Edelmanie, zastępcy komendanta powstania w Getcie Warszawskim w kwietniu 1943 roku, który po wojnie został ordynatorem oddziału reanimacji w jednym z łódzkich szpitali. Akcja sztuki rozgrywa się w dwóch planach, które się wzajemnie przeplatają. W pierwszym planie – Edelman (Zbigniew Zapasiewicz) rozmawia z reporterką (Elżbieta Kepińska) na terenie ówczesnego getta.

Komedia Aleksandra Fredry wyreżyserowana przez Andrzeja Łapickiego z doborową stawką aktorów: Ireną Kwiatkowską, Ryszardą Hanin, Grażyną Barszczewską, Januszem Gajosem i in. W dworku kasztelanowej oczekiwany jest pan Tulski - narzeczony jej bratanicy Wandy. Małżeństwo to ułożone jest przez rodziny, młodzi nie znają się. Obie panie zostają ostrzeżone listem kuzynki, że narzeczony ma przybyć incognito, a znakiem rozpoznawczym jest blizna na czole. Przypadkiem w dworku zjawia się Władysław Barski, którego wszyscy biorą za oczekiwanego Tulskiego. Kiedy więc przybywa właściwy Tulski, uważany jest za oszusta. Trwa komedia pomyłek i mistyfikacji. Nieoczekiwanie dla wszystkich Wanda obdarza uczuciem pana Barskiego i zaaranżowane małżeństwo z Tulskim nie dochodzi do skutku.

Pod naporem barbarzyńców i rodzącego się chrześcijaństwa następuje rozpad imperium rzymskiego. Irydion, Grek przepojony nienawiścią do Rzymian i chęcią zemsty za krzywdy swego kraju spiskuje przeciw imperium. Pragnie doprowadzić do jego obalenia. W imię wzniosłych uczuć patriotycznych sprzeniewierza się własnym wartościom etycznym, a dla osiągnięcia celu poświęca: ukochaną siostrę i swą miłość. Poczynania Irydiona kończą się klęską. Głos Opatrzności wskazuje mu dalszą drogę i zsyła go do cierpiącej (po powstaniu listopadowym) Polski.

Spektakl stanowiący kompilację liryków (m.in. „Pióro”, „Moja piosnka I”, „W pamiętniku”, „Fortepian Szopena”, „Moja ojczyzna”) i poematów („Promethidion”, „Assunta, czyli spojrzenie”, „Niewola”) Cypriana Kamila Norwida, przygotowany przez zespół artystyczny Teatru Dramatycznego im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku.

Dwuczęściowe przedstawienie „Dziadów” Adama Mickiewicza jest dokumentalnym zapisem głośnej inscenizacji Konrada Swinarskiego w Starym Teatrze w Krakowie z 1973 roku. W sferze idei celem nadrzędnym dla Swinarskiego było to, co Mickiewicz nazywał budzeniem w sobie nowego człowieka, sprawa duchowego odrodzenia. Aby pokazać to zmaganie się ze sobą trudne i samotne, uruchomił cały budynek teatralny – scenę i amfiteatr.

Dwuczęściowe przedstawienie „Dziadów” Adama Mickiewicza jest dokumentalnym zapisem głośnej inscenizacji Konrada Swinarskiego w Starym Teatrze w Krakowie z 1973 roku. W sferze idei celem nadrzędnym dla Swinarskiego było to, co Mickiewicz nazywał budzeniem w sobie nowego człowieka, sprawa duchowego odrodzenia. Aby pokazać to zmaganie się ze sobą trudne i samotne, uruchomił cały budynek teatralny – scenę i amfiteatr. Telewizyjnej rejestracji spektaklu dokonano w osiem lat po tragicznej śmierci Konrada Swinarskiego w katastrofie samolotowej w 1975 r. i w dziesięć – po krakowskiej premierze „Dziadów”. Wszyscy współtwórcy widowiska mieli świadomość, że utrwalają na taśmie magnetycznej dzieło wybitnego twórcy, który ma trwałe miejsce w historii polskiego teatru. Reżyser Laco Adamik, który wcześniej współpracował ze Swinarskim przy przeniesieniu na mały ekran jego „Wyzwolenia”, oraz cały ówczesny zespół Starego Teatru wnikliwie rozważali wszystkie pomysły inscenizacyjne. Spektakl Laco Adamika

Juliusz Słowacki (1809-1849) opuścił Polskę w 1831r. i nigdy do ojczyzny nie wrócił. Tęsknił za Polską i za matką, najważniejszą kobietą w jego życiu. Napisał do matki wiele listów, dedykował jej też liczne wiersze. Wybór listów i utworów poświęconych matce prezentuje Krzysztof Kolberger. Rok produkcji: 1984 Czas trwania: 20 min. Program przygotowała: Nina Terentiew Współpraca: Jerzy Gorazdowski, Stefan Kasperek, Jan Zawierski Obsada: Krzysztof Kolberger

„Wielopole,Wielopole” – dwukrotnie powtórzona w tytule nazwa wsi, w której urodził się Tadeusz Kantor (1915-90), jest sygnałem istotnej dla całego spektaklu powtarzalności zdarzeń, podwójności postaci i dwuznaczności. Inscenizacja zaliczona do Złotej Setki Teatru Telewizji. Przedstawienie powstało podczas włoskiego stażu teatru Cricot 2, premiera odbyła się 23 czerwca 1980 r. w dawnej bazylice przy via Santa Maria we Florencji, w obecności elity krytyków włoskich i europejskich, stając się kolejnym triumfem „geniusza współczesnego teatru”.

Dokonana w 1984 roku przez Jana Błeszyńskiego adaptacja powieści Zofii Nałkowskiej. „Granica” to psychologiczno-obyczajowe studium z okresu dwudziestolecia międzywojennego. Bohaterem dramatu jest młody dziennikarz Zenon Ziembiewicz (w tej roli wystąpił Jan Frycz). W życiu zawodowym i prywatnym angażuje się w niebezpieczne związki. Pragnąc zmian w obrazie politycznym i społecznym kraju wchodzi w dziwny układ z wpływowym, konserwatywnym politykiem Czechlińskim (Edward Lubaszenko). W życiu prywatnym nie umie wyrzec się namiętności do Justyny i nie potrafi zrezygnować z miłości żony. Ziembiewicz przekracza granicę moralności i uczciwości...

„Królowa śniegu” to jedna z najbardziej znanych bajek Hansa Christiana Andersena. Spektakl dla Teatru Telewizji w 1984 roku wyreżyserowała Barbara Borys-Damięcka, która także dokonała adaptacji tekstu. Opowieść o przyjaźni i miłości, dzięki której można pokonać każde zło. Historia Kaja, porwanego w krainę mrozu przez złą Królową Śniegu oraz Gerdy, która przemierza odległe krainy, aby uratować swego przyjaciela.

Komedia Moliera w trzech aktach. Pierwszy raz wystawiono ją na dworze w Wersalu w obecności Ludwika XIV w 1668 r. W spektaklu z 1985 r. zagrali aktorzy z Państwowego Teatru im. A. Węgierki w Białymstoku. To opowieść o bogatym chłopie, Grzegorzu Dyndale (Jerzy Siech), który ma wielkie ambicje. Jest próżny, łasy na pochwały i honory. Żeni się więc z córką ubogiego szlachcica. Żona (Krystyna Rayska) nim pogardza i go poniża, tak samo jak teściowie (Krzysztof Ziembiński i Danuta Zaborowska). Czyli los go karze dotkliwie. Z tej właśnie sztuki Moliera pochodzi słynny cytat: „Sam tego chciałeś, Grzegorzu Dyndało”.

Dokonana w 1984 roku przez Jana Błeszyńskiego adaptacja powieści Zofii Nałkowskiej. „Granica” to psychologiczno-obyczajowe studium z okresu dwudziestolecia międzywojennego. Bohaterem dramatu jest młody dziennikarz Zenon Ziembiewicz (w tej roli wystąpił Jan Frycz). W życiu zawodowym i prywatnym angażuje się w niebezpieczne związki. Pragnąc zmian w obrazie politycznym i społecznym kraju wchodzi w dziwny układ z wpływowym, konserwatywnym politykiem Czechlińskim (Edward Lubaszenko). W życiu prywatnym nie umie wyrzec się namiętności do Justyny i nie potrafi zrezygnować z miłości żony. Ziembiewicz przekracza granicę moralności i uczciwości...

Dokonana w 1984 roku przez Jana Błeszyńskiego adaptacja powieści Zofii Nałkowskiej. „Granica” to psychologiczno-obyczajowe studium z okresu dwudziestolecia międzywojennego. Bohaterem dramatu jest młody dziennikarz Zenon Ziembiewicz (w tej roli wystąpił Jan Frycz). W życiu zawodowym i prywatnym angażuje się w niebezpieczne związki. Pragnąc zmian w obrazie politycznym i społecznym kraju wchodzi w dziwny układ z wpływowym, konserwatywnym politykiem Czechlińskim (Edward Lubaszenko). W życiu prywatnym nie umie wyrzec się namiętności do Justyny i nie potrafi zrezygnować z miłości żony. Ziembiewicz przekracza granicę moralności i uczciwości...

Żartobliwa groteska sceniczna, parafrazująca znany temat księżniczki i uwierającego ją ziarnka grochu. Owo ziarnko ma być sprawdzianem szlachetnego urodzenia kandydatki na żonę Królewicza. Prawdziwość pochodzenia z książęcego rodu jest warunkiem, jaki królewska rodzina stawia pannie, która może poślubić księcia. W spektaklu wystąpili m.in. Anna Polony, Anna Dymna, Dorota Pomykała, Edward Lubaszenko i Krzysztof Globisz.

Dramat poetycki nawiązujący do tradycji misterium Zmartwychwstania Pańskiego. Uczniowie Chrystusa spotykają się w Wieczerniku - miejscu, w którym odbyła się Ostatnia Wieczerza. Po ukrzyżowaniu Chrystusa obawiają się represji i prześladowań. Omawiają swoje zachowania wobec Pana. Dowiadują się, że ciała Chrystusa nie ma w grobie. Jezus zjawia się w Wieczerniku. Nieobecny na miejscu Tomasz nie wierzy w zmartwychwstanie - chce dotknąć ran na ciele Jezusa.

Dwuczęściowa inscenizacja tragedii Williama Szekspira, zrealizowana w 1985 roku przez Jana Englerta. Akcja sztuki rozgrywa się na zamku w Elsynorze i rozpoczyna się po nagłej śmierci duńskiego króla. Na tron wstępuje jego brat Klaudiusz, który ożenił się z wdową - królową Gertrudą. Do kraju wraca syn zmarłego króla, Hamlet. Ma żal do matki, że za szybko wyszła ponownie za mąż. Hamletowi ukazuje się duch ojca, który wyznaje, że został zabity przez brata. Hamlet postanawia zemścić się na stryju. By zdobyć dowody jego zbrodni, zaczyna zachowywać się jak obłąkany.

Dwuczęściowa inscenizacja tragedii Williama Szekspira, zrealizowana w 1985 roku przez Jana Englerta. Akcja sztuki rozgrywa się na zamku w Elsynorze i rozpoczyna się po nagłej śmierci duńskiego króla. Na tron wstępuje jego brat Klaudiusz, który ożenił się z wdową - królową Gertrudą. Do kraju wraca syn zmarłego króla, Hamlet. Ma żal do matki, że za szybko wyszła ponownie za mąż. Hamletowi ukazuje się duch ojca, który wyznaje, że został zabity przez brata. Hamlet postanawia zemścić się na stryju. By zdobyć dowody jego zbrodni, zaczyna zachowywać się jak obłąkany.

Tak jak we wszystkich swoich dziełach, tak i w „Czajce”, Antoni Czechow ukazuje przede wszystkim psychologiczne i emocjonalne relacje międzyludzkie – na kanwie niespełnionych uczuć i niezrealizowanych marzeń. Akcja spektaklu z 1986 roku, w reżyserii Jana Englerta, rozgrywa się w ziemskim majątku Sorina niedaleko Moskwy. Przyjeżdża tu aktorka Arkadina (Halina Łabonarska) w towarzystwie znanego pisarza Trigorina (Olgierd Łukaszewicz). Konstanty Trieplew (Jan Frycz), syn Arkadiny, wystawia dla gości swoją sztukę która nie zyskuje uznania wśród widzów. Młody twórca załamuje się. W sztuce gra młoda aktorka Nina (Joanna Szczepkowska), ukochana Konstantego. Nina zakochuje się w Trigorinie. Goście wyjeżdżają do Moskwy. Po pewnym czasie ponownie odwiedzają Sorina. Przyjeżdża też po kryjomu, porzucona przez Trigorina, Nina. Po rozmowie z nią nieszczęśliwy Konstanty popełnia samobójstwo.

Telewizyjna adaptacja opowiadania Józefa Hena „Mgiełka” (1970) to obyczajowo-psychologiczne widowisko o uczuciach łączących dojrzałego mężczyznę i młodą dziewczynę. W rolach głównych wystąpili Marta Klubowicz i Janusz Gajos. Rzecz rozgrywa się w Warszawie, w naturalnych plenerach i autentycznych wnętrzach, a w liryczno-towarzyską grę wplątani są – poza parą głównych bohaterów – patronujący ich związkowi stołeczny playboy oraz dziarski porucznik z prowincji, aspirujący do roli narzeczonego dziewczyny, zwanej Mgiełką...

Antoni Cwojdziński (1896-1972) był fizykiem, asystentem na Uniwersytecie Warszawskim, uczył tego przedmiotu w gimnazjum. Zafascynowany teatrem, postanowił wykorzystać scenę jako jedyną w swoim rodzaju katedrę. „Jestem pośrednikiem między wielkimi uczonymi a szerokim kręgiem odbiorców” – twierdził. Podszedł do tego zadania z rzetelnością naukowca. Studiował w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej, potem zdał egzamin aktorski, ukończył Wydział Reżyserii. Pod pseudonimem Antoni Wojdan występował w zespole „Reduty”. Dopiero po dziesięciu latach terminowania w teatrze napisał pierwszą sztukę, „Teorię Einsteina” (1934), którą wystawił w „Reducie” Juliusz Osterwa. Od 1941 r. Cwojdziński mieszkał w USA.

Adaptacja powieści Witolda Gombrowicza, zrealizowana w 1986 roku przez Macieja Wojtyszkę, ze znakomitą rolą Jana Peszka. Spektakl znalazł się w Złotej Setce Teatru Telewizji. Józio, narrator i jednocześnie bohater tej powiastki filozoficznej, trzydziestolatek uznawany za sztubaka, przebrany w szkolny mundurek, toczy pojedynek w kilku rundach ze światem i ludźmi - przeciw infantylizacji, czyli upupieniu; przeciwko narzucanym jemu i innym rolom, czyli gębie. Próbuje porachować się z idiotyzmem dydaktycznym szkoły, która wymusza na uczniach odkrycia w rodzaju „Słowacki wielkim poetą był”.

Znakomita, wielokrotnie nagradzana inscenizacja znanej bajki Benedykta Hertza. Napisany w latach trzydziestych „Czupurek” początkowo cieszył się sporą popularnością, wystawiano go nawet na deskach Reduty Juliusza Osterwy. Po wojnie nie miał szczęścia do teatru. Spektakl Barbary Borys-Damięckiej pozwolił na nowo „odkryć” walory tekstu Hertza, zarówno te komiczne, jak i poważniejsze, niemal filozoficzne (wszak autor był z wykształcenia filozofem). Duża w tym zasługa świetnych aktorów (Kowalewski, Merle, Dykiel). Prowadzeni wprawną ręką reżyserki sprawili, że „Czupurek” równie dobrze nadaje się do oglądania dla dzieci, jak i dla dorosłych.

Telewizyjna adaptacja przedstawienia wyreżyserowanego przez Zygmunta Hubnera w Teatrze Powszechnym w Warszawie z Darią Trafankowską w głównej roli. Sztuka rozgrywa się na dworze królewskim, przy czym miejsce akcji i postaci potraktowane są dość umownie. Są właściwie pretekstem - choć również znaczącym - do specyficznie Gombrowiczowskiego wykładu z antropologii, psychologii, socjologii. Centralnymi postaciami są Król Ignacy, Królowa Małgorzata oraz ich syn, Książę Filip, który zaręcza się z nieapetyczną, niewydarzoną i całkowicie pozbawioną seksapilu Iwoną.

Premiera „Domu kobiet”, pierwszej sztuki teatralnej Zofii Nałkowskiej, odbyła się w Teatrze Polskim w 1930; stała się wydarzeniem artystycznym. Potem sztuka pojawiała się wielokrotnie na różnych scenach. W telewizji również doczekała się kilku inscenizacji.

Komedia z lat 80., napisana przez znanych reżyserów filmowych, braci Kondratiuków. Pod wątkiem obyczajowo-romansowym ukryta jest głębsza zaduma nad ludzką egzystencją i nad konwencjami, w które uwikłany jest człowiek: konwencjami środowiska, obyczaju, języka, sposobu bycia.

Bohaterami sztuki jest troje ludzi, których w młodości łączyła przyjaźń i wspólne zainteresowania. Po latach, w Polsce zjawia się jeden z dawnych przyjaciół, aby rozliczyć stare rany, znaleźć winnych jego przymusowego opuszczenia ojczyzny i emigracyjnego losu. Zdobył pozycję, jest niezależny ideologicznie i materialnie, teraz pragnie podsumować tych, którzy kiedyś prezentowali przekonania, z których i oni, i ich przywódcy dawno się wycofali. "Węzeł" jest przede wszystkim gorzkim rozliczeniem z przeszłością, która - jak udowadnia autor - będąc czymś nieodwołalnym, zostawia ślad na całe życie.

Sceniczna adaptacja powieści Josepha Conrada „W oczach Zachodu”, stanowiącej wnikliwe i bardzo krytyczne studium moralnej i społecznej odpowiedzialności tych, którzy mienią się przywódcami rewolucji, za los społeczeństw i jednostek uwikłanych w historię. Dla ludzi Zachodu rosyjscy „spiskowcy” z końca XIX wieku są gromadą skłóconych między sobą dyletantów, anarchistów bądź terrorystów gotowych na wszystko, byle zwrócić oczy świata na siebie i swoim zapewnić władzę i pozycję. Ludzie prości i uczciwi zawsze są ofiarami przewrotu, bowiem istotą rewolucji zwycięskiej są zawiedzione nadzieje i wykoślawione ideały. W roli Razumowa Jerzy Zelnik. W postać Profesora wcielił się Zygmunt Hübner. Natalię Haldinę zagrała Joanna Żółkowska.

Ciężko być Kopciuszkiem, niedobre siostry i złośliwa macocha zmuszają biedną sierotę do ciężkiej pracy. Wszystko jednak może się zmienić, gdy miła sąsiadka okazuje się Wróżką. Dowcipna, niekonwencjonalna inscenizacja Andrzeja Maja, wzbogacona muzyką Marka Grechuty w wykonaniu zespołu Anawa. W obsadzie znani krakowscy aktorzy m.in. Beata Paluch, Dorota Pomykała, Edward Linde-Lubaszenko, Marian Dziędziel.

Rzadko inscenizowana sztuka Michała Bałuckiego (1837-1901) miała prapremierę w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie w 1880 r. Główne role grali wówczas Alojzy Żółkowski syn, uznany za najwybitniejszego polskiego komika, i Wincenty Rapacki, znany z wybitnych ról fredrowskich, molierowskich i szekspirowskich.

Spektakl ze Złotej Setki Teatru Telewizji. „Wszystko, co tworzyłem dotychczas, miało zawsze cechę wyznania. Wyznania stawały się coraz bardziej osobiste. Wyznania, aby ocalić przed zapomnieniem. Wyznanie nostalgii, tęsknoty za powrotem do lat dzieciństwa, aby ocalić ten szczęśliwy czas klasy szkolnej. Później, aby ocalić swój pokój dzieciństwa, utrwalić, wplątać w wielką i duchową historię naszej kultury. A potem to ciągłe pragnienie i marzenie i wola, by twórczość była wolna, podległa tylko mnie, moim słabościom, szaleństwom, chorobom, moim klęskom, mojej samotności...” – mówił przed laty Tadeusz Kantor.

Trzyczęściowy fresk historyczny autorstwa Jerzego Mikkego w reżyserii Laco Adamika. Ostatnie lata panowania Zygmunta Augusta. Na tle zmian politycznych, kształtowania się nowożytnego i demokratycznego ustroju monarchii parlamentarnej, z sejmem, jako najwyższą władzą ustawodawczą, gdzie król staje się „strażnikiem praw”, rozgrywa się osobisty dramat króla, który nie może doczekać się potomka.

Trzyczęściowy fresk historyczny autorstwa Jerzego Mikkego w reżyserii Laco Adamika. Ostatnie lata panowania Zygmunta Augusta. Na tle zmian politycznych, kształtowania się nowożytnego i demokratycznego ustroju monarchii parlamentarnej, z sejmem, jako najwyższą władzą ustawodawczą, gdzie król staje się „strażnikiem praw”, rozgrywa się osobisty dramat króla, który nie może doczekać się potomka.

Trzyczęściowy fresk historyczny autorstwa Jerzego Mikkego w reżyserii Laco Adamika. Ostatnie lata panowania Zygmunta Augusta. Na tle zmian politycznych, kształtowania się nowożytnego i demokratycznego ustroju monarchii parlamentarnej, z sejmem, jako najwyższą władzą ustawodawczą, gdzie król staje się „strażnikiem praw”, rozgrywa się osobisty dramat króla, który nie może doczekać się potomka.

Telewizyjna adaptacja sztuki Ireneusza Iredyńskiego. Spektakl wyreżyserował Tomasz Zygadło („Ćma”, „Sceny dziecięce z życia prowincji”). Małżeństwo Stefana (Kazimierz Wysota) i Lidki (Grażyna Strachota) po sześciu latach trwania znalazło się na niebezpiecznym zakręcie. Lidka marzy o dziecku, Stefan jednak jest przeciwny jej planom. W dość napiętą atmosferę weekendu do ich daczy trafia Maria (Ewa Szykulska), dziewczyna Stefana sprzed dwudziestu lat. Lidka nie może pogodzić się z myślą, że Stefan dał się oczarować Marii. W tajemnicy przed mężem opuszcza daczę. Stefan zaczyna się domyślać choroby Marii. Dochodzi między nimi do ostrej wymiany zdań, w której Stefan wyjaśnia, że nie zamierza rozstać się z żoną i że nie jest tym samym człowiekiem, jakim był dwadzieścia lat wcześniej.

Komedia z morałem, której akcja toczy się na przełomie XIX i XX w. „Jacuś” Edwarda Lubowskiego w reżyserii Janusza Bukowskiego. Bohater sztuki, Jacuś, przyjeżdża do miasta z dalekiej wsi, by nabrać ogłady i poznać miejski „raj”. Jacusiowi umiera stryj i jego opiekunem zostaje radca. Jacuś dla znajomych radcy jest parweniuszem. Jego wygląd i słaba francuszczyzna powodują, że jest traktowany z góry, wyśmiewany. A przebywa w towarzystwie baronowej, jej córki Marty, hrabiego Dundasa i innych osób z tzw. wyższych sfer. Wszystko się zmienia, gdy radca ujawnia, że po zmarłym stryju Jacuś dziedziczy ogromny majątek: ziemię, kamienicę, sklepy. Baronowa gotowa jest wydać córkę Martę za pogardzanego dotąd Jacusia.

Sztuka, którą na zamówienie Teatru Telewizji napisał Eustachy Rylski, autor cenionych i nagradzany tomów opowiadań „Powrót. Stankiewicz” i „Tylko chłód”. To debiut dramaturgiczny autora. Bohaterem sztuki jest znakomity pisarz, Aleksander Rohatyński (Gustaw Holoubek), obchodzący właśnie siedemdziesiąte urodziny. Jubilata odwiedza córka (Aleksandra Konieczna), przybywają z gratulacjami przedstawiciele władz. On sam zachowuje wyniosły dystans wobec otoczenia, rozkoszując się urokami chłodnej jesieni. Tymczasem w oficjalnych gabinetach jesienią 1980 roku robi się coraz gorącej. Czynniki państwowe i faktycznie rządzący aparat partyjny, które przez dziesięciolecia były dla pisarza hojnym mecenasem, oczekują, że pupil władzy opowie się teraz po właściwej stronie barykady. Towarzysz Sapielak (Jan Peszek)oprócz życzeń jubileuszowych przywozi mgliste obietnice – Nagrody Nobla z Zachodu i „nagrody pocieszenia” ze Wschodu.

Zrealizowana w 1989 roku przez Janusza Majewskiego telewizyjna adaptacja komedii Mariana Hemara, której prapremiera miała miejsce w 1929 roku w Warszawie w Teatrze Polskim. – Przyjedzie taki drań z Galicji, bidula, skromne to i ciche. Już po roku puszy się we własnym aucie, we własnym futrze, ma co najlepsze krawaty i co najlepsze dowcipy, ani się człowiek obejrzał, a już pierwszorzędny piosenkarz, gwiazda, ba – trzy gwiazdki kabaretu polskiego. Wyrósł na naszych oczach na Fredrę piosenki żydowskiej, mało mu, wlazł na scenę Teatru Polskiego i tam swoje dowcipy wytrząsa. Ma fantazję i pomysłowość, ma żywe poczucie sceny i aktora, a to już na naszym bezrybiu nie rak, ale cały szczupak po żydowsku, albo sandacz z jajami – tak przemawiał po premierze Antoni Słonimski.

„Kwartet” (1989) Michała Komara i Tomasza Zygadły jest próbą rozliczenia Pokolenia ’68 z własną przeszłością. W warstwie fabularnej to dzieje pewnego kwartetu muzycznego. Czwórkę przyjaciół – skrzypków Wacka i Janusza, altowiolistę Felka i wiolonczelistkę Lenę – łączy ten sam rok urodzenia 1946 oraz muzyczna pasja. Poznajemy ich w 1956 roku, kiedy jako dziesięciolatkowie pracują nad ważnym dla nich występem. W ostatniej scenie rozgrywającej się współcześnie zespół spotyka się na jubileuszu swojego profesora.

Jedna z „królewskich” tragedii Williama Szekspira w reżyserii Feliksa Falka. Spektakl z 1989 roku zaliczono do Złotej Setki Teatru Telewizji. Historia Ryszarda III, ostatniego króla z dynastii Plantagenetów, panującego w latach 1483-85, jednego z najbardziej kontrowersyjnych władców Anglii. Historycy opisali Ryszarda III jako przebiegłego gracza politycznego, pozbawionego skrupułów w rządzeniu i szaleńczo odważnego w walce, demagoga chętnie dającego popisy niezwyciężonej dialektyki. Szekspir utrwalił taki właśnie wizerunek – osoby bezwzględnej, którą pcha do działania ambicja i zdobycie władzy, a także chęć powetowania sobie krzywd doznanych od natury i ludzi.

Spektakl teatralny, którego scenariusz powstał na podstawie tajemniczej i fascynującej powieści Franza Kafki. To jeden z najważniejszych tekst XX-wiecznej literatury. „Zamek” jest ostatnią częścią tzw. Trylogii samotności – dwie poprzednie to „Ameryka” i „Proces”. Franz Kafka odrzuca tradycyjne konwencje prozy (fabułą, opisowość) na rzecz wieloznacznych , parabolicznych obrazów, ukazujących tragizm jednostki we współczesnym społeczeństwie. Bohaterem jest Józef K. (Piotr Bajor), człowiek samotny, zmagający się beznadziejnie z anonimowymi siłami zbiurokratyzowanego świata

Adaptacja komedii polskiego prozaika, dramaturga oraz felietonisty okresu międzywojennego, Bruno Winawera. W przedstawieniu ukazano stosunek kół rządzących do postępu i nauki, prowadzący do wniosku, że w rządzie zasiadają osoby niekompetentne i potrzeba aż kapitału zagranicznego, aby sięgnąć po miliony.