Landverhuizers

Het leven in Nederland is rond 1900 armoedig en hard voor veel kleine boeren en arbeiders. Daarom besluiten ze te vertrekken. De familie Zijlstra uit Friesland gaat naar Argentinië. Textielarbeider Hendrik Meijer uit Hengelo beproeft zijn geluk in Amerika. En de Brabantse familie Vergouwen strijkt neer op de Canadese prairies.

Jonge landen als Amerika, Canada en Argentinië zitten begin 20e eeuw te springen om arbeidskrachten. Met mooie beloftes en zelfs reclamefilms worden mensen uit Europa gelokt. Rotterdam groeit uit tot een emigrantenstad, waar schepen van de Holland Amerika Lijn zorgen voor het vervoer over de oceaan. Maar niet iedereen is welkom in het nieuwe land.

Nederlandse landverhuizers beginnen in hun nieuwe land met vrijwel niks. Als pioniers in een totaal lege Canadese vlakte, als 'slaven' van grootgrondbezitters in Argentinië of als fabrieksarbeiders in Amerika proberen ze de eindjes aan elkaar te knopen. Ze vinden voornamelijk troost bij elkaar, in de kerk. Alleen Hendrik Meijer zoekt z'n eigen weg.

De liefde zoeken Nederlandse landverhuizers op vertrouwd terrein. Vanuit Canada reizen huwbare mannen naar Nederland, om met een bruid terug te keren. Trouwen binnen de eigen gemeenschap is in Argentinië vanzelfsprekend. En na vijf lange jaren wachten mag de verloofde van Hendrik Meijer uit Hengelo naar Amerika overkomen.

De Nederlandse school in Argentinië houdt nog lang de taal levend, maar in Amerika en Canada sneuvelt de kennis van het Nederlands al na één generatie. De band met het land van herkomst vervaagt, al duiken er nog altijd onverwachtse vaderlandse sporen op: hagelslag in het keukenkastje of trotse oesterkwekers bij New York.

Een deel van de familie Zandstra uit Argentinië gaat in de jaren 90 terug naar Nederland. Het is wennen in het land van hun voorouders, maar uiteindelijk voelen ze zich er thuis. In Amerika en Canada hebben de families van Nederlandse oorsprong zich juist helemaal genesteld. Niet ik, niet jij, maar wij. Die spreuk op een tegeltje erfde Hank Meijer van zijn opa Hendrik. En dat koestert hij als Amerikaanse staatsburger tot op de dag van vandaag.