Holland Drugsland

Cannabis is relatief onschuldig. Dat vindt ook de Nederlandse overheid; gebruik en verkoop in coffeeshops worden vanaf de jaren zeventig gedoogd. Dat levert ons land een unieke internationale reputatie en een grote toeristenstroom op. Maar ook frustratie. Want de teelt van wiet en grootschalige handel blijven verboden. Kwekers van Nederwiet krijgen de politie over de vloer en criminelen verdienen grof geld met import vanuit het buitenland. Met dit schizofrene gedoogbeleid verliest Nederland langzaam z'n vooruitstrevende koppositie.

Gebruikers van heroïne zorgen voor grote overlast. Ze doen alles om te kunnen scoren, desnoods met gebruik van geweld. Door het toenemend aantal verslaafden is er eind jaren zeventig sprake van een ware heroïne-epidemie. De introductie van een methadonbus moet enige rust brengen bij junks en hun omgeving, maar het probleem blijft hardnekkig. De politie veegt wijken schoon en waar dat niet gebeurt, zoals in Arnhem, grijpen de bewoners zelf in,

In 1983 is buurtbewoner Marco ooggetuige van een liquidatie van een Chileen, op de stoep bij de haringkar. Het is niet de eerste en zeker niet de laatste liquidatie in Nederland. De handel in cocaïne is lucratief, wordt steeds omvangrijker en komt in handen van bendes die geweld niet schuwen. Waar de politie zich bezighoudt met bolletjesslikkers, worden criminelen steeds creatiever in het vinden van wegen om tonnen coke het land binnen te smokkelen, verstopt in van alles, tot aan mascara en spijkerbroeken toe.

Het geldt als een vrolijke partydrug: xtc. Op feestjes in de jaren 90 gaan de pillen van hand tot hand. In het begin is het nieuwe spulletje onbekend en gewoon legaal, maar de wet en de wereld rondom xtc worden steeds harder. De politie doet invallen bij feesten, criminelen zetten grootschalige laboratoria op en er worden steeds weer nieuwe chemische varianten bedacht om de wet te ontduiken.