De eerste aflevering van De kijk van Koolhoven staat in het teken van de spaghettiwestern, de rauwe Italiaanse versie van de western, die in de jaren zestig opkwam. De film waarmee het genre begon was A Fistful of Dollars van Sergio Leone, onmiskenbaar de grootste regisseur van het genre. Maar de spaghettiwestern was meer dan Leone alleen. Het werd een ware hausse: op het hoogtepunt werden er zo’n 250 spaghettiwesterns per jaar geproduceerd, de een nog uitbundiger en krankzinniger dan de andere. Griekse tragedies zijn bewerkt tot western, net als Carmen, Shakespeare en de moord op John F. Kennedy; er bestaan getekende westerns en een western met alleen maar kinderen. ‘Spaghettiwestern,’ meent Martin Koolhoven, ‘het mooiste genre dat er is.’

De tweede aflevering van De kijk van Koolhoven heeft geen genre, maar een thema: water en boten. Een boot in je film is vragen om moeilijkheden, maar daarom niet minder leuk. Dit keer geen genre maar een thema. Op de filmacademie waarschuwen ze al voor de drie b’s: baby’s, beesten en boten. Verwerk een boot in je scenario en je stevent af op een ramp. Filmen op het open water is vragen om moeilijkheden, er zijn voorbeelden te over die bewijzen dat de zee zich onmogelijk laat regisseren. ‘Maar het heeft wel heel mooie films opgeleverd,’ constateert Koolhoven. Met onder meer Jaws, The Abyss, Pirates of the Caribbean en Dead Calm.

In de derde aflevering van De kijk van Koolhoven staat horror centraal. En dan wel de Europese variant, eurohorror, die traditioneel altijd net even iets nastier is. Dat begon al met Das Cabinet des Dr. Caligari uit 1920 en die lijn wordt tot op de dag vandaag doorgetrokken, met films als Let the Right One In. Geweld en erotiek spelen ook een grote rol in de zogeheten giallo’s, de Italiaanse versie. In een giallo kan een kat het hebben gedaan, of heeft de moordenaar de stem van Donald Duck. Meester van het genre is Dario Argento, die klassiekers als Suspiria en Profondo Rosso op zijn naam heeft staan. Ook de meest prangende vraag van allemaal komt aan bod: hoe hoort bloed eruit te zien? ‘Altijd lastig’, zegt Koolhoven, die bloed in films vaak te licht van kleur vindt.

Toen in 1981 The Road Warrior van George Miller uitkwam, het vervolg op Mad Max, en het een groot wereldwijd succes werd, was er een nieuw genre geboren: de post-apocalyptische film. De apocalyps is een Bijbelse verwijzing naar het einde der tijden, die in dit geval dus al heeft plaatsgevonden. Het is de natte droom van veel filmregisseurs: een hele nieuwe wereld kunnen bouwen op de oude, waarbij je alleen die elementen van vroeger behoudt die je van pas komen. De post-apocalyptische film kent vele varianten, maar een van de meest voorkomende is het verhaal van één mens die achterblijft op een verwoeste aarde. Maar helemaal alleen, dat weet elke filmfan, blijft die ene mens nooit.

Film noir is de wereld van rauwe detectives, corrupte agenten en femme fatales. Daarover gaat aflevering vijf van De kijk van Koolhoven. De Franse criticus Nino Frank zag in 1946 een aantal recente films uit de Verenigde Staten, die hij door de Tweede Wereldoorlog niet had kunnen zien. Vooral de pessimistische toon, vaak zelfs tegen het cynische aan, was hem opgevallen. Hij doopte de films om tot zwarte film, oftewel film noir. Martin Koolhoven, kernachtig: ‘Film noir, dat is een vrouw met een verleden en een man zonder toekomst.’ Kenners beweren dat film noir ophield bij Touch of Evil van Orson Welles uit 1958. Maar geen ander genre is zo invloedrijk gebleken: moderne klassiekers als Lost Highway en Drive zijn schatplichtig aan film noir.

Seks en film, het is nog steeds een ongemakkelijk huwelijk. De zesde en laatste aflevering van De kijk van Koolhoven staat in het teken van erotica. ‘Seks is in het alledaagse leven meestal een harmonieuze aangelegenheid’, aldus Koolhoven. ‘Maar een film moet het hebben van drama. Dus hoe doe je dat?’ In De kijk van Koolhoven voorbeelden van hoe het wel moet, van Tarzan and his Mate, Amarcord en 800 Balas tot A History of Violence en Dressed to Kill. Met vanzelfsprekend een glansrol voor Paul Verhoeven. Plus voorbeelden uit de praktijk. Want seks op de set, het blijft volgens Koolhoven ‘een dingetje.’