Woman At the End Of the World

W pierwszym odcinku 3 edycji „Kobiety na krańcu świata” Martyna Wojciechowska wyruszy do Indii, aby spotkać niezwykłą kobietą pracującą w Świątyni Szczurów! Pozna rodzinę Depavat, która według hinduskiej tradycji opiekuje się świątynią Karni Mata w Radżastanie, dokładnie w mieście Desznok. W świątyni tej żyje ponad 20 tysięcy szczurów, które, według wiary Depavat, są wcieleniem członków klanu. W odcinku będziemy towarzyszyć z kamerą jednej z kobiet o imieniu Dixa, która opiekuje się świątynią i jej domownikami - szczurami. Manisza – szwagierka Dikszy, również pracuje w światyni szczurów – tam przygotowuje jedzenie dla gryzoni, które swobodnie poruszają się między garnkami! Szczury wchodzą we wszystkie zakamarki, a wieczór, kiedy nadchodzi ich pora żerowania, to czas gdy na posadzce świątyni robi się „ruszający się futrzany dywan”. Kolejna z bohaterek - piękna Ćitra uchyli rąbka tajemnicy, jak wyglądało jej pierwsze spotkanie z mężem oraz zaprezentuje typowy strój kobiet w Indiach - barwne sari. W poszukiwaniu kobiet Martyna jak zwykle trafiała na „prawdziwych facetów”. Pod okiem pracującego na środku ulicy fryzjera dziennikarka wcieliła się, ku uciesze gapiów, w rolę golibrody. (PATRZ - MINIBLOG na stronie „Kobiety na krańcu świata” - nakrancuswiata.tvn.pl) Tłem odcinka będzie magiczny, pełen kolorów radżastański krajobraz i niesamowita, fascynująca kultura, tak różna od naszej, europejskiej. Indyjskie kobiety w zwiewnych, kolorowych sari na tle dwudziestu tysięcy małych gryzoni, które u nas uchodzą za brudne i niewdzięczne szkodniki, to zapewne niezwykły widok! A wszystko to w rytmie orientalnej muzyki, świątynnych dzwonków i zapachu palonego kadzidła.

Wyspy Samoa położone są w malowniczej, przepięknej Polinezji, na jednym z archipelagów Oceanu Spokojnego. Tutaj najważniejsze jest dobro ogółu, rodziny, społeczności, a nie dobro jednostki. Wygląd i płeć nie ma tu znaczenia, ważne jest zachowanie i to jaką pełni się rolę w społeczności.

Dziewięć lat temu była zwykłą kobietą z czterdziestką na karku. Samotnie wychowywała dzieci, miała ciepłą biurową posadkę i bała się jakichkolwiek zmian. Dziś uprawia sporty ekstremalne i ma na koncie dwa światowe rekordy w tej dziedzinie. Skacze ze spadochronem, wspina się, nurkuje. Jest też fotografem i autorką książki o pokonywaniu własnych lęków. Życie Heather potoczyłoby się pewnie inaczej, gdyby los nie zetknął jej z Glennem Singlemanem. Glenn to nie tylko jeden z najbardziej znanych sportowców ekstremalnych na świecie. Jest również praktykującym psychologiem ze specjalizacją „ fizjologia i psychologia strachu”. Jakby tego było mało – to też artysta – reżyseruje filmy dokumentalne o sportach ekstremalnych. Heather i Glenn są małżeństwem. Historia ich miłości mogłaby zainspirować hollywoodzkich scenarzystów. Jak się poznali? Heather poszła na film Glenna o skokach B.A.S.E, najniebezpieczniejszej odmianie sportu ekstremalnego. Po projekcji na sali pojawił się autor. Opowiadał nie tylko o swojej pasji, mówił też jak przezwyciężyć strach i tym samym zmienić swoje życie. Zafascynowana Heather zaproponowała Glennowi współpracę – była szefem firmy organizującej szkolenia dla pracowników, uznała że wykłady pana Singlemana mogą pomóc wielu ludziom. Po roku współpraca przerodziła się w przyjaźń, a później w miłość. Po trzech latach od poznania stanęli na ślubnym kobiercu. Kiedy Glenn przygotowywał się do pobicia kolejnego rekordu – skoku ze spadochronem z wysokiego klifu – Heather bardzo martwiła się o niego, w głębi duszy marzyła, żeby zrezygnował z ryzykownego hobby. Wtedy Gleen powiedział – skoczmy razem, nauczę cię… Żona się zgodziła. Heather nie była typem sportowca, nie uprawiała nawet aerobiku, joggingu; nie wiedziała jak wygląda klub fitness. Glenn zaaplikował jej porcję morderczych ćwiczeń. Nie było łatwo, ale dopiął swego – z

W naszej kulturze corrida kojarzy się z torturowaniem zwierząt. W krajach latynoskich jest częścią tradycji i sztuką. Wzbudza większe emocje niż piłka nożna, a matadorzy to idole tłumów. Na świecie są tylko trzy aktywne zawodowo matadorki. Hilda jest jedną z nich. Ta drobna, krucha dziewczyna pokonała już na arenie siedemdziesiąt byków, a kilka razy walczyła tak wspaniale, że tłum w geście uznania wyniósł ją z areny na ramionach. Znawca corridy, szanowany meksykański dziennikarz Jose Mata, nazwał ją „najważniejszą matadorką w całej historii corridy”. Martyna dowiaduje się jak wyglądała droga Hildy do kariery. Rozmawia o tym nie tylko z nią, ale również z jej rodzicami i menagerem. Dziewczyna , jak każdy kandydat na matadora, ćwiczyła najpierw na atrapie byka, uczyła się jak zadać mu cios w rdzeń kręgowy; tylko takie pchnięcie zabija zwierzę w sekundę i oszczędza mu cierpień. W wieku czternastu lat ( ćwiczenia z żywym bykiem zaczyna się w bardzo młodym wieku) Hilda otarła się na arenie o śmierć, byk wbił róg w jej policzek, rozciął skórę na długości kilkunastu centymetrów. Hilda była operowana. W czasie rekonwalescencji marzyła tylko o jednym – powrocie na arenę. W wieku 23 lat zdała egzamin na matadora, odbyło się to na największej arenie Meksyku – Plaza Mexico. Martyna wybiera się razem z Hildą na farmę, gdzie hoduje się specjalną rasę byków przeznaczonych do walk – wyjątkowo silną i agresywną. Jeden okaz tej rasy kosztuje nawet 360 tysięcy złotych! Na farmie mieście się mała arena, gdzie Hilda testuje krowy. Te, które walczą najbardziej zajadle, mogą zostać matkami byków przeznaczonych na corridę. W czasie tienty – tak nazywa się testowanie krów – Hilda doznaje kontuzji kolana. Jedzie do szpitala. Kontuzja może być poważna, tym bardziej że matadorka miała w przeszłości poważny uraz tej nogi. Lekarz zaleca dalsze badania i pozostawia Hil

Martyna dociera na pustkowie oddalone dziesiątki kilometrów od najbliższej osady. Żyją tu kobiety oskarżone o najgorsze czyny. Zabijanie dzieci, powodowanie śmiertelnych chorób, podpalanie domów – wszystko to zrobiły za pomocą czarów, dlatego zostały wygnane ze swoich wiosek. W Ghanie czarownicą zostaje się niebywale łatwo, wystarczy, że winę wiedźmy potwierdzi rytuał, w którym zabija się kurczaka. Rytuału dokonuje wódz wioski; jeśli zwierzę padając przewróci się na plecy kobieta jest niewinna, jeśli na brzuch – nie ma wątpliwości – jest czarownicą. Kobiety mieszkające w obozie nigdy nie zrobiły niczego złego, zostały skazane na banicję, bo ktoś nieżyczliwy posądził je o czary, a test z kurczakiem to potwierdził. „Czarownice” mieszkają w obozie tak długo, aż jego wódz zdecyduje, że są gotowe opuścić to miejsce. Bardzo rzadko jednak zdarza się, że „wiedźma" wraca do domu. Kobiety mieszkające w obozie, cierpią z powodu utraty kontaktu z rodziną i odrzucenia przez społeczność swoich wiosek. Być odrzuconą przez grupę, odseparowaną od bliskich, to najgorsze co może spotkać afrykańską kobietę. Z tego powodu boleją bardziej, niż z powodu niesłusznego oskarżenia o uprawianie czarnej magii. W obozie Martyna poznaje Aminę i jej wnuczkę Rukaye. Wnuczka mieszka razem z babcią, żeby móc opiekować się starszą kobietą – prać jej ubrania, zbierać drewno na opał. Jedenastoletnia dziewczynka bardzo tęskni za matką, nie wie, kiedy ją zobaczy. Amina marzy o powrocie do domu, chciałaby zobaczyć syna, córkę, męża, wnuki. Martyna nie może doprowadzić do tego, żeby Amina wróciła do domu, ale udaje się jej spełnić marzenie tej starej kobiety. Jedzie do rodzinnej wioski Aminy, oddalonej o dziesiątki kilometrów i przywozi jej rodzinę do obozu. Po wielu latach Amina spotyka swojego męża, dzieci i wnuki, a mała Rukaya widzi swoją matkę. Spotkanie jest dość chł

Bohaterką odcinka jest Shirley. Kiedy zasiada z mężem do kolacji, rozmowy typu: „Co tam u krokodyla?”, „Jak tam czuje się nasz emu?”, „Czy pokroiłaś już kurczaki dla orłów, kochanie?” są na porządku dziennym. Kiedy Shirley rozkłada się na kanapie przed telewizorem, na mebel gramoli się mały kangur i on też ogląda program.Tak to już jest, kiedy jest się najbardziej niezwykłą opiekunką zwierząt na świecie. "Kangurza mama" zajmuje się małymi kangurami, których matki zginęły pod kołami samochodów. Osierocone kangurzątka trafiają do niej z całego kontynentu. Shirley opiekuje się nimi dopóki nie osiągną dwunastu miesięcy: karmi, trzyma w specjalnych płóciennych torbach imitujących kieszeń w brzuchu kangurzycy. Shirley zajmuje się nie tylko małymi kangurami. Razem z nią, tuż obok domu, mieszka kilka koali, a na należącej do niej ogromnej farmie, zamienionej w park przyrody - setki innych zwierząt. Park założony przez Shirley i jej męża Russella, jest największą tego typu prywatną placówką na Wyspie Kangura. Shirley otworzyła go dziesięć lat temu. Zajmuje on powierzchnię trzystu tysięcy metrów kwadratowych – czyli trzydziestu hektarów. Jest cztery razy większy od warszawskich Łazienek i sto razy większy od warszawskiego ZOO! W parku żyje sto kangurów, pięćdziesiąt walabich – torbaczy z rodziny kangurowatych i trzynaście koali. Mieszkają tu też stekowce, krokodyle, żółwie, emu, kakadu, pawie, perlice, indyki i…kury domowe. W sumie tysiąc dwieście zwierzaków! Shirley zaczynała od dużego gospodarstwa i kilku zagród, gdzie trzymała zwierzęta, które wymagały rehabilitacji i opieki. Z roku na rok dokupowała ziemię i stawiała nowe zagrody. Jedenaście lat temu oficjalnie otworzyła park i stworzyła dla niego motto: „Dzika przyroda Wyspy Kangura na wyciągnięcie ręki”. Co roku Pardana Wildlife odwiedza trzydzieści tysięcy zwiedzających. Dzięki

Wysoko w górach, w wiosce liczącej zaledwie pięćdziesiąt domów, mieszka trzydziestodwuletnia Tsepal. Ma czworo dzieci w wieku od czterech do jedenastu lat, opiekuje się nimi, zajmuje domem, pierze, sprząta, gotuje. Co wyróżnia ją spośród innych kobiet? Liczba mężów. Ma ich aż trzech. To bracia. Najstarszy ma trzydzieści pięć lat, średni – o trzy mniej, najmłodszy to dwudziestopięciolatek. Żona nie może wyróżniać żadnego z nich: musi dbać tak samo o każdego i z każdym po równo dzielić się łożem. To co w naszej kulturze może być szokujące, na nepalskiej wsi jest starą i powszechną praktyką, uwarunkowaną przede wszystkim względami ekonomicznymi. Dla mieszkańców wsi największą wartością jest ziemia. Gdyby każdy z synów w wielodzietnej rodzinie, żeniąc się z inną kobietą, zabierał w posagu kawałek ojcowskiej ziemi, każdy z nich miałby jej bardzo mało. Ponieważ mieszkańcy wsi żyją z uprawy roli i hodowli zwierząt, warunki ekonomiczne każdego z braci byłyby bardzo skromne, a z każdym pokoleniem w jednej rodzinie sukcesywnie ubywałoby ziemi, która ją żywi. Gdy trzech braci żeni się z jedną kobietą nie trzeba dzielić między nich dobytku – wszystko zostaje w rodzinie. Martyna poznała codzienne życie Tsepal zajętej domem i jej mężów, którzy przez większość dnia pracują w polu – rodzina utrzymuje się z hodowli jaków, owiec, kóz oraz uprawy ziół. Podróżniczka dowiedziała się jak w tej, niezwykłej dla nas, rodzinie wygląda kwestia ojcostwa. Wszyscy trzej panowie traktują każde dziecko jak swoje, nie próbują dociekać, który z nich jest biologicznym ojcem. Czy mężowie nie są o siebie zazdrości, czy Tsepal faworyzuje któregoś z nich, czy nie wolałaby mieć tylko jednego towarzysza życia? W Nepalu małżeństwa są aranżowane przez rodziny młodych, więc co z miłością? Tego i wielu innych rzeczy dowie się Martyna. Zobaczycie, jak trudno było

Dzięki trzeciej edycji programu „Kobieta na krańcu świata” widzowie poznają siedem fascynujących, niezwykłych kobiet. Żeby spotkać się z nimi Martyna Wojciechowska, razem z ekipą realizującą cykl, odbyła podróż do Australii, Ghany, Meksyku, Indii, Nepalu i Samoa. Przypomnijmy. W Indiach Martyna spotkała kobietę opiekującą się tysiącami szczurów żyjących w świątyni poświęconej bogini Karni Mata. Kobieta wierzy, że gryzonie to inkarnacje jej przodków, więc naprawdę nie troszczy się o stado szkodników, tylko o własną rodzinę. W Australii poznała Heather, która nie może żyć bez adrenaliny i bije rekordy w najniebezpieczniejszych dziedzinach sportów ekstremalnych. Na tym samym kontynencie podróżniczka odwiedziła Shirley- najbardziej niezwykłą opiekunkę zwierząt na świecie. Do jej podopiecznych należą nie tylko małe kangury i misie koala, ale też krokodyle, emu, papugi, żółwie, orły, pawie, dwa tysiące owiec i psy. Opieka nad takim prywatnym ZOO to nie lada wyzwanie. W Meksyku Martyna spotkała kobietę-matadora. Hilda jest jedną z trzech praktykujących matadorek na świecie. Drobna, krucha dziewczyna na oczach rozentuzjazmowanego tłumu walczy z półtonowym, rozjuszonym bykiem. W Ghanie podróżniczka wybrała się do obozu czarownic. Żyją tam kobiety wygnane ze swoich wiosek z powodu posądzenia o uprawianie czarnej magii. Mieszkająca w obozie Amina tęskni za rodziną i domem, który musiała opuścić. Jej ból jest tym większy, ponieważ ma świadomość, że nie zrobiła nic złego. W Nepalu Martyna poznała kobietę, która ma aż trzech mężów; to co w naszej kulturze może być szokujące, tam jest normalną praktyką. Na Samoa spotkała Vaitoa, która, choć równie dobrze można powiedzieć który, jest kobietą w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach. Vaitoa ubiera się jak kobieta, zachowuje się kobieta, mówi kobiecym głosem, śpiewa i tańczy jak ona, z