Susan zit al bijna tien jaar met kromme tenen in een schimmelig huis. Ze schaamt zich vreselijk voor haar kelder waarin ze slaapt en doucht. Ze heeft er nog nooit iemand toegelaten. Susan is het zat en wil dat het huis na tien jaar eindelijk eens af komt. Ze vindt dat haar man een schop onder zijn kont nodig heeft en heeft daarom de hulp van John ingeroepen.

Zes jaar geleden zou Hans, de man van Sylvia, de badkamer 'wel even' verbouwen. Zes jaar later ligt het hele huis overhoop en is niets af. De uit de hand gelopen verbouwing werd Sylvia te veel en daarom pakte ze haar koffers en vluchtte naar de camping. Ze hoopte dat haar man na haar vertrek wat meer vaart achter de verbouwing zou zetten, maar zeven maanden later was er nauwelijks sprake van verbetering. Sylvia wil weer naar huis en wil haar man terug, en hoopt daarnaast vurig dat er iets verandert.

Een wanhopige Bianca uit het Groningse Kantens weet niet meer hoe ze haar dagen door moet komen: hoogzwanger en moeder van twee piepjonge kinderen, is ze al maanden toegewezen tot één ruimte in huis en dat is de keuken. De rest van de woning is een grote bouwput met overal gereedschap verspreid, diepe gaten in de vloer en een onveilige trap naar boven. Het is ongelooflijk hoe Bianca iedere dag met haar twee zoontjes in deze gevaarlijke situatie moet wonen. Met een bevalling in het vooruitzicht is ze het spuugzat en wil ze haar man duidelijk maken dat hij de verbouwing nu eindelijk moet afronden.

Anita en Paul kochten een schattig, vrijstaand huis dat Paul wel even eigenhandig zou verbouwen. Maar vele maanden later is de chaos compleet: beneden is er zoveel gesloopt dat de begane grond onbewoonbaar is geworden. Daarom woont en slaapt het hele gezin op de zolderverdieping, op slechts 50 m2. Er zijn geen kamers: iedereen slaapt in provisorische tenten en er is geen dakisolatie en verwarming.