Kruispunt

Tegen de achtergrond van alle veranderingen in het zorgstelsel, portretteert Kruispunt drie mensen die hun dierbare verzorgen. Het beleid van de overheid om mensen langer thuis te laten wonen, brengen zij al jaren in de praktijk. Maar als een donkere wolk drijven de wijzigingen (in veel gevallen: bezuinigingen) in allerlei voorzieningen boven hun hoofd. Wat gaat er in hun situatie veranderen? En zal dat de zorg zwaarder maken?

Het begon als een droom van een paar ouders: een veilige plek voor hun kind dat verstandelijk beperkt èn autistisch is. Waar voor jongeren met alleen verstandelijke beperkingen vaak wel een vorm van zelfstandig wonen bestaat, valt deze groep overal buiten de boot. Als er al plaats is in een instelling, sluiten de groepen waarin zij terechtkomen vaak niet aan op hun behoeften. Deze jongeren wonen noodgedwongen bij hun ouders of op een plek waar ze zich niet thuis voelen. Daar moet verandering in komen en daarom sloegen deze ouders de handen ineen om een huis voor hun kind te zoeken. KRO Kruispunt volgt de ouders in het realiseren van hun droom: Villa Voorschot. 16 jong volwassenen zullen er hun intrek nemen.

Geld pinnen, voor de meesten van ons geen probleem. Maar als je echt oud bent wordt dat moeilijker. Is het wel veilig, word ik niet beroofd? Veel senioren maken zich zorgen en zijn bang dat ze overvallen worden.

Verscholen naast de kathedrale basiliek in Haarlem ligt een bijzondere plek. Het rooms-katholieke hofje 'Codde en van Beresteyn'. 18 dames op leeftijd wonen er naar eigen zeggen in een ’paradijsje’. Ze helpen elkaar waar nodig en zorgen voor elkaar. Wonen op een hofje is eeuwenoud fenomeen, maar het biedt in een tijd van sluitende verzorgingshuizen en bezuinigingen, een oplossing voor de problemen van vandaag. In Kruispunt TV een portret van het hofje en zijn bewoonsters.

Een kind dat ernstige gedragsproblemen heeft en zijn ouders slaat en bedreigt, hoe ga je daar mee om? In Kruispunt TV luiden twee moeders de noodklok. Ze vertellen over hun strijd goede zorg voor hun zoons te krijgen. Hun eigen veiligheid is in het geding, zegt Nienke Lubbers, moeder van Isen: ‘Ik weet dat er diep van binnen een lieve jongen in hem schuilt, maar er hoeft maar iets te gebeuren of de vlam slaat in de pan. Ik heb de keukenmessen daarom inmiddels verstopt.’

Op een bijzondere plek waar je het niet zal verwachten, midden in de Utrechtse wijk Zuilen doet al zeventig jaar een huiskamer dienst als kapel. Zuilenaren komen in de Roobolkapel voor bezinning, maar ook voor de bingo. Voor veel vaste gasten is de kapel een steuntje in de rug. Voor hen gaan de veranderingen in onze samenleving vaak te snel. De buurt verandert en er wordt steeds meer zelfredzaamheid van de buurtbewoners verlangt. In de Roobolkapel vinden ze een luisterend oor als het even niet mee zit. Van de mede-gasten én de vrijwilligers. Maar ook voor de sociale contacten is de kapel onontbeerlijk voor veel bezoekers.

‘Ik heb in Auschwitz gezeten. Ik ben nergens meer bang voor.’ Dat zegt Bloeme Evers (88), Joodse psychologe en schrijfster. Persoonlijk ondervindt ze weinig last van het toenemend anti-semitisme in Nederland. Maar haar zoon, Rabijn Raf Evers, wordt uitgescholden en bespuugd op straat. ’Ik denk dat hij meer meemaakt dan hij mij vertelt.’ Haar kleinzoon Michiel, net vader geworden, vraagt zich af hoe zijn kind hier zal opgroeien. Moeder, zoon en kleinzoon komen aan het woord in KRO Kruispunt, dat een uitzending wijdt aan het Joodse onbehagen.

Het aloude bejaardenhuis heeft afgedaan. In rap tempo verschijnen overal in het land nieuwe woonvormen voor een mooie oude dag. In KRO Kruispunt gaan bewoners van drie verschillende woonprojecten bij elkaar op bezoek om te kijken hoe ze wonen en welke keuzes ze daar bij gemaakt hebben.

KRO Kruispunt praat in het Johannes Hospitium in Vleuten met mensen op de drempel van de dood. Hoe maken ze de balans op van hun leven en wat stellen ze zich voor bij een hiernamaals?

Groningen was de laatste provincie van Nederland die werd bevrijd. Dat ging niet zonder slag of stoot. De Duitse soldaten wisten in het voorjaar van 1945 dat ze aan de verliezende hand waren, toch bleven ze zich fel verzetten. De bevrijding van de stad Groningen, nu 70 jaar geleden, wordt dit jaar groots herdacht. Met tentoonstellingen, een festival en, heel bijzonder, de bevrijding van de stad Groningen wordt nagespeeld.

Alie Swillens is 77 jaar en verzorgt al jaren haar moeder die bijna 100 jaar is. Eerst was dat een dag in de week, maar geleidelijk aan is dat de hele week geworden. Samen met haar man Jan (80) woont ze nu permanent bij haar moeder in huis.“Sommige mensen vinden dat uniek. Ik zie geen enkele reden om het niet te doen, ik voel me hiertoe geroepen. Al betekent het ik nu niet meer in mijn eigen huis kan wonen.”

‘Canada is home, maar in mijn hart blijf ik met Nederland verbonden. ’ Miep Meuring woont al 60 jaar in Canada. Ze is een van de 500.000 Nederlanders die na de oorlog Nederland verliet, opgezweept door het emigratievirus dat Nederland in die tijd in zijn greep hield. Na vijf zware oorlogsjaren trokken ze weg van woningnood en werkeloosheid, op naar Australië, Nieuw Zeeland, maar vooral naar Canada, het land van onze bevrijders waar de toekomst voor hen open lag. Ze lieten alles achter, namen afscheid van familie en vrienden en begonnen een nieuw leven in een volslagen onbekend land. Hoe is het ze vergaan, die emigranten van het eerste uur? Hoe denken ze op hun oude dag terug aan Holland? KRO Kruispunt bezocht Toronto en sprak met mensen uit de eerste generatie naoorlogse emigranten.

Schrijnend, aangrijpend en talrijk zijn de berichten over seksueel misbruik die in Nederland in de loop van 2010 bekend worden. Een donkere episode in de geschiedenis van de Rooms Katholieke Kerk. De commissie Deetman wordt door de Kerk in het leven geroepen om een onafhankelijk onderzoek in te stellen naar aard, omvang en gevolgen van het misbruik. Vijf jaar na het onderzoek van Deetman sluit op 1 mei 2015 de termijn voor het indienen van klachten over seksueel misbruik binnen de Rooms Katholieke Kerk. Deetman noemde het misbruik van kinderen ernstig en ging uit van 10.000 tot 20.000 slachtoffers. Nu, na 5 jaar, blijkt dat er ruim 3500 slachtoffers zich meldden. Hoe is het de slachtoffers vergaan en wat heeft het onderzoek ze gebracht? KRO Kruispunt maakt de balans op.

‘We kunnen niet accepteren dat mensen weggedacht worden.’ Dat zei Herman Kaiser, burgemeester van Arnhem in zijn bijdrage aan de bed-bad en brood discussie. Hij verwoordde daarmee de gevoelens van talloze mensen in Nederland die zich al jarenlang belangeloos inzetten voor illegale vluchtelingen. Lang voordat ‘bed-bad en brood’ een begrip werd, deelden zij al hun bed, bad en brood met uitgeprocedeerde asielzoekers. KRO Kruispunt TV portretteert drie mensen die ons confronteren met de vraag: Wat zou u doen? Uw bed, bad en brood delen?

Iedereen heeft zo zijn eigen redenen om het pelgrimspad, de camino, naar Santiago de Compostela te lopen. Ook al loopt iedere pelgrim heel wat kilometers op een dag, eigenlijk gaat de Camino meer over stilstaan dan bewegen. Stilstaan bij waar het in het leven nu eigenlijk om gaat. KRO Kruispunt bezoekt al vele jaren de Camino en tekent ook dit keer weer bijzondere pelgrimsverhalen op.

Hoog bezoek in ‘De Jungle’ in Calais. Eurocommissaris Frans Timmermans bezocht afgelopen maandag samen met de Franse premier Valls het vluchtelingenkamp in Calais, waar meer dan 3000 migranten wachten op een kans om de oversteek naar Groot-Brittannië te maken. Tot teleurstelling van hulpverleners en vluchtelingen kwamen Timmermans en Valls niet verder dan een gebouw aan de rand van het kamp, waar ze met een paar vluchtelingen en hulpverleners spraken. De erbarmelijke omstandigheden waaronder de mensen daar in tentjes leven bleven zo door de eurocommissaris ongezien. Toen het KRO-programma Kruispunt tijdens de persconferentie vroeg waarom Timmermans de Jungle niet binnen was gegaan luidde zijn antwoord: “Ik weet niet wat u met de Jungle bedoelt”.

Het begon als een droom van een paar ouders: een veilige plek voor hun kind dat verstandelijk beperkt èn autistisch is. Waar voor jongeren met alleen verstandelijke beperkingen vaak wel een vorm van zelfstandig wonen bestaat, valt deze groep overal buiten de boot. Als er al plaats is in een instelling, sluiten de groepen waarin zij terechtkomen vaak niet aan op hun behoeften. Deze jongeren wonen noodgedwongen bij hun ouders of op een plek waar ze zich niet thuis voelen. Deze ouders sloegen de handen ineen en bouwden een huis voor hun kinderen: Villa Voorschot. De zorg wordt via de PGB’s van de kinderen ingekocht.