Justyna wpadła na pomysł otwarcia własnej restauracji, ponieważ doszła do wniosku, że chce być niezależna i pracować na własny rachunek. Tak właśnie powstała w Wałbrzychu restauracja „Piekielna kuchnia”- dziecko Justyny, jak sama mówi o tym miejscu. Sama wymyśliła „piekielną” nazwę oraz logo z diabłem w tle, a także mroczny, czarno-pomarańczowy wystrój lokalu. Menu też jest pomysłem Justyny, a w nim kebab, pizza i… polska kuchnia. Włascicielka jest przekonana, że można u nich „naprawdę fajnie zjeść”, a jej restauracja jest świetnie prowadzonym lokalem, a jednak coś tam nie gra… Pracownicy uważają, że głównym problemem jest sama szefowa- uparta i despotyczna. Nie potrafi zorganizować pracy, kucharze mówią, że każdy tam jest od wszystkiego, a nikt nie wie, co powinien robić, a szefowa wprowadza do restauracji głównie zamieszanie i niepokój i nigdy nie słucha ich opinii. Justyna- zawsze z siebie zadowolona, przyznaje, że wyznaje zasadę kija i marchewki, chociaż słuchając jej pracowników, możnaby pomyśleć, że używa tylko kija. Co odkryje Magda Gessler w „Piekielnej kuchni”? Czy uda się jej naprawić restaurację, której właściciel uważa, że nie może sobie nic zarzucić? Jedno jest pewne, kiedy słynna restauratorka skonfrontuje się z tak upartą osobą jak Justyna w „Piekielnej kuchni” naprawdę zacznie wrzeć.

Szalotka to nieduża restauracja usytuowana niedaleko przejścia granicznego w Zgorzelcu. Właścicielką jest energiczna Marta, która stara się, aby Szalotka była oryginalną i wyróżniającą się restauracją. Pomysłów jak przyciągnąć gości Marta ma mnóstwo. Pierwszym z nich była ciekawa nazwa, czyli „Szalotka”. Marta prawie codziennie ma nowe propozycje dań dla szefa kuchni, ale samej szalotki jeszcze nie udało się jej wprowadzić do menu. Inspirowana programami kulinarnymi wymyśliła już dania „fit”, dania z mlekiem kokosowym, kuchnię hinduską na chrzciny oraz zupy kremy np. z zielonych szparagów, które pojawiają się w karcie obok swojskiej golonki czy pierogów. Szef kuchni czuje się przytłoczony ciągłymi zmianami w karcie. Według niego przypadkowe menu, nie jest najlepszą wizytówką dla restauracji, jednak niestety nie potrafi sprzeciwić się energicznej właścicielce restauracji, która po prostu musi „wtrącać się w gary”. Marta chciałaby inspirować swoich kucharzy do kreatywnego myślenia, ale pracownicy restauracji widzą w tym tylko chaos i brak organizacji. Co gorsza, restauracja świeci pustkami, nie przynosi dochodów, pojawiają się też zaległości w płatnościach. To bardzo niepokoi Norberta, życiowego partnera Marty, który uważa, że Marta zupełnie nie radzi sobie z zarządzaniem. Norbert prawie codziennie bywa w Szalotce, chociaż prowadzi własny bar w innym miejscu. Udziela Marcie rad jak powinna prowadzić swój biznes i uważa, że bezpieczniej byłoby, gdyby to on zarządzał "Szalotką". Martę to drażni, bo nie chce być „ubezwłasnowolniona” przez Norberta. Jego uwagi nie pomagają, a są przyczyną coraz to nowych konfliktów, które przenoszą się też na pracowników. Atmosfera w Szalotce jest co raz cięższa, problemów coraz więcej, a gości coraz mniej. Jak zaprowadzić porządek w Szalotce i pogodzić Martę i Norberta? Czy Magda Gessler będzie potrafiła dokonać cudu

Ania i Marcin oczarowani Czarnogórą, w której spędzili cudowne wakacje, po powrocie do rodzinnej Łodzi dowiedzieli się, że jest do przejęcia restauracja bałkańska – Montenegro (czyli Czarnogóra). Po wielkiej naradzie rodzinnej za aprobatą swoich rodziców podjęli decyzję i z ich pomocą odkupili Montenegro od jej pierwszego właściciela, Czarnogórca. Wraz z pierwszym właścicielem restaurację opuścił serbski kucharz, który niechętnie dzielił się swoją wiedzą z reszta kuchni. Niestety bardzo szybko restaurację opuścili również jej stali klienci. Ania sama przyznaje, że ludzie, którzy zaglądają do Montenegro, kiedy usłyszą, że aktualnymi właścicielami jest ona z Marcinem, wychodzą rozczarowani. W tej sytuacji restauracja przestała na siebie zarabiać, a problemy finansowe odebrały Marcinowi opuścił cały zapał do pracy. Widzi jego dziewczyna, którą to martwi i irytuje, zauważają to również pracownicy restauracji. Szefowa kuchni przyznaje, że właściciel nie postarał się o żadne szkolenie z kuchni bałkańskiej, nie można na nim polegać w sprawie zaopatrzenia, kelnerki wiedzą, że jak się coś zepsuje, to Marcin na pewno tego nie naprawi i muszą sobie radzić same. Potrawy straciły swój bałkański charakter, dodatkami do mięsa są głównie frytki i surówka z kapusty, a same kelnerki widzą, że dania, które podają w żaden sposób nie trzymają „poziomu restauracyjnego”. Dodatkowo gości straszy jeszcze przygnębiający wystrój, w którym dominuje ciemna i stara boazeria oraz zakurzone płaskorzeźby, a nowi właściciele nawet nie mają pomysłu, jak można by go zmienić. Magda Gessler będzie musiała obudzić w tym ponurym wnętrzu gorącą, bałkańską energię, ale to może być bardzo trudne, bo z Marcina trudno wykrzesać choć trochę zapału i temperamentu.

Zawoja to najdłuższa wieś w Polsce, malowniczo położona u stóp Babiej Góry w Beskidzie Żywieckim. Tak atrakcyjna turystycznie miejscowość wydaje się być idealnym miejscem gwarantującym sukces każdej restauracji. Tak też było na początku istnienia karczmy „Styrnol”, którą otworzył Witek, zapalony myśliwy. Piękna, drewniana karczma z regionalnym jedzeniem cieszyła się powodzeniem wśród gości. Jednak zmęczony nadmiarem obowiązków i brakiem czasu na własne życie Witek poczuł się wypalony. Dlatego w karczmie bywa co raz rzadziej, a czas woli spędzać na polowaniach. Jego żona Kasia zajęta własną pracą zawodową w „Styrnolu” również bywa tylko gościem. A kiedy kota nie ma, myszy harcują – w karczmie zapanował chaos. Na kuchni władzę przejęła kucharka, zwana „Szaloną Zośką”, która chociaż narzeka na przepracowanie, nie chce zaakceptować żadnego nowego kucharza. Każdy kto przychodzi do pracować razem z Szaloną Zośką, szybko zwalnia się z pracy. Reszta pracowników przyznaje, że kucharka ma trudny charakter i wprowadza tylko nerwową atmosferę i zamieszanie, a kiedy czasami zdarzy się, że karczmę odwiedzi grupka turystów i trzeba wydać szybko sporo zamówień, Zośka straszy, że się zwolni. Na sali władzę próbuje przejąć kelner, który bywa opryskliwy w stosunku do kelnerek, ale potrafi też „wygarnąć” co raz mniej licznym gościom. Właścicielka zdaje sobie sprawę z problemu i konfliktów między pracownikami. Sama przyznaje, że czasami awantury na kuchni, przekleństwa słyszą goście na sali, ale nie wie, jak naprawić sytuację. Witek kompletnie się wycofał i nawet jeśli jest już w swoje karczmie, to głównie siedzi w swoim gabinecie i nie potrafi stawić czoła problemom w jego własnej restauracji. Bezsilni właściciele postanowili wezwać na pomoc Magdę Gessler, która będzie musiała stawić czoła Szalonej Zośce i reszcie pracowników, a także wy

Restauracja „Cynamon” miała być spełnieniem marzeń Grzegorza, któremu pewnej nocy przyśniły się pierogi z cynamonem, dlatego uznał to za świetny pomysł na nazwę dla swojego wymarzonego lokalu. Na początku właściciel był pełen entuzjazmu, chociaż do tej pory gotował tylko w domu i nie miał żadnego doświadczenia w gastronomii. Postawił na domową kuchnię polską, którą według niego „zrobi każdy – wystarczy tylko chęć i smak”. Ale trudno o smak w restauracji, w której nikt nie lubi jeść i nie próbuje dań. Może dlatego w „Cynamonie” nie ma gości? Restauracja ma coraz większe problemy finansowe, Grzegorz spędza w niej całe dnie, a wraz z nim na posterunku trwają żona i córka. Marzenie właściciela stało się sennym koszmarem całej rodziny. Córka, Kamila, zamiast pracować całymi dniami na kuchni, chciałaby tak jak jej znajomi, wyjechać na wakacje. Żona, Agnieszka ze zmartwienia „odżywia” się głównie kawą i papierosami. Jak zatem zmienić „Cynamon” w dochodową restaurację? Grzegorz czuje się bezradny, dlatego o pomoc postanowił poprosić Magdę Gessler.

Wałcz to nieduże miasteczko, ale malowniczo położone nad pięknym jeziorem i mogące pochwalić się Ośrodkiem Szkoleń Olimpijskich. W jego centrum, w podziemiach niepozornego pawilonu usługowo – handlowego mieści się restauracja „Blue Moon”. Właścicielem „Blue Moon” jest Andrzej, który przyznaje, że otwierając restaurację marzył o wysokim standardzie – wnętrze jest wizją projektanta, właściciel zainwestował też w pracowników, sprowadził specjalnie kucharza z Poznania, który uczył go gotować. Wszystko na próżno, bo Blue Moon, w który zainwestował prawie milion złotych świeci pustkami. Nie wiadomo, czy to zbyt eleganckie wnętrza odstraszają gości, czy może jedzenie nie przyciąga smakiem? Bo Blue Moon ma również problem z utrzymaniem personelu, który ciągle się zwalnia i pan Andrzej zmuszony jest gotować osobiście. Problemy z restauracją niszczą życie jego rodziny, praca pochłania każdą wolna chwilę, a zarówno żona pana Andrzeja i jego dorosły syn muszą finansować z zysków swoich firm koszty utrzymania niedochodowej restauracji. Oboje przyznają, że przepracowanie i problemy przytłaczają pana Andrzeja, a on sam staje się co raz bardziej niecierpliwy i nerwowy, a to oczywiście przysparza mu dodatkowych kłopotów w relacjach z pracownikami.

W Lwówku Wielkopolskim nie ma wielu restauracji, dlatego Marlena i Jarek po powrocie z Belgii do rodzinnej miejscowości Marleny postanowili otworzyć własny lokal. Zainwestowali oszczędności i kupili przedwojenny jeszcze, zniszczony kompleks budynków , który w PRL pełnił funkcję mleczarni. Jarek, który w Belgii prowadził własną firmę budowlaną, własnymi siłami i wyremontował jeden budynek od strony ulicy i chociaż reszta zabudowań straszyła zabitymi oknami, „Domowy zakątek” zaczął przyjmować gości. Na początku interes zapowiadał się obiecująco, gości było sporo i wszyscy wychodzili zadowoleni. Jednak wszystko zmieniło się w trakcie jednego z komunijnych przyjęć, które były organizowane w „Domowym zakątku”. Na przyjęciu wybuchła awantura - Marlena i Jarek zgodnie twierdzą, że to konkurencja postanowiła zniszczyć ich reputację i było to działanie celowe. Po awanturze wszyscy goście odmówili zapłaty za przyjęcia, dlatego żeby pokryć ich koszty Jarek i Marlena musieli z własnej kieszeni opłacić pracowników i koszt zakupionych produktów. To wydarzenie pozbawiło ich gotówki, ale też zrujnowało opinię „Domowego zakątka” w okolicy. Restauracja zaczęła świecić pustkami, goście przestali się pojawiać, więc strat finansowych nie można odpracować, a na horyzoncie pojawiło się całkiem realne widmo bankructwa. Jarek, budowlaniec, gotuje sam i pomaga mu tylko żona, i dwie kelnerki. Jego mało oryginalne menu oparte głównie na daniach z fileta z piersi kurczaka też nie przyczyniło się do sukcesu restauracji, dlatego zdesperowane małżeństwo postanowiło wezwać na pomoc Magdę Gessler.​

Daniel był menadżerem w paru warszawskich restauracjach, które nieźle sobie radziły, więc pewny swojego doświadczenia w gastronomii podjął decyzję o otwarciu własnego lokalu. Dlatego razem z żoną Karoliną przeprowadzili się do jej rodzinnej Łodzi, gdzie Karolina miała własne mieszkanie i wsparcie rodziców, tak cenne przy opiece nad małym dzieckiem. Daniel otworzył „Bistro Oliwka” - niewielką restaurację na zielonym osiedlu domów jednorodzinnych. Z założenia miała to być restauracja z włoskim menu, a gości od progu witał widok Placu Św. Marka w Wenecji – magicznego miejsca Karoliny i Daniela. Jednak optymizm i wiara w sukces szybko opuściły właściciela, ponieważ niewielkie wnętrze Oliwki nigdy nie było pełne gości. Próbując zadowolić klientów Daniel wprowadził do karty domowe dania kuchni polskiej. Niestety ten zabieg nie poprawił znacząco finansów restauracji, a na pewno odebrał włoski charakter tego miejsca, a Oliwka zamiast być źródłem stabilnych dochodów, została przyczyną „wszystkich plag egipskich” jak twierdzi sam Daniel. Nieszczęścia chodzą parami – przekonali się też o tym Karolina i Daniel, bo problem z restauracją to nie jest ich jedyny poważny problem… Dlatego postanowili postawić wszystko na jedną kartę i wykorzystać ostatnią szansę ratunku i poprosili o pomoc Magdę Gessler.

„Bar na Szybkiej” prowadzi Małgorzata razem z mężem Adamem, i jak sami przyznają pół roku zajęło im osiąganie perfekcji w tym co robią. Przez jakiś czas bar, chociaż ulokowany nieco na uboczu w pofabrycznym budynku przynosił zyski, ponieważ codziennie miał stałych klientów – pracowników pobliskiego biurowca. Barowe dania leżące w podgrzewaczach gwarantowały krótki czas oczekiwania dla ludzi, którzy musieli szybko zjeść w czasie przerwy obiadowej, dlatego sprzedawało się nawet 180 obiadów dziennie. Niestety czas prosperity skończył się wraz wyprowadzką firmy zatrudniającej kilkaset osób, a „Bar na Szybkiej” opustoszał. Adam, człowiek renesansu, jak sam o sobie mówi myślał, że „specyficzny urok miejsca” oraz jego dobry smak i genialne w swej prostocie dania, zapewnią im nowych klientów, ale wbrew jego optymizmowi, sprzedają już tylko ok. 30 obiadów dziennie, a zyski z trudem pokrywają koszt utrzymania baru. Małgorzata, stara się gotować jak w domu, ale jest coraz bardziej sfrustrowana brakiem klientów i ciągłym łataniem dziur w budżecie. Oboje zdają sobie sprawę, że bez zmian nie zdobędą nowych klientów, dlatego postanowili poprosić o pomoc Magdę Gessler.​

Magda i Maciek pasjonaci rajdów „off road”, czyli rajdów terenowych, często ścigali się i trenowali na torze niedaleko Kościelnik Górnych, co raz częściej myśląc o tym, że fajnie byłoby zamieszkać w tej okolicy. Dlatego kiedy pojawiła się okazja zakupu pensjonatu z restauracją w tej miejscowości, nie zastanawiali się wcale i 3 dni później zostali jej właścicielami. Sami oczywiście nie mieli pojęcia jak prowadzić restaurację, dlatego postanowili wydzierżawić ją doświadczonemu szefowi kuchni, czyli Gabrielowi. Pan Gabriel pracowała jako szef kuchni i szef gastronomii w sieciowych hotelach, więc wydawał się idealnym kandydatem, który mógłby stworzyć u nich lokal ze świetną kuchnią, szczególnie, że Maćkowi bardzo smakowały jego dania. Kotlet schabowy i golonka wg niego nie miały sobie równych! Niestety od samego początku restauracja pod rządami Gabriela przynosiła tylko straty, więc żeby pokryć rachunki za media oraz wypłaty dla pracowników, Magda i Maciek musieli wykładać pieniądze z własnej kieszeni, a co miesięczne długi restauracji okazały się być studnią bez dna. Maciek jednak cały czas wierzył w umiejętności i wiedzę Gabriela, za to Magda była zupełnie innego zdania niż jej chłopak i trudno im było dojść w tej kwestii do porozumienia. Kiedy jednak musieli sprzedać kolejną rajdową terenówkę, żeby pokryć koszty utrzymania restauracji, oboje zgodzili się, że jedyną osobą, która może im pomóc jest Magda Gessler.​

Paulina i Andrzej zanim otworzyli swoją restaurację w Łodygowicach, ,mieli już jakieś doświadczenie w branży gastronomicznej – Andrzej zaczynał od budki z fastfoodem, potem prowadził swoją restaurację, aż wreszcie otworzył restauracje „Garnuszek” w Łodygowicach , przy przejeździe kolejowym. Początki działania „Garnuszka” były obiecujące, ale bardzo szybko goście nauczyli się przychodzić tylko na tani „obiad dnia”, a to jednak za mało, żeby „Garnuszek” naprawdę na siebie zarabiał, bo od godziny 16:00 lokal już świeci pustkami. Na kuchni gotuje mama Andrzeja, Irena, a z konieczności (brak pomocy kuchennej) pomaga jej jego żona Paulina. Pani Irena chciałaby gotować „jak w domu”, ale Andrzej wymusił na mamie wprowadzenie do karty fast food’ów. Ta zmiana wcale nie przyciągnęła głodnych gości. Wszyscy troje spędzają w restauracji nawet 12 godzin dziennie i to 7 dni w tygodniu! Niestety włożony czas i poświęcenie nie przyniósł poprawy sytuacji finansowej, za to fatalnie wpłynął na kondycję Pauliny, która stała się cieniem samej siebie, a do tego musiała zupełnie porzucić swój zawód i pasję, czyli fitness. Ponieważ wszyscy czuli się wypaleni, Andrzej postanowił zatrudnić młodego, rzutkiego menadżera. Szybko jednak okazało się, że nowy menadżer zanim zdążył cokolwiek zmienić, to naraził się mamie Andrzeja, która wcale tego nie ukrywa i ma żal do syna, że podejmuje tak fatalne decyzje. Załamany Andrzej napisał rozpaczliwy list do Magdy Gessler, która oczywiście nie odmówiła pomocy. Szkoda tylko, że na miejscu poczęstowano ją zimną, twardą golonką…

Krzysztof, właściciel restauracji „Trzy smaki” wykonywał wiele zawodów, min. jako cieśla w kopalni i sprzedawca odkurzaczy. Jako sprzedawca odkurzaczy odnosił nawet spore sukcesy, zdobył nawet tytuł sprzedawcy „sprzedawcą roku” . Właśnie wtedy poznał swoją żonę Iwonę. Kiedy się pobrali, a Iwona odzyskała swoje pieniądze po podziale majątku, postanowili skończyć ze sprzedażą odkurzaczy i otworzyć restaurację. Nie mając żadnego doświadczenia w tej branży optymistycznie uznali, że jakoś sobie poradzą i wydzierżawili ogromny teren, na którym znajdowała się restauracja i … odkryty basen olimpijski. Niestety od razu na starcie przekonali się, jak bardzo się mylili. Basen o wymiarach olimpijskich, mogący pomieścić 3 000 000 l wody jest w stanie kompletniej ruiny i do tego nieszczelny , więc zupełnie nie nadający się do użytku– remont poza ich zasięgiem finansowym, a stan restauracji również pozostawia wiele do życzenia i wymaga remontu, ale udało się ją uruchomić. Krzysztof chciał , żeby jego w ich restauracji połączyć tradycje 3 kuchni ; włoskiej, śląskiej i polskiej, dlatego nazwał ją „Trze smaki”. Niestety, w kuchni ciągle zmieniali się kucharze, więc utrzymanie stałego menu i dań na dobrym poziomie okazało się niemożliwe. Dlatego kiedy w „trzech smakach” pojawił się Olek, kucharz z 40 letnim stażem pracy Krzysztof odetchnął z ulga, ale też bojąc się utraty kolejnego kucharza nie potrafi zwrócić mu uwagi na żadne niedociągnięcia. Oczywiście w takiej sytuacji ukryta na rozległym terenie, jako dodatek do nieczynnego basenu restauracja musi przynosić straty. Iwona i Krzysztof, zadłużyli już nie tylko siebie, ale też siostra Krzysztofa, żeby ich wesprzeć zaciągnęła kredyty, wspiera ich również mama Krzysztofa – sytuacja wygląda naprawdę tragicznie, a pomocy znikąd. Dlatego zdesperowani właściciele liczą na pomoc Magdy Gessler. Tylk

Bąków to niewielka miejscowość położona w Dolinie Górnej Wisły i właśnie tam, przy głównej drodze, Beata i Wojek postanowili wybudować okazałą drewnianą karczmę , czyli „Chatę po zbóju”. Miała to być ich „życiowa inwestycja”, która zapewni im utrzymanie. Dlatego całą swoją energię włożyli w budowę i wykończenie restauracji, piękny ogródek i oczywiście wygodny parking dla klientów. Na terenie „Chaty po zbóju” znajduje się też niewielka stajnia, bo konie to największa miłość Beaty. Początkowo restaurację Wojtka i Beaty odwiedzały tłumy gości, ale jak to często bywa, zaczęły się problemy z kucharzami, którzy się zwalniali, gości było co raz mniej, aż sytuacja restauracji naprawdę stałą się fatalna. Są tygodnie, że „Chata po zbóju” przez cały tydzień obsługuje tylko 3 stoliki! Wojtek, który dokłada co miesiąc do przynoszącej straty restauracji , przyczyny niepowodzeń upatruje w pracownikach nie przykładających się do pracy. Z tego powodu na kuchni zaczęła pracować Beata, która wspiera kucharza Sylwka. Chociaż gości w restauracji nie ma wcale, pracy na kuchni jest dużo, ponieważ Wojtek upiera się przy bardzo rozbudowanej karcie dań, żeby „goście mieli z czego wybierać”. Chociaż Beata prosi go o skrócenie menu, jej mąż planuje wprowadzić dodatkowo pizzę, bo wg niego to może przyciągnąć nowych gości. W dodatku jeśli tylko coś nie smakuje mężowi, to Beata wysłuchuje jego narzekań, bo to do niej ma pretensje, że czegoś nie dopilnowała. Beata przyznaje, że Wojtek jest bardzo wymagający, ale też czuje, że stała się zakładniczką własnej restauracji. Całe dnie, weekendy spędza tylko tam, gotując i starając się „wszystkiego dopilnować”. Oboje z Wojtkiem zdają sobie sprawę, że wyczerpali wszystkie pomysły na poprawę sytuacji, a Beata nie jest w stanie już „bardziej się starać”. Dlatego zdecydowali się poprosi

W niewielkiej Chlastwie, malowniczej wsi w lubuskim, pani Teresa odkryła niszę rynkową, kiedy jej syn się żenił – okazało się, że w najbliższej okolicy nie ma gdzie zorganizować przyzwoitego wesela. Dlatego wpadła na pomysł otwarcia własnej restauracji z niedużym hotelem. W ten sposób przy głównym skrzyżowaniu w Chlastawie powstała okazała karczma „Cykada”. Niby karczma, a jednak w środku bardzo elegancko, być może dlatego nikt w tygodniu nie wpada tu na obiad, za to w weekendy na brak wesel, chrzcin i komunii „Cykada” nie może narzekać. Niestety z samych imprez weekendowych trudno utrzymać tak dużą restaurację i odpowiednio liczny personel. Dlatego pracownicy „Cykady” narzekają na przepracowanie, w tygodniu muszą być w pracy, chociaż nie ma gości, ale restauracja jest otwarta. W weekendy wszyscy muszą pracować przy obsłudze imprez, bez których restauracja nie miałaby żadnych przychodów. Wszystkim bardzo zależy, żeby zacząć pracować normalnie i choć czasami każdy z pracowników chciałby mieć wolny weekend. Niestety nikt nie wie co zrobić, żeby „Cykada” w tygodniu była pełna głodnych gości, a bez tzw. „ruchu” w tygodniu restauracja sobie nie poradzi. Dlatego wszyscy czekają tu na pomoc Magdy Gessler i tak bardzo zależy im na jej opinii, że specjalnie przygotowali się na jej przyjazd , żeby restauracja wypadła jak najlepiej. Niestety, pierwsze co odkryje słynna restauratorka w „Cykadzie” to nieprawdziwe menu przygotowane tylko dl niej…​

Okazały zamek krzyżacki w Malborku przyciąga w sezonie turystycznym rzesze turystów, dlatego kilka lat temu Krzysztof postanowił zacząć organizować dla nich dodatkowe atrakcje, czyli pokazy walk rycerskich. Na dużej , pięknie położonej działce , na brzegu rzeki Nogat i w dodatku naprzeciwko Zamku Krzyżackiego, pod pieczą Krzysztofa zaczęły się regularne pokazy rycerskie. Pokazy cieszyły się sporym powodzeniem, a żeby ich widzowie nie chodzili głodni, Krzysztof otworzył budkę z tzw. „małą gastronomią”. Z biegiem czasu Krzysztof zaczął rozbudowywać swoje restauracyjne królestwo i tak pokazy rycerskie ustąpiły miejsca „Karczmie Zamczysko”, która składał się z kilku pawilonów (w tym min. Sali Rycerskiej) , rozległego ogródka i placu zabaw dla dzieci. Tak duży obiekt niestety trudno jest utrzymać tylko z dochodów z sezonu turystycznego, szczególnie jeśli chce się zatrzymać stały personel . Szczególnie zależało Krzysztofowi na szefie kuchni – Robercie, który wyjeżdżał co roku pracować do Norwegii. Krzysztof przyznaje, że nie ma żadnego wykształcenia, ani doświadczenia „w gastronomii”, a Robert to kucharz – profesjonalista - i do z dużym doświadczeniem zawodowym! Dlatego Krzysztof zdecydował się nie zamykać swojej restauracji po sezonie. Oczywiście bardzo szybko okazało się, że zarabianie poza sezonem jest prawie nie możliwe, bo „Zamczyska” nikt nie odwiedza. Dla właściciela restauracji przyczyny porażki są zupełnie niezrozumiałe, tylko jego żona Kasia widzi problem w kuchni. Dla niej menu z „flitem z kurczaka, żurkiem i pomidorową” , czyli potrawami, które są wszędzie nie przyciągnie gości. Poza tym Kasia uważa, że potrawy Roberta są zwyczajnie niesmaczne. Krzysztof, który ceni sobie wysoko kuchnię swojego kucharza przeprowadził nawet anonimową ankietę wśród gości, z której jasno wynikało, że wszystkim jedzenie bardzo smakuje. Tym samym