Belga Sport

In 1999 overblufte Frank Vandenbroucke zijn tegenstanders in quasi elke wedstrijd. Zo ook in de Ronde van Spanje. En de prins van het peloton koos zijn afspraken met de geschiedenis met zorg uit. De wereldberoemde stadsmuren van Avila inspireerden Vandenbroucke tot een aanval zonder weerga, Roberto Heras en Jan Ullrich in vertwijfeling achterlatend. Weinigen wisten toen wat zijn ware drijfveer was: het hart van Sarah Pinacci stormenderhand veroveren.

In zijn drang om Europa te veroveren wendt Anderlecht midden jaren zestig de blik richting het Noorden van Nederland. Jan Mulder, de midvoor van de Winschoter Voetbal Vereniging, wordt in geen tijd de favoriete voetballer van de Brusselse elite. Mulder paart kracht aan efficiëntie, maar maakt ook naam buiten de muren van het Astridpark. Hij is de favoriete voetballer van Jacky Dupont, de koning van de Brusselse nacht. Aan de hand van Dupont ontdekt hij de pleisterplekken van de decadente beau monde. Mulder vergaapt zich aan de nieuwe heerlijke wereld die voor hem opengaat - die van Ilie Nastase, Claude François, Rudolf Nurejev en Jacky Ickx. Mulder, een levenslange voetballer, wordt er schrijver. Veertig jaar na zijn grote avontuur is duidelijk dat je Mulder wel uit Brussel kunt halen, maar Brussel niet uit Mulder.

Luik-Bastenaken-Luik van 1980 is wellicht de meest dramatische voorjaarsklassieker aller tijden. Toen de renners 's morgens uit Luik vertrokken, leek er weinig aan de hand: er vielen wat regendruppels uit de grijze lucht en de matige noordoostenwind trok aan. Tot het weer na dertig kilometer dramatisch omsloeg en Luik-Bastenaken-Luik de allure van een overlevingstocht kreeg. Bernard Hinault, de uitgesproken patron van het peloton, greep de buitengewone omstandigheden (sneeuw, gure zijwind) aan om zich de legende in te rijden. Luik-Bastenaken-Luik was voor Hinault nog maar de aanhef van wat een memorabel seizoen moest worden. Hij wou niet alleen in één jaar Giro en Tour winnen, maar zich in eigen land ook tot wereldkampioen laten kronen. Aangezien Hinault zich nog nooit op zelfoverschatting had laten betrappen, kon de tegenstand niet anders dan berusten. Maar, was de Franse held in de Ardennen nog meester over de elementen, in de Tour werd hij plots met zijn eigen feilbaarheid geconfronteerd. Na een week, gedomineerd door striemende buien en tegenwind, dwong een hardnekkige tendinitis het ontembare monster tot opgave. Als een dief in de nacht verdween gele trui Hinault uit de Tourkaravaan. Ploegleider Cyrille Guimard: 'Voor het eerst in zijn carrière verloor Bernard de controle over de omstandigheden, waardoor zijn legendarisch zelfvertrouwen verkruimelde.' 'Belga Sport' reconstrueert het annus memorabilis van een onverzettelijke Breton die genadeloos was voor tegenstanders, maar er ook niet voor terug deinsde als stakingsleider van het peloton op te treden als hebzuchtige organisatoren renners weer eens om de tuin hadden geleid.

Juli 1998: de renners in de Tour de France zetten de voet aan de grond. Bijna definitief. Nooit eerder hing de toekomst van La Grande Boucle zo aan een zijden draadje. Nooit eerder heeft Tourbaas Jean-Marie Leblanc zo moeten vechten voor het voortbestaan van zijn Ronde. En dat allemaal als gevolg van wat aanvankelijk een fait divers leek: de aanhouding van de Belgische Festina-verzorger Willy Voet aan de Frans-Belgische grens.

4 Juni 1994, het Heizelstadion in Brussel. Twee weken voor de Rode Duivels afreizen naar de Wereldbeker is Josip Weber de held van de natie. De Belgen hebben net Zambia verslagen met 9-0 en Weber, die pas 2 maanden Belg is, scoort 5 keer in zijn eerste officiële interland. Iedereen is ervan overtuigd: met deze Kroatische doelpuntenmachine kan België het ver schoppen op de World Cup in de Verenigde Staten. Maar wat als een sprookje begint, eindigt in een nachtmerrie. Josip's naturalisatie en de aandacht die hij in de pers krijgt als de redder des vaderlands, valt niet bij iedereen in goede aarde. Enkele collega Rode Duivels, met Marc Wilmots op kop, vragen zich openlijk af waar al die naturalisaties voor nodig zijn. Belga Sport bezocht Josip en zijn vrouw Irena bij hen thuis in Kroatië. Voor het eerst vertellen zij hun verhaal. Waarom ze ervoor kozen om de Belgische nationaliteit aan te vragen. Hoe de druk werd opgevoerd om Rode Duivel te worden en waarom de Wereldbeker zijn carrière bij Anderlecht beïnvloedde.

Vraag een Parijzenaar naar de meest bekende Belgische sporter en de kans is groot dat hij antwoordt: driver Jos Verbeeck. De Winnetou uit Wolfsdonk, een gehucht van Aarschot, heeft vier keer de Prix d'Amérique gewonnen op de legendarische baan van Vincennes. Hoger kun je in de drafsport niet reiken. Het is voorgoed gedaan met de duffe sfeer op de Belgische renbanen als de onstuimige Verbeeck daar begin jaren tachtig voor het eerst verschijnt. "Hij was direct een winnaar", zegt zijn collega-driver en inspirator Marcel Martens. Verbeeck, wiens talent onmiskenbaar is, bluft zich een weg naar de top. Als de Belgische drafsport eind jaren tachtig door een fraudeschandaal implodeert, neemt Verbeeck de wijk naar Frankrijk, dé drafnatie in Europa. Verbeeck is 32, spreekt geen woord Frans en heeft zijn bezittingen in twee koffers gepropt. "Ik ging gewoon op avontuur", blikt Verbeeck terug. De Franse drafwereld bekijkt hem in eerste instantie meewarig, tot Verbeeck in 1992 het pad kruist van een zakenman uit Hamburg. Harald Grendel wil met Sea Cove, een hengst van Canadese origine, Europa veroveren. Verbeeck, die als geen ander de gedachten van een paard kan lezen, en Sea Cove worden een gouden combinatie. In '94 winnen ze samen de gegeerde Prix d'Amérique. Vanaf die dag zoemt de naam van Verbeeck door Frankrijk. Hij is de held van de renbaan én de beau monde. Want: Verbeeck is ook een nachtdier. Geen maand gaat voorbij of Verbeeck zorgt wel ergens voor deining. In België hangt hem lange tijd een gevangenisstraf boven het hoofd en de Franse federatie is hem na verloop van tijd ook liever kwijt dan rijk. Eind jaren negentig gaat een leven in het epicentrum van de jetset zijn tol eisen. Maar Verbeeck is nog niet klaar met zijn criticasters. In januari 2003 heeft hij, opnieuw op de renbaan van Vincennes, een afspraak met de geschiedenis.

13 juli 1975. De koninginnerit van de 62e Ronde van Frankrijk brengt de renners over niet minder dan vijf cols van Nice naar Pra Loup: van het strand van de Côte d'Azur naar een mondain skioord in de Alpen, meer dan 200 kilometer landinwaarts. Als Eddy Merckx op de voorlaatste beklimming van de dag, de Col d'Allos, ten aanval trekt, is iedereen ervan overtuigd: Merckx is op weg naar een zesde Touroverwinning. Het record van de Fransman Jacques Anquetil - vijf overwinningen - komt dit jaar in Belgische handen. Met ware doodsverachting stort Merckx zich in de gevaarlijke afdaling naar beneden en begint met meer dan anderhalve minuut voorsprong aan de slotklim naar Pra Loup. Maar dan gebeurt iets dat niémand voor mogelijk heeft gehouden: plots stokt het ritme van de Kannibaal, hij komt nog amper vooruit. Tot hun verbijstering zien de achtervolgers Merckx weer voor zich uitrijden, één voor één halen ze hem in, en laten hem achter. De inzinking is ook van een Merckxiaanse allure: op de klim naar Pra Loup verliest hij meteen zijn zesde Tour. Het gevolg van de slag in de lever die hij twee dagen daarvoor van een oververhitte Franse supporter heeft gekregen? In de late middag van 13 juli 1975 gaat de gele trui van Eddy Merckx naar Bernard Thevenet. Het zal ook de laatste keer zijn dat Merckx de trui heeft gedragen. Belga Sport vertelt het dramatische verloop van de Ronde van Frankrijk van 1975: hoe Eddy Merckx, ondanks tegenslag en agressie, weigert zich neer te leggen bij een onvermijdelijke nederlaag. En hoe hij, kampioen der kampioenen, in het verlies ook weer 'mens' wordt in de ogen van zijn tegenstanders. Behalve Eddy Merckx en zijn vrouw Claudine komen ook Bernard Thevenet, Felice Gimondi, Francesco Moser, Lucien Van Impe, Roger De Vlaeminck, Maurice Demuer (ploegleider Thevenet), Ward Janssens (ploegmaat Merckx), Philippe Miserez (Tourarts) en Marc Jeuniau (toenmalig RTBF-verslaggever) aan het woord.