Only Elvis survives

Ooit was hij topspits bij Anderlecht en Ajax, vandaag is hij Vlaanderens populairste Nederlander en niet meer weg te denken bij de matchen van de Rode Duivels. Een knieblessure maakte indertijd een abrupt einde aan zijn voetbalcarrière, maar Mulder bleek een man van vele talenten. Hij ontpopte zich tot woordkunstenaar, schrijft columns en brengt talkshows op smaak met welgemikte Muldereske tussenkomsten. Die zeven jaar als profvoetballer beschouwt hij nog altijd als een niet te evenaren hoogtepunt. Toch gaat hij niet kniezend door het leven, hij danst erdoor. In alles wat hij doet - schrijven, schilderen, becommentariëren - spat de levenslust ervan af. Jan Mulder relativeert zijn eigen sterrenstatus, maar herkent zich toch ook in het hoofdpersonage van 'The Great Buck Howard'. Daarin speelt John Malkovich een illusionist die ooit vaste gast was in een talkshow. Het is meteen een van de fragmenten die Mulder meebrengt naar Alleen Elvis.

Wat bezielt mensen om buitensporig geweld te plegen? Dat is de vraag die Christophe Busch (°1977) fascineert. Als directeur van Kazerne Dossin vertaalt hij inzichten over de Holocaust en andere genocides naar problemen in onze samenleving vandaag. Busch, die zelf criminologie heeft gestudeerd en in de psychiatrie heeft gewerkt, kijkt door een bijzondere bril naar collectief geweld en naar de daders ervan. Boeiende materie in deze woelige tijden van terreurdreiging en massahysterie. Christophe Busch brengt onder andere een fragment mee uit de documentaire 'First Kill', waarin Vietnamveteranen vertellen over hoe het voelt om een mens te doden.

Judith Vanistendael (°1974) is striptekenares en illustratrice. Zelf hoort ze liever 'verhalenverteller met beelden'. Als jong meisje bracht tekenen haar vooral rust. Het succes van haar eerste boek 'De maagd en de neger' en de daarbij horende mediastorm overvielen haar. Vandaag is ze een van de belangrijkste Belgische stripauteurs. Haar stripromans kennen internationaal succes en zijn actueel, sociaal geëngageerd en aangrijpend. Judith brengt onder andere een fragment mee uit 'Cave of Forgotten Dreams', een film van Werner Herzog. Hij kreeg exclusieve toegang tot de Chauvet-grot, waar hij beelden kon maken van de oudste tekeningen ooit door een mens gemaakt.

Caroline Pauwels (°1958) is de kersverse rector van de VUB. Op 27 september gaf zij haar maidenspeech in BOZAR. Het was een bevlogen openingsrede, waaruit toewijding en idealisme spraken. Onder rector Pauwels zal het takenpakket van de VUB zich niet beperken tot het opleiden van studenten in allerhande disciplines, de universiteit zal haar expertise ook ten dienste stellen van Brussel, haar thuishaven. Kosmopolitisch, meertalig en 21ste-eeuws is de koers die universiteit en stad samen zullen varen. Dat Caroline Pauwels vóór haar steile klim in de communicatiewetenschappen ook filosofie studeerde, hoeft niet te verbazen. In 'Alleen Elvis blijft bestaan' kiest ze onder andere voor 'Babette's Feast', een film van Gabriel Axel naar een novelle van Karen Blixen, waarin de onthechte levensstijl van een strenge geloofsgemeenschap botst met de overdaad van de Franse keuken.

De Vlaamse Marokkaan Fikry El Azzouzi (°1978) schopte het van 'drarrie' (straatschoffie) tot schrijver en theatermaker. Voor zijn roman 'Drarrie in de nacht' en de theatertekst 'Reizen Jihad' kreeg hij in 2015 de Arkprijs voor het Vrije Woord. Hij kent de kracht van het woord en aarzelt niet om ze te gebruiken. In vlijmscherpe columns houdt hij Vlaanderen een spiegel voor. Vijftig jaar na de komst van de eerste gastarbeiders, voelen hun kinderen en kleinkinderen zich nog altijd vreemdelingen. Maar: die jonge generatie is een pak mondiger. Fikry kiest onder andere voor het veelgeprezen 'Entre les murs' waarin een leraar op een 'moeilijke' school in Parijs zijn uiterste best doet om de leerlingen bij de les te houden.

Wie Wim Opbrouck zegt, begint spontaan te glimlachen. De Vlaamse acteur staat synoniem voor een aantal rollen en sketches die in ons collectieve televisiegeheugen zijn gegrift: als Franky Loosveld in 'Het Eiland', als lesgever van het nieuwe besturingssysteem Rute 98 ('Keerekeweere') of als verontwaardigde inwoner van Bavikhove in 'In de gloria'. Maar Wim Opbrouck heeft niet altijd de zotskap op. Op de planken van NTGent zien we hem in rollen die diep in het vlees snijden. Twee keer werd hij genomineerd voor de prestigieuze Louis d'Or: voor zijn vertolkingen in 'De asielzoeker' en 'Tartuffe'. Van 2010 tot 2015 nam hij de artistieke leiding van NTGent voor zijn rekening, maar de lokroep van het podium was altijd sterker. Als acteur of als muzikant met zijn feestorkest De Dolfijntjes: spelen is wat Wim Opbrouck doet, want "de kunst is ons harnas tegen de barbaren".

Iconologen halen niet zo vaak de pers. Behalve als ze de Francqui-prijs winnen, de hoogste wetenschappelijke onderscheiding in België. En dat is precies wat Barbara Baert eerder dit jaar deed. Baert is professor kunstgeschiedenis aan de KU Leuven en heeft zich gespecialiseerd in de middeleeuwse beeldcultuur. Hoe komen de grote menselijke thema's in de middeleeuwse kunst aan bod? Baert gebruikt ook de kennis van andere disciplines, zoals de psychologie en de antropologie, om tot verfrissende inzichten te komen. Hoe kijkt een iconologe naar onze beeldcultuur vandaag? En vooral: welke beelden wil zij ons laten zien? In 'Alleen Elvis blijft bestaan' alvast de bekroonde documentaire 'Sacro Gra', over het leven langs de ringweg van Rome.