Woman At the End Of the World

Nikogo nie dziwi już, że pupilkiem w domu może być wąż boa, świnia, czy tarantula. W RPA ludzie udomowiają zwierzęta, które u nas możemy oglądać tylko w ZOO. Bo czy ważącą 2 tony, zjadającą 100 kg dziennie hipopotamicę można uznać za zwierzątko domowe? Okazuje się, że tak. W RPA Martyna Wojciechowska wraz z ekipą TVN miała okazję gościć w domu Joubertów. Ich posesja ogrodzona jest siatką, a przed bramą wisi tabliczka „wejście tylko na własną odpowiedzialność”. Shirley i Toni są bowiem - jak sami twierdzą – szczęśliwymi rodzicami 10 letniej Jessici. Mała waży 2 tony, zjada dziennie 100kg pożywienia więc jak na hipopotama w tym wieku bardzo dobrze się rozwija. Choć Jessica zdemolowała już 14 łóżek i wybiła 104 okna nadal może poruszać się po domu. Śpi jednak na materacu na werandzie, otulona kocem i usypiana przez swoją mamę, Shirley. Wspólnie oglądają seriale, kąpią się w jeziorze, a wieczorem Shirley robi córeczce masaże. Martyna miała okazję poznać również narzeczonego Jessici. Największym marzeniem Joubertów, tak jak wszystkich rodziców, są wnuczki. Liczą na to, że już w przyszłym roku ich rodzina się powiększy.

Drugi odcinek programu był niezwykle ciężki do zrealizowania. Martyna z ekipą TVN planowała odwiedzić „długoszyje” kobiety z plemienia Karen w Birmie. Niestety, niespodziewanie zostali zatrzymani przez juntę wojskową i zmuszeni do opuszczenia kraju. Miejscem, w którym doszło do spotkania z „kobietą - żyrafą”, była ostatecznie Tajlandia. Tutaj, razem z innymi uchodźcami z Birmy, mieszka 36–letnia Macieng. Jej szyję „wydłuża” kilkanaście mosiężnych obręczy. Sama opiekuje się czwórką dzieci i utrzymuje się ze sprzedawania pamiątek turystom. Długie szyje to nie tylko sposób ozdabiania ciała, ale także zarabiania pieniędzy. Za możliwość oglądania kobiet Padung, zachodni turyści płacą kilkanaście dolarów. Nie wiadomo skąd wziął się zwyczaj zakładania pierścieni na szyje tutejszych kobiet. Zdaniem jednych, pochodzi on z czasów, gdy wokół wiosek kręciły się tygrysy. Grube metalowe obręcze miały uchronić przed kłami drapieżnika. Według innych podań, pierścienie miały być gwarancją wierności. W przypadku zdrady kobiety, zdejmowano jej z szyi obręcze, co powodowało natychmiastowe złamanie kręgosłupa i śmierć. Martyna przekonała się, jaka jest prawda. Macieng na jej oczach zdjęła obręcze i włożyła je na szyję Martynie. Kolejna zamiana ról nastąpiła, gdy długoszyja bohaterka sama przeprowadziła wywiad ze swoim gościem i nie zawahała się zadać niewygodnych pytań...

W Etiopii półtora miliona ludzi jest niewidomych. W tym biednym kraju katarakta to wyrok na dożywotnią ślepotę. Z powodu powikłań pochorobowych, braku witamin i niewłaściwej higieny, chorują także dzieci i młodzi ludzie. Martyna miała okazję poznać członków organizacji charytatywnej „Himalayan Cataract Project”, która przywraca wzrok tysiącom ludzi z najbiedniejszych rejonów świata, nie biorąc ani centa od najuboższych pacjentów. W codziennym życiu towarzyszyła kilku wyjątkowym kobietom. Poznała Murii - niewidomą, czterdziestoletnią pacjentkę, pielęgniarkę o imieniu Abeba oraz utalentowaną lekarkę Somega. Wraz z ekipą TVN mogła obserwować przebieg operacji oka w szpitalu Quiha, która jak się okazało, miała wstrząsający i niespodziewany przebieg. Dużym przeżyciem dla wszystkich były odwiedziny w szkole dla niewidomych dzieci, w Mekele. Tutaj poznali charyzmatycznego nauczyciela z misją i przekonali się jak wygląda nauka w tej wyjątkowej placówce, jednej z trzech w całym kraju. Dzieci uczą się pisma Braille’a, marzą żeby zostać dziennikarzami i opowiedzieć ludziom o sytuacji w Etiopii. Te nierealne niegdyś marzenia mają okazję ujrzeć światło dzienne, dzięki pracy i zaangażowaniu ludzi z „Himalayan Cataract Project”.

W Etiopii półtora miliona ludzi jest niewidomych. W tym biednym kraju katarakta to wyrok na dożywotnią ślepotę. Z powodu powikłań pochorobowych, braku witamin i niewłaściwej higieny, chorują także dzieci i młodzi ludzie. W Etiopii półtora miliona ludzi jest niewidomych. W tym biednym kraju katarakta to wyrok na dożywotnią ślepotę. Z powodu powikłań pochorobowych, braku witamin i niewłaściwej higieny, chorują także dzieci i młodzi ludzie. Martyna miała okazję poznać członków organizacji charytatywnej „Himalayan Cataract Project”, która przywraca wzrok tysiącom ludzi z najbiedniejszych rejonów świata, nie biorąc ani centa od najuboższych pacjentów. W codziennym życiu towarzyszyła kilku wyjątkowym kobietom. Poznała Murii - niewidomą, czterdziestoletnią pacjentkę, pielęgniarkę o imieniu Abeba oraz utalentowaną lekarkę Somega. Wraz z ekipą TVN mogła obserwować przebieg operacji oka w szpitalu Quiha, która jak się okazało, miała wstrząsający i niespodziewany przebieg. Dużym przeżyciem dla wszystkich były odwiedziny w szkole dla niewidomych dzieci, w Mekele. Tutaj poznali charyzmatycznego nauczyciela z misją i przekonali się jak wygląda nauka w tej wyjątkowej placówce, jednej z trzech w całym kraju. Dzieci uczą się pisma Braille’a, marzą żeby zostać dziennikarzami i opowiedzieć ludziom o sytuacji w Etiopii. Te nierealne niegdyś marzenia mają okazję ujrzeć światło dzienne, dzięki pracy i zaangażowaniu ludzi z „Himalayan Cataract Project”.

Na Borneo mieszka około sześćdziesiąt tysięcy orangutanów. Ich populacja spada w zastraszającym tempie. W ciągu ostatnich dwudziestu lat wykarczowano na wyspie połowę lasów, które były domem tych zwierząt. W ich miejsce posadzono palmy olejowe, bo plantacje tych roślin to dochodowy interes. Na szczęście istnieją takie ośrodki jak Nyaru Menteng, w których osierocone orangutany znajdują miłość i schronienie. Ich matki zostały brutalnie zabite przez drwali karczujących lasy albo robotników z plantacji palm olejowych. W tym indonezyjskim centrum rehabilitacji Martyna poznała kilka wyjątkowych kobiet: dyrektor ośrodka Michelle oraz opiekunki orangutanów, które czuwają nad małymi całą dobę. Przekonała się także, jak wygląda system edukacji w ośrodku, począwszy od żłobka, poprzez szkołę podstawową, gdzie zwierzęta uczą się pleść gniazda i zdobywać pożywienie, aż po ostatnie etapy, na których testowana jest samodzielność podopiecznych.

W malowniczej Tanzanii Martyna wraz z ekipą TVN spotkała się z Naiyomą Rae, jedną z nielicznych kobiet-pilotów w Afryce. Bohaterka odcinka na co dzień mieszka w Arushy, ale w domu bywa rzadko. Niemal codziennie prowadzi samoloty pasażerskie, spędzając wiele godzin w chmurach. Naiyoma postanowiła, że będzie latać, a w realizacji tego marzenia nie przeszkodziła jej nawet filigranowa figura. Aby prowadzić samolot musi siedzieć na poduszkach... Jak podkreśla, w swojej pracy czuje się wolna i nawet w pochmurny dzień ma szansę zobaczyć słońce. Jest niezwykle silną osobą, która nie boi się wyzwań. Opowiedziała Martynie m.in. o tym, jakie zwierzęta najbardziej przeszkadzają przy lądowaniu i dlaczego, a także o swoim pierwszym samodzielnym locie oraz o licznych ofertach matrymonialnych od męskiej części pasażerów. Jak radzi sobie kobieta wykonująca zawód zdominowany przez mężczyzn w kraju, gdzie równouprawnienie występuje tylko na papierze?

Kioto to miasto, które przez tysiąc lat było stolicą Japonii. Oprócz pięknych zabytkowych świątyń fascynujące są „miasta kwiatów” – dzielnice, w których można spotkać „motyle nocy”, czyli gejsze. Wyglądają jak kobiety nie z tego świata, ich białe twarze i kolorowe kimona hipnotyzują. Martyna miała okazję odwiedzić to zjawiskowe miasto i poznać 20-letnią Kimichie, która obecnie jest „maiko”, co oznacza, że kształci się na gejszę. Wiele młodych Japonek na pytanie „kim chcesz być?” odpowie – „gejszą”. Co ciągnie kobiety do tego zawodu? Chęć bycia piękną i podziwianą? Dobre zarobki? Sława? Pewnie też. Ale prawdziwe „motyle nocy” mówią, że bycie gejszą to powołanie. Dlaczego gejsze bielą twarze i jak wygląda ich rozkład dnia? Chcecie uczestniczyć w ich tradycyjnych zajęciach, pójść do fryzjera i na zakupy, być świadkami przyjęcia, na którym "pracują "gejsze? Obejrzyjcie ten odcinek. Nie wszystkie sekrety zostaną wyjawione, ale dowiecie się na przykład, że ulubionym aktorem młodej gejszy jest...Matt Damon.

Bohaterką odcinka realizowanego w Tokio była 25-letnia Watanabe, należąca do „himegyaru”. Co kryje się pod tym terminem? Tak nazywa się dziewczęta i kobiety wystylizowane na księżniczki. Farbują włosy na blond, noszą diademy i korony, obwieszają się świecącą biżuterią. Ulubionym kolorem „księżniczek” jest róż, a dodatkami serduszka, puszki i perełki. Mężczyźni szaleją na ich punkcie! Dlaczego japońskie nastolatki nie chcą dorosnąć? Jak funkcjonują w kraju, gdzie fizjonomia kobiet tak bardzo odbiega od pożądanego ideału? Oczy lolity powinny być przecież wielkie i okrągłe, buzia pociągła, cera jasna… Martyna miała okazję odwiedzić mieszkanie Watanabe, gdzie króluje „kawaii”. „Kawaii” to określenie rzeczy i zjawisk, które są miłe, słodkie, maleńkie. Mieszkanie to wygląda jak domek lalek Barbie. Dowiedziała się, jakie są odmiany kobiet-lolitek, jak brzmi zmodyfikowany język japoński w ich wydaniu, czym i dlaczego lubią się otaczać. Watanabe odkryła przed Martyną, czym zajmuje się na co dzień. Zadziwiające, jaki zawód wykonuje ta filigranowa kobieta…

W kolejną, ostatnią już podróż na kraniec świata, Martyna zabrała ze sobą dziesięcioro finalistów, dla których była to wyprawa marzeń! Wspólnie odwiedzili bajeczne Maroko, szczycące się niezwykle bogatą historią, która zaowocowała ogromną różnorodnością tradycji i obyczajów. Popularne jest tam powiedzenie „inszallah”, co oznacza „jeśli Bóg zechce”, i te słowa świetnie odzwierciedlają mentalność Marokańczyków pogodzonych z wolą Allaha.