Maklowicz on the go

W podróży po Korfu Robertowi towarzyszy Homer, a konkretnie cytaty z jego „Odysei”. Bohaterski Odyseusz, przed powrotem do rodzinnej Itaki, zatrzymał się przecież na tej wyspie, zwanej wówczas Scherią. O dziwo, po trzech tysiącach lat, homeryckie strofy pasują do współczesnej rzeczywistości jak ulał. Nadal są tu śmigłe łodzie na morzu, nieziemskie widoki, suto zastawione stoły, cytryny i inne owoce, drzewa oliwne, wreszcie winnice i zacne wina w beczkach. Menu odcinka obejmuje m.in. sałatkę choriatiki, małże zapiekane z kozim serem, spanakopitę czyli ciasto filo nadziewane szpinakiem i fetą, makaronową pastitsadę z koguta, czy placki keftedes z cukinii, które Robert przyrządza własnoręcznie.

Z dala od ośrodków turystycznych i dużych miast (których na Korfu prawie nie ma), ekspert kulinarny z Polski odnajduje życie i miejsca prawdziwie bukoliczne. W zatoce słynnych pisarzy – Durrella, Millera i Leara – próbuje mięsnej specjalności pochodzenia weneckiego, sofrito. Przygotowuje ją potem samodzielnie i podaje na nią przepis. W rodzinnej wiejskiej tawernie próbuje greckich przystawek z ryb i owoców morza, w tradycyjnej 200-letniej wyjmuje z pieca świeży chleb, w niewielkim browarze odkrywa pięć gatunków piwa (w tym jedno rodem z Antyku!), a na obchodach kościelnego święta w nadmorskim miasteczku raczy się szaszłykami souvlaki.

Nad Kerkyrą góruje potężna Stara Twierdza, wzniesiona przez Wenecjan, którzy przez 400 lat byli tu panami ...

Bez nich trudno sobie wyobrazić Norwegię, dlatego od spotkania z fiordami Robert rozpoczyna swoją podróż po tym kraju. Nad Hardangerfiordem odwiedza wieś, w której tradycyjnym sposobem wypieka się placki krotakaker, jadane na słodko ze śmietaną. W dawnej szkole podstawowej, pod kierunkiem pani od norweskiego i pana od muzyki, uczeń Makłowicz śpiewa piosenkę dla pierwszoklasistów. Hotel Hardangerfjord jest miejscem spotkania z szefem kuchni, Mariuszem Marczakiem, i jego specjalnościami - m.in. żabnicą ze szparagami. Na szczycie lodowca Folgefonna Robert własnoręcznie przygotowuje mięso renifera w sosie demi-glace, a schodząc do doliny ogląda potężny wodospad Steinsdalsfossen... od tyłu. W 300-letnim Utne Hotel degustuje równie stary norweski trunek akvavit, podróżuje zabytkową kolejką Flamsbana i podziwia najnowszy cud techniki - most wiszący między tunelami nad Hardangerfiordem.

Najcenniejszym skarbem Norwegii z kulinarnego punktu widzenia są bez wątpienia ryby wyławiane z Morza Północnego i żyznych akwenów śródlądowych. W poszukiwaniu najlepszych receptur krakowski smakosz płynie ekspresową łodzią do Balestrand nad Sognefiordem, gdzie rybną kartą dań zachwycał się już niemiecki cesarz Wilhelm i inni możni tego świata. Łosoś w czerwonym winie wg. przepisu Kaisera i langustynki z dzikim czosnkiem niedźwiedzim to dania, które Robert przyrządza w ulubionym hotelu Wilhelma. Inne wspaniałe okazy rybnej nacji ogląda w hodowli na wodach Hardangeriordu i na straganach miejskiego targu rybnego w Bergen. W tamtejszym Centrum Ryb i Owoców Morza bierze udział w praktycznym szkoleniu z zakresu filetowania ryb słonowodnych. Lekcję kończy degustacja oraz wizyta w mini-browarze Flamsbrygga, bo przecież... rybka lubi pływać!

Pływając kajakiem po fiordzie Robert zastanawia się, w jaki sposób groźni i waleczni Wikingowie stali się łagodnymi, miłującymi wiejskie życie Norwegami. Przygląda się tej spokojnej egzystencji w starej górskiej wiosce Stalheim, gdzie kosztuje miejscowych wędlin, krętą drogą zjeżdża nad fiord do Undredal, miejsca słynącego z produkcji nietypowego koziego sera brunost, którą śledzi od pierwszego do ostatniego etapu. Historyczny hotel na przełęczy Stalheim zaprasza na degustację tradycyjnych wiejskich przysmaków: gotowanej baraniej głowy i purée z brukwi, a domowa wytwórnia w Ulvik dumnie prezentuje produkty z miejscowych jabłek - niskoprocentowy cydr, niedosładzany likier oraz dojrzewający w dębowych beczkach szlachetny destylat typu calvados. Własna propozycja kulinarna Roberta w klimacie wiejskim to wędzone i suszone baranie żeberka gotowane na gałązkach brzozy.

Najlepszą panoramę miasta gwarantuje punkt widokowy na wzgórzu Fløyen, skąd Robert zjeżdża kolejką linową do portu, na spotkanie z historyczną dzielnicą Bryggen, zbudowaną w średniowieczu przez hanzeatyckich kupców, którzy stworzyli potęgę Bergen, najważniejszego i najbogatszego wówczas miasta Norwegii. W tradycyjnej hanzeatyckiej restauracji Robert zamawia dania ze sztokfisza, arcynorweskiego suszonego dorsza i jego solonej odmiany znanej jako klipfisk. Do innej, tym razem współczesnej restauracji płynie wodną taksówką, żeby podziwiać żywe ostrygi, małże, homary, przegrzebki oraz... najsmaczniejsze z nich wszystkich kraby królewskie. Podziwiać i smakować, a przy okazji wyjaśnić, dlaczego nazywane są „zemstą Stalina”. Robert gotuje słynną zupę rybną z Bergen, przygląda się produkcji nie mniej słynnych norweskich swetrów i słucha koncertu w domu najsłynniejszego norweskiego kompozytora, Edvarda Griega.

Droga do pięknej Ratyzbony wiedzie przez Dunaj jej słynny, średniowieczny Kamienny Most, na którym Robert śpiewa i gotuje bawarską zupę ziemniaczaną. Tuż pod mostem, w historycznej garkuchni wyjaśnia różnice między kiełbaskami regensburskimi i norymberskimi, a na deser kosztuje pieczonych nieopodal strudli. Zagląda do katedry, do ratusza, do sklepu z przyprawami i cukierni, oraz do zajazdu, w którym z krwi cesarsko-mieszczańskiej został poczęty wielki wódz i pogromca Turków, książę Don Juan de Austria. Na koniec zamienia kufel piwa na kieliszek miejscowego wina, z najmniejszego w Niemczech okręgu winiarskiego Baier Wein.

Podróż rozpoczyna się w stolicy landu, Monachium, gdzie Robert, na dzień dobry, zamawia słynną białą kiełbasę Weisswurst i bynajmniej nie popija jej bawarką. Szlak wiedzie dalej przez naddunajskie miasto Straubing, gdzie słynny tort bezowy przywołuje średniowieczną tragedię oskarżonej o czary Agnes Bernauer, przez Weltenburg, z jego najstarszym na świecie klasztornym browarem warzącym ciemne piwo już prawie 1000 lat, i przez Regensburg, gdzie Robert przenosi się w czasie i odsłania dwie tajemnice kulinarne. Podróż kończy się we frankońskim Würzburgu nad Menem, gdzie poznajemy przepis na ziemniaczane kluseczki Ritterzipfel i idziemy na wino do szpitala.

Płynąc przełomem Dunaju Robert przywołuje czasy antyczne, kiedy rzeka stanowiła granicę między cywilizacją na południu a barbarzyńcami na północy. Dziś po obu stronach Dunaju Bawarczycy z powodzeniem uprawiają ziemniaki i chmiel, dwie rośliny Rzymianom nieznane. Wrzesień to czas żniw chmielowych, którym Robert przygląda się w Dolinie Hallertau, największym na świecie chmielowym zagłębiu. Przez cały rok można za to poznawać chmiel w jego muzeum, w Wolnzach. Mały, XV-wieczny browar w Legenfeld to dobry przykład wykorzystania chmielu zgodnie z bawarskim Prawem Czystości; z kolei przetwórnia w Neumarkt sprawnie wykorzystuje miejscowe ziemniaki do wyrobu knedli i klusek. Danie główne odcinka: Leberkäse ze smażonymi ziemniakami i białą kapustą w zalewie octowej.

Ze względów praktycznych Robert udaje się do Monachium pociągiem i już na dworcu tonie w tłumie ludzi zjeżdżających na święto piwa, które nie ma sobie równych na świecie. Ulicami miasta przeciąga parada, a na dawnych błoniach chmielowy napój leje się strumieniami w ogromnych i jeszcze większych namiotach, przy dźwiękach bawarskiej muzyki. Robert przeprowadza na miejscu krótką sondę uliczną, kręci się na karuzeli i na diabelskim młynie, przygląda się tradycyjnym bawarskim strojom oraz degustuje. Menu