Loss

Við vitum innst inni að dagar okkar eru taldir. Okkur er gefinn takmarkaður tími. Líkami okkar mun deyja einhvern daginn. Hvernig hugsum við um dauðann og hvernig mótar það líf okkar?

Dauðinn er ógnvænlegur en hann er líka dularfullur og spennandi. Það getur verið flókið og erfitt að útskýra hann fyrir börnum. Hvernig upplifa börnin og skynja dauðann?

Að lenda í lífshættu. Finna allt í einu fyrir dauðanum. Hvernig þessi skuggi sem fylgir okkur allt lífið, andar ofan í hálsmálið á okkur. Hvernig bregðumst við við? Hvernig getur dauðinn breytt okkur? Þegar við fáum annað tækifæri þá er jafnvel eins og við endurfæðumst.

Það er litið á hann sem örlög, sem miskunnarlausan óvin, sem hið illa. Hann er ekki okkur að kenna, hann kemur yfir okkur. Við óttumst hann. Hann ógnar lífinu. Hann er óútreiknanlegur. Hvernig eigum við að tala um dauðann?

Við munum öll deyja. Það eru engin lyf til við dauðanum. Samt sem áður lítum við ekki á dauðann sem eitthvað náttúrulegt. Hann er andsnúinn okkur. Við getum ekki sætt okkur við hann, ekki heldur þegar við ýtum honum úr huga okkar. Spurningarnar leita aftur og aftur á okkur: Hvenær dey ég? Hvernig sættist ég við dauðann?

Getum við sigrað dauðann? Í þúsundir ára höfum við glímt við þessa stærstu spurningu lífsins og reynt að svara henni með ýmsum hætti. Þessi spurning er ef til vill grunnurinn að öllum trúarbrögðum og heimspeki. Getum við lifað lífinu þannig að við verðum ódauðleg?