Późne lato 1420. Minęły trzy miesiące od śmierci ukochanej żony - królowej Elżbiety. Władysław Jagiełło rusza do Wilna. Wraz z nim jadą jego brat - książę Świdrygiełło i młody dworzanin Jan Hincza. W drodze, nad jeziorem, spotykają trzy kąpiące się księżniczki Holszańskie - Wasylisę, Marię i Sonkę. Po przyjeździe do Wilna Świdrygiełło prosi księcia Witolda o wybaczenie zdrady i przyrzeka poddać się jego wielkoksiążęcej władzy. Na wydanej przez Witolda i księżną Juliannę uczcie księżniczki poznają króla. Do Krakowa przybywają Czesi - Jan Żiżka, Honzik, i Henryk Czech. Chcą szukać sprzymierzeńców, którzy poprą husytów. Jan Głowacz i Oleśnicki chcą się ich pozbyć. Wynajmują zbirów, którzy mają ich zabić. Czechów ratują z opresji Sambor i Grzymek. Królewna Jadwiga śni o polskiej koronie i o mariażu z księciem Bogusławem. Bo właśnie na Wawel przyjechał z prezentem posłaniec ze Słupska.

Jesień 1420. Księżniczka Sonka podoba się nie tylko królowi Władysławowi. Książę Świdrygiełło chciałby ją mieć w łożu. Dziewczyna gryzie go w rękę i ucieka. Delegacja czeska - Jan Żiżka, Honzik i Henryk Czech oferują Jagielle koronę. Król Władysław nie odmawia. Ale proponuje, aby oddali tron księciu Witoldowi. Witold snuje plany o ożenku króla z Sonką, a Zygmunt Luksemburski swata Jagielle wdowę po czeskim królu Wacławie. Do posagu dołącza Śląsk. Na Wawelu antyhusycki Oleśnicki chce się dogadywać z Luksemburczykiem. Bracia Szafrańcowie są temu przeciwni. W karczmie Bdzigost tłumaczy Pietrkowi doktrynę husycką. Pietrek wybiega z karczmy i znika razem z mieczem Zyndrama.

Zima 1420/1421. Król wysyła na dwór węgierski Zawiszę, swojego posła i szpiega. Ma on przekonywać Luksemburczyka o chęci królewskiego mariażu z Ofką. Ale tak naprawdę Jagiełło chce mieć młodą żonę, Sonkę, która da mu upragnionego syna i następcę tronu. Zbigniew Oleśnicki i młody Hincza jadą do książąt Holszańskich. Mają prosić o rękę księżniczki. Ale której? Bo król im tego nie powiedział. A siostry są trzy. Tymczasem Sonka dostaje prezent od księcia Świdrygiełły. Ale odrzuca jego zaloty. Na Wawelu królewna Jadwiga marzy tylko o mężu i urodzeniu dziedzica tronu. Femka rusza z Zawiszą na południe, do Czech, w poszukiwaniu Pietrka.

Rok 1421. Zbigniew Oleśnicki i Jan Hincza proszą, w imieniu króla Władysława, o rękę księżniczki Holszańskiej. Wszyscy są przekonani, że chodzi o najstarszą Wasylisę. Sonka marzy o oświadczynach Jana Hinczy. Na Wawel przyjeżdża poseł z Brandeburgii, który w imieniu elektora Fryderyka Hohenzollerna prosi o rękę królewny Jadwigi dla swego siedmioletniego syna. Jadwiga marzy o wyjściu za Bogusława Słupskiego. Na razie wygrywają Hohenzollernowie. Zawisza i Femka jadą do Czech. Niestety wpadają w zasadzkę i dostają się do niewoli u Husytów. Jan Żiżka oskarża Zawiszę o szpiegowanie i bycie podwójnym agentem.

Rok 1421. Król Jagiełło jest zły na panów, że ingerują w sprawę jego ożenku z księżniczką Holszańską. Niektórzy są oburzeni, bo księżniczki Holszańskie są stryjecznymi wnuczkami Jagiełły. Król więc musi czekać na kolejną dyspensę. Królewna Jadwiga, za plecami ojca, pisze list do Barbary Cylejskiej, swojej krewnej i żony Zygmunta Luksemburskiego. Skarży się w nim na ojcowską decyzję o jej małżeństwie z Fryderykiem Hohenzollernem. Sofia mówi Samborowi, że będą mieli dziecko. Na Wawel niespodziewanie zostaje wezwany Ciołek. Zostaje sekretarzem biskupa Jastrzębca. Sonka obawia się spotkania ze Świdrygiełłą, nie chce jechać do Wilna i symuluje chorobę. Olga okłada ją pokrzywami. Żiżka uwalnia Femkę, która wstawia się za Zawiszą. Ten wyjeżdża, a ona zostaje w Czechach, by szukać syna.

Jesień 1421. Na Wawel przyjeżdża siedmioletni narzeczony Jadwigi - Fryderyk Hohenzollern. Jadwiga nie chce się z nim spotkać. Mały Fryderyk biega po całym zamku i tylko Mikołaj Trąba umie go uspokoić. W Wilnie na króla czekają panny Holszańskie – Wasylisa i Maria. Rodzina jest przekonana, że król chce ożenić się z najstarszą Wasylisą. Nie przyjmuje do wiadomości słów Witolda, że chodzi o Sonkę. A ta, z bąblami po obłożeniu się pokrzywami, zostaje w majątku księcia Semena. Nagle traci przytomność.

Jesień 1421. Król Władysław jedzie do Wilna. Ustala z Witoldem, że do Pragi pojedzie Zygmunt Korybutowicz. Będzie namiestnikiem Witolda i przygotuje grunt pod jego koronację na czeskiego króla. Na spotkanie z Jagiełłą czeka rodzina Holszańskich - Semen, Aleksandra Drucka i dwie księżniczki - Wasylisa, która jest pewna, że zostanie królewską żoną i najmłodsza Maria. Wychodzi na jaw pomyłka z pannami Holszańskimi. Jagiełło chce się ożenić z Sonką. Na Wawelu szaleje mały Fryderyk Hohenzollern. Zawisza przywozi z Budy Jana Strasza, nie wiedząc, że to szpieg Zygmunta Luksemburskiego.

Jesień 1421. Sonka godzi się ze swoją królewską przyszłością, ale ciągle myśli o Janie Hinczy. Świdrygiełło widzi, jak młodzi na siebie patrzą i chce o tym powiedzieć bratu. Ale książę Witold każe mu milczeć. Księżniczka Wasylisa cieszy się, że jednak nie zostanie królową. Jest szczęśliwa, bo sama może wybrać sobie męża. Wybiera Iwana Bielskiego - bratanka króla. Tymczasem na Wawelu królewna Jadwiga postanawia wychować swego narzeczonego - małego Fryderyka Hohenzollerna. Niestety, gubi się ukochany piesek królewny. A chłopiec miał się nim opiekować. Psuja przyprowadza na zamek Jan Strasz, który dzięki temu wkrada się w łaski królewny.

Rok 1422. W Nowogródku odbywa się chrzest Sonki Holszańskiej. Przyjmuje imię Zofia. Zawisza Czarny przywozi na Litwę legata Brandę Castiglione z dyspensą od papieża. Ma miejsce skromny ślub z Jagiełłą. Jan Hincza nie idzie na weselną ucztę. Wdaje się za to w bójkę z księciem Świdrygiełłą i trafia do lochu. Mały Fryderyk Hohenzollern zakłada smoczą maskę i straszy Mikołaja Trąbę. Arcybiskup ma zawał serca. Na szczęście chłopiec wzywa pomoc. Komtur Malborka Russdorf zleca Hermanowi zabójstwo Jadwigi.

Rok 1422. Zofia, czwarta żona króla Władysława przyjeżdża do Krakowa. Już przy bramie witają ją mieszkańcy. Ciołek daje Hinczy poemat dla przyszłej królowej. Zofia na Wawelu od razu ściera się z Jadwigą. Nie zna jeszcze dworskiego ceremoniału. I zajmuje komnaty królowej, w których po śmierci matki - Anny Cylejskiej, mieszkała królewna. Lech zostaje okradziony przez nieznanego złodzieja. Musi go odszukać, bo honor nie pozwala mu odpuścić. Jagiełło jest wściekły, że Krzyżacy nie chcą wypłacić zasądzonego odszkodowania. Albo oddadzą pieniądze, albo będzie wojna. Komtur Malborka Paul von Russdorf doprowadza do dymisji Wielkiego Mistrza Krzyżackiego Kuchmeistra. Jego szpieg, Herman próbuje dostać się na Wawel.

Rok 1422. Zofii trudno przywyknąć do dworskich obyczajów. Szpieg krzyżacki Herman próbuje zrealizować zadanie - przeszkodzić w zawarciu sojuszu z Brandenburgią podczas wizyty margrabiego Fryderyka Hohenzollerna na Wawelu. Podcina popręg w siodle królewny. Na szczęście Zofia to zauważa i Jadwiga unika wypadku. Królewna Jadwiga nie ma zamiaru dziękować Zofii i nie wiedzieć czemu chce, aby Strasz został jej pokojowcem. Lech chce się zemścić na tym, kto skradł jego sakiewkę. Oprócz pieniędzy miał w niej swoje wybite zęby. Złodziej Sławoj próbuje je sprzedać jako relikwie św. Lamberta. Zbigniew Oleśnicki i Jan Hincza posłują do Malborka. Jeśli nie przywiozą całej sumy, będzie wojna.

Rok 1422. Jagiełło planuje wojnę z zakonem krzyżackim. Zofia martwi się i o niego, i o Hinczę. Na Wawel przyjeżdżają nowe dwórki, panny Szczukowskie - Kachna i Eliszka. Okazuje się, że Zofia i Olga znają je, ale z najgorszej strony. Jagiełło obiecuje pomoc Zygmuntowi Korybutowiczowi, którego Witold wysłał jako swojego namiestnika do Pragi. Tymczasem Oleśnicki w swoim kazaniu piętnuje husytów. Mikołaj Trąba ostrzega króla przed kanonikiem Oleśnickim. Lech wymyśla intrygę przeciw Sławojowi. Upija go w karczmie, ładuje na wóz i planuje wywieźć z Krakowa. Ale konkurent w złodziejskim fachu ląduje w lochu, uznany za szpiega.

Rok 1422. Król Władysław wyrusza na wojnę. Żegna się ze swoim przyjacielem i doradcą Mikołajem Trąbą. Nie wie, że to ich ostatnia rozmowa. Jagiełło zostawia na Wawelu Jana Hinczę, aby opiekował się Zofią. Zmęczony zakazanym uczuciem Jan, na spowiedzi, wyznaje Mikołajowi Trąbie swój afekt do Zofii. Zofia próbuje przełamać lody z Jadwigą, ale tylko ją rozdrażnia. Tymczasem w mieście, Ciołek walczy o powrót do łask, spisując cuda Jadwigi Andegaweńskiej. A Sławoj opuszcza lochy i zapowiada zemstę na Lechu.

Rok 1422. Trwa wojna golubska. Krzyżacy zamykają się w zamku w Golubiu. Polacy przejmują list do Wielkiego Mistrza, w którym jest jasno napisane, że Zygmunt Luksemburczyk popiera zakon. Stanisław Ciołek wraca na Wawel. Zabawia Zofię i jej gości opowieściami o Ginewrze i Lancelocie. Królewna Jadwiga jest zaproszona, ale nie przyjmuje zaproszenia. Krzyżacki szpieg Herman próbuje ją otruć. Ale zatrute pierniczki bierze z tacy mały Fryderyk. W Krakowie złodziejski pojedynek Lecha i Sławoja. Lech idzie do łaźni i kradnie płaszcz Spytka z Melsztyna.

Rok 1422. Mały Fryderyk Hohenzollern i królewna Jadwiga nie zjedli zatrutych pierniczków. Mikołaj Trąba, Zawisza Czarny i Jastrzębiec jadą do Kiezmarku na spotkanie z Zygmuntem Luksemburskim. Arcybiskup nie zdąży przed śmiercią wyjawić, kto jest węgierskim szpiegiem na Wawelu. Pokój mełneński z Krzyżakami zostaje zawarty. Polscy rycerze nie chcą świętować. Według nich tylko Litwa zyskała na tej wojnie - odzyskała Żmudź. Jagiełło ściera się z księciem Witoldem o przyzwolenie Zygmuntowi Korybutowiczowi na radykalną husycką herezję - komunię pod dwiema postaciami. Zofia wyciąga rękę do Jadwigi, lecz kończy się to wypadkiem, podczas którego Jadwiga zapała zachwytem dla Jana Hinczy.

Rok 1422. W Kieżmarku przewodnik Gaspar odzyskuje demaskujący Strasza list. Na razie nikt się nie dowie, kto na Wawelu jest szpiegiem Luksemburczyka. Zawisza spotyka się z Zygmuntem. Zapewnia go, że Jagiełło nie popiera Zygmunta Korybutowicza. Jagiełło, po podpisaniu pokoju z Krzyżakami, wraca na Wawel. Ucztę, na której Zofia i Jadwiga nawet razem tańczą, przerywa wiadomość o śmierci Mikołaja Trąby. Jagiełło bardzo to przeżywa. Zofia zabiera go na trakt, którym Jastrzębiec wiezie zwłoki Trąby. W karczmie Lech i Sławoj pokazują ukradzione fanty. Kto wygra złodziejski pojedynek i zostanie królem krakowskich złodziei? Spytek szuka skradzionego mu płaszcza. Rozpoznaje Lecha.

Wiosna 1423. Zbigniew Oleśnicki chce zostać biskupem krakowskim. Konkuruje z Wojciechem Jastrzębcem i Janem Szafrańcem. Udowadnia Jagielle, że pierwszy jest nieudacznikiem, a drugi ma za duże wpływy na Wawelu. Zofia sądzi, że jest w ciąży. Mimo ostrzeżeń Henryka Czecha i Awdokii, że za wcześnie, by to stwierdzić, mówi królowi o swoich podejrzeniach. Lech nie może odzyskać skradzionego Spytkowi płaszcza. Z pomocą przychodzi Sławoj, ale nie robi tego bezinteresownie.

Wiosna 1423. Zofia i Olga rozdają krakowskim dzieciom kołacze i pierniczki. To ruski zwyczaj rozdawania łakoci dzieciom biedaków, gdy dzieje się coś dobrego. A ona jest przekonana, że jest brzemienna. Niestety, nie jest. Jagiełło ogłasza, że wybrał biskupa Krakowa. Został nim Zbigniew Oleśnicki. Zawisza zostaje jeńcem husytów. Jan Żiżka obiecuje mu publiczną egzekucję w Pradze. Femka wysyła w jego sprawie posłańca do Jagiełły. Prosi króla o pomoc. Jagiełło każe zawieźć do husytów okup za Zawiszę. W drodze powrotnej posłaniec zostaje zatrzymany przez oddział, którym dowodzi Pietrek. W Krakowie powieszono krzyżackiego szpiega Hermana, który chciał otruć królewnę Jadwigę. W karczmie Bdzigost broni Kunegundy przed Głowaczem i zostaje aresztowany za napaść na szlachcica.

Rok 1424. Wawel szykuje się do koronacji Zofii. Zapowiedziało się wielu dostojnych gości. Zofia na matronę dla Jadwigi wybiera Katarzynę Mężykową. Nie jest to dobry wybór. Król Danii Eryk z księciem słupskim Bogusławem, w drodze do Budy, zatrzymują się w Krakowie. Zofia po raz pierwszy ma przyjąć tak dostojnego gościa. Oleśnicki radzi jej, aby prawie w ogóle się nie odzywała. Jagiełło martwi się o Zawiszę, po którym, mimo wysłanego okupu, słuch zaginął. Głowacz oskarża Bdzigosta o napaść na szlachcica. Mnicha będzie sądził sąd miejski. Przyjaciele postanawiają go uwolnić z lochu. Bdzigost ucieka z lochu i wraca do niego dobrowolnie.

Rok 1424. Jagiełło dowiaduje się o nietakcie Zofii w stosunku do króla Eryka. Żona tłumaczy mu, że tylko posłuchała Oleśnickiego. Książę Świdrygiełło wykorzystuje kłótnię między Zofią i Jadwigą, żeby zbliżyć się do królowej. Król widzi go z żoną w dwuznacznej sytuacji. Na Wawelu pojawia się Zawisza Czarny, który po koronacji zaprasza dostojnych gości do swego domu na ucztę. Bdzigost, w czasie procesu przed miejskim sądem, oświadcza, że jest szlachcicem, ale jego szlachectwo nagania, czyli podważa Jan Głowacz. Sędziowie decydują, że Bdzigost musi przedstawić sześciu świadków.

Wiosna 1424. Jagiełło wybiera się na przejażdżkę w towarzystwie dwóch królów - Zygmunta Luksemburskiego i Eryka - króla Danii i Norwegii. Czy będą na niej omawiać ewentualny mariaż królewny Jadwigi z księciem Bogusławem Słupskim? Barbara próbuje przekonać Jadwigę, ale ona uważa, że książę Bogusław jest zarozumiałym pyszałkiem. Królowa Zofia nie jest pewna ciąży i nie chce tym razem robić królowi nadziei. Świdrygiełło po raz kolejny proponuje Zofii schadzkę. Ta, dzięki pomocy Olgi i Hinczy, ośmiesza księcia. Strasz ma uniemożliwić powrót małego Fryderyka na Wawel. Zabija więc posłańca jadącego do Wilna. Kunegunda prosi Głowacza, aby ten wycofał skargę na Bdzigosta. Głowacz staje się wobec niej natarczywy. Hynek ratuje ją z opresji.

Wiosna 1424. Wawel cieszy się na wieść o ciąży królowej Zofii. Jagiełło z tej okazji mianuje Jana Szafrańca na stanowisko kanclerza koronnego, a Stanisława Ciołka na urząd podkanclerza koronnego. Ochmistrzem królowej zostaje Wojciech Malski. Do Witolda dociera poselstwo dwóch królów, by zabiegać o względy dla księcia Bogusława oraz tajne poselstwo od Jagiełły, by zwlekał z decyzją. Tymczasem Świdrygiełło zaczyna spiskować z Zygmuntem Korybutowiczem. Nowy krewniak Bdzigosta pojawia się w Krakowie. To Dobek z Bagna – skąpiec, który chce zapłaty za swoje zeznania. Strasz dostaje nowe zadanie. Szpieg Zdenek przekazuje mu rozkaz - królowa nie może urodzić. Strasz płaci mieszczce Jolancie, aby ta kupiła od Grety zioła poronne.

Lato 1424. Henryk Czech stawia Jagielle horoskop i przepowiada mu troje dzieci. Na Wawel docierają wieści, że Zygmunt Korybutowicz samowolnie zebrał wojska i ruszył do Pragi. W karczmie liczą zebrane pieniądze. Jest ich zbyt mało, aby opłacić zeznania Dobka z Bagna, które potwierdzą szlachectwo Bdzigosta. Hynek kradnie marcepan z królewskiej kuchni. Powinno wystarczyć pieniędzy na opłacenie Dobka. Chciwy krewniak składa stosowne zeznanie. Bdzigost jest wolny. Strasz próbuje podać Zofii zioła poronne, ale Awdokia coś zauważa. Niedoszły zamachowiec sam wypija zioła na poronienie.

31 października 1424 r. Zofia podróżuje z mężem po Polsce. Ale król Władysław wiedząc, że zbliża się termin porodu, odsyła ją do Krakowa. Zawisza przyjeżdża do Przemyśla i przywozi królowi najnowsze informacje o wojnie w Czechach. Żiżka nie żyje. Honzik przynosi Femce, znaleziony w miejscu potyczki z Węgrami, miecz Zyndrama i rękawicę z herbem Słońce. Czy Pietrek zginął w walce? W Krakowie pojawia się Guślarz. Ciekawe przyszłości Katka, Agata i Kunegunda zapraszają do karczmy Guślarza. Zofia z Awdokią i Olgą w wawelskim ogrodzie odprawiają Dziady. Chcą przywołać duchy przodków. Królowa zaczyna wcześniej rodzić. Jagiełło ma proroczy sen. Dzwony w Krakowie obwieszczają narodziny królewskiego syna.

Zima 1424. Władysław Jagiełło wraca do Krakowa. Królewna Jadwiga chce jako pierwsza go powitać. Ale on kieruje kroki do nowonarodzonego syna - dziedzica. Planuje huczny chrzest. Zbigniew Oleśnicki będzie ojcem chrzestnym, w zastępstwie papieża. Zbigniew z Brzezia jest bardzo chory, ale chce wszystkiego dopilnować. Strasz rozpuszcza plotki, że królowa odprawiała Dziady i że dziecko może być nawiedzane przez jakiegoś ducha. Zofia jest rozczarowana, że nie może spędzać więcej czasu z dzieckiem, a Jadwiga sfrustrowana narodzinami brata. Nocą wchodzi do komnaty dziecięcej. Femka odnajduje domniemanego zabójcę swojego syna. Chce pomścić Pietrka. Ale nie może zabić Gabora. Jest taki młody, jak Pietrek. Dominikanin - Inkwizytor szuka Guślarza. Kunegunda, Agata, Katka i Bdzigost pomagają guślarzowi wydostać się z miasta.

Rok 1425. Do Krakowa, na chrzest królewicza Władysława, jedzie biskup Ostii – wysłannik papieża z cenną relikwią – gwoździem z krzyża. Skrzyneczka z relikwią ginie. Na szczęście cudownie się odnajduje. Król i królowa Zofia zapowiadają procesję z cudowną relikwią. Zbigniew Oleśnicki i Jan Głowacz już planują, że szlachta złoży hołd małemu królewiczowi w zamian za nowe przywileje. Jadwiga jest posądzona o złe intencje wobec przyrodniego brata. Nie przychodzi więc na jego chrzest. Na chrzcie nie ma także Zbigniewa z Brzezia. Marszałek umiera. W ostatnich słowach ostrzega króla przed politycznym apetytem Oleśnickiego.

Wiosna 1425. Jagiełło razem z Zofią przyjmują hołd od mieszkańców Krakowa dla siebie i swojego syna. Chcą takiego samego potwierdzenia od szlachty. Tymczasem Oleśnicki chce urzędu dla swojego brata i więcej przywilejów dla panów. Zofia dowiaduje się, co łączyło Awdokię i Daniła. Królowa przy pomocy swoich rycerzy aranżuje ich spotkanie. Jadwiga coraz głośniej zaczyna mówić, że to jej polscy panowie składali hołd i że to ona powinna być następczynią tronu. Katarzyna Mężykowa ostrzega ją, że za takie złe myśli może ją spotkać kara. Królewna ma koszmarne sny i zaczyna bać się kary bożej. Zaczyna ścisły post. Femka wraca do Krakowa. Jedzie z nią Honzik. Spotykają na leśnej drodze Guślarza, który mówi do niej: „Musisz czekać na coś, co jest ci bardzo drogie”. Nie mówi jej, że Pietrek żyje.

Kwiecień 1425. Mały królewicz Władysław jest chory. Awdokia rozrzuca wokół kołyski sól, aby odpędzić złe uroki. Królewna Jadwiga, która pości w ramach pokuty, mdleje. Jagiełło prosi o pomoc Stanisława Ciołka. Ten sprowadza na Wawel młodego kanonika i poetę Adama Świnkę. Strasz zaczyna roznosić po Wawelu plotki, że służka królowej jest wiedźmą i odprawia gusła nad kołyską. Jagiełło przygotowuje się do zjazdu szlachty w Brześciu Kujawskim. Oleśnicki ma ambicje, aby po śmierci króla, zostać regentem. W krakowskiej karczmie Lech przekonuje Bdzigosta, że wie jak ciężkie jest życie króla. Przecież sam jest królem krakowskich złodziei. Femka z Honzikiem wracają do Krakowa. Kobieta w snach widzi Pietrka.

Czerwiec 1425. W Brześciu Kujawskim wszyscy czekają na królową Zofię. A jej orszak myli drogę. Zjazd szlachty w Brześciu Kujawskim nie przebiega po myśli Jagiełły i Witolda. Oleśnicki rośnie w siłę i szykuje sobie grunt pod regencję. Awdokia i Danił mają się ku sobie, tymczasem w Krakowie zbierają się nad kobietą czarne chmury inkwizycji. Głowacz szuka dowodów, że Awdokia odprawia czary. Królewna Jadwiga świetnie się czuje w towarzystwie poety Adama Świnki. Femka rozpacza po śmierci Pietrka. Bdzigost próbuje ją pocieszyć.

Czerwiec 1425. Jagiełło wycisza szum wokół obrządku Dziadów, w którym uczestniczyły Zofia, Awdokia i Olga. Po tym obrządku królowa zaczyna przedwcześnie rodzić. Femka wpada w depresję. Greta daje jej zioła nasenne i zabiera do Guślarza. Ten każe jej czekać na kogoś bardzo bliskiego. Głowacz chce koniecznie kupić dom Femki. Ona jednak wierzy, że Pietrek wróci i nie zamierza go sprzedawać. Wspiera ją Honzik. Papież żąda od polskiego kleru daniny na rzecz wojny z husytami. Oleśnicki zwołuje zjazd biskupów w Łęczycy. Książęta Siemek, Trojden i Kazimierz namawiają biskupa płockiego Stanisława Pawłowskiego, aby odmówił płacenia podatku na wojnę z husytami. Mazowsze się buntuje. Nie chce być dalej lennikiem Korony. Danił prosi królową Zofię o rękę swej ukochanej. Oświadcza się Awdokii, ale nie zostaje przyjęty.

Lato 1425. Książęta mazowieccy nie chcą złożyć Koronie hołdu lennego. Jagiełło karci księżnę Aleksandrę za jej synów. A tymczasem w Płocku młodzi książęta Kazimierz i Trojden planują zamknąć matkę w klasztorze. Awdokia przyjmuje oświadczyny Daniła, ale nie chce opuszczać królowej. Decyduje się jednak na ślub. Danił jest zachwycony. Głowacz chce kupić dom Femki, ale Honzik obiecuje, że ją obroni. Pewnego dnia widzi dwóch chłopców wędrujących z tobołkami. Nie wie, że to synowie rzeźnika uciekli z domu. Zaczynają ich szukać. Głowacz podsuwa myśl, że to na pewno husyta Honzik ich porwał. Rusza na niego obława. Dzięki Grzymkowi i Samborowi znajduje schronienie w zamtuzie.

Listopad 1425. Księżna Aleksandra błaga swojego syna Siemka, aby on i bracia ukorzyli się przed Jagiełłą. Jagiełło przeprowadza ostrą rozmowę z siostrzeńcem: hołd albo podbój Mazowsza! Strasz przekazuje Zdenkowi wiadomości dla Luksemburczyka. Czy widział ich Adam Świnka? Honzik nadal ukrywa się w zamtuzie, a Femka odnajduje dzieci rzeźnika u Guślarza. Uciekli z domu, bo ojciec ich bił. Katka, Kunegunda i Femka wymierzają rzeźnikowi karę za bicie synów.

Grudzień 1425. Jagiełło i Zofia w drodze do Wilna dowiadują się, że do Krakowa dotarła zaraza. Zofia chce wracać, ale król decyduje, że jadą dalej, a mały królewicz Władysław zostanie przewieziony do Chęcin. Jadwiga zostaje na zamku i chce organizować pomoc dla mieszczan. Będzie pomagać tak, jak jej matka. Na wawelskim korytarzu dotyka zarażoną służącą. W Krakowie zaczynają umierać ludzie. Klienci, którzy byli w karczmie, zostają w niej zamknięci. Kwarantanna.

Rok 1426. W Krakowie zaraza. Król i królowa w Wilnie, królewicz w Chęcinach, a królewna Jadwiga zamknięta w wawelskiej komnacie. Być może zaraziła się od chorej służącej. Tylko Adam Świnka jej nie opuścił. W krakowskiej karczmie kwarantanna. Greta z Kunegundą szorują Lecha, który wysmarował się cuchnącą maścią. Witold chce dogadywać się z Krzyżakami i dostać od nich poparcie w czasie wyprawy na Ruś. Jagiełło na polowaniu zostaje zaatakowany przez dzika. Jan z Czyżowa próbuje go bronić.

Rok 1426. Jan z Czyżowa ratuje króla, który został zaatakowany przez dzika. Król wzywa Oleśnickiego i oświadcza, że Zofia będzie uczestniczyła we wszystkich naradach. Na Mazowszu umiera książę Siemowit IV. Młodzi książęta chcą rządzić wspólnie i planują wysłać matkę do klasztoru. Strasz wraca na Wawel i udaje przed Jadwigą bohatera w walce z zarazą. Ale Świnka dowiaduje się od Ciołka, że to nieprawda. Niemira bierze od Grety zioła na miłowanie, które podaje garncarzowi Michałowi. Okazuje się, że to były zioła na mówienie prawdy. Ten konfliktuje się z mieszczanami, wyznaje miłość Grecie i poniża Niemirę.

Rok 1426. Zygmunt Luksemburski nie jest zadowolony, że polski król będzie miał kolejnego potomka. Barbara Cylejska podsuwa mu myśl, aby rzucić na polską królową oskarżenie o niemoralne postępowanie. Jagiełło chce tronu dla małego Władysława bez warunków narzucanych mu przez polskich panów. Oleśnicki pisze do papieża skargę na Jagiełłę. Nie odda władzy ani dochodów z diecezji lubelskiej. Pietrek, przybrany syn Femki i Zyndrama wraca do Krakowa, ale niczego nie pamięta i nie wie, kim jest. Hincza, będąc u krawca, dowiaduje się, że musi spłacić długi swojego brata. Zaczyna szukać pieniędzy, bo dług jest bardzo duży. Niemira jest zła na Gretę. Przez nią stała się pośmiewiskiem. Mści się niszcząc jej stragan.

Maj 1426. Królowa Zofia rodzi drugiego syna. Kazimierz jest bardzo słaby. Henryk Czech unika przedstawienia pełnego horoskopu królewicza. Jan Hincza przywozi na Wawel swego młodszego brata Jakuba. Panny Szczukowskie są zachwycone. Jagiełło nie dogaduje się w Łęczycy ze szlachtą, do czego walnie przyczynił się jego konflikt z biskupem Oleśnickim o przynależność ziemi lubelskiej do diecezji krakowskiej. Polscy panowie, podburzeni przez Oleśnickiego, niszczą dokument poprzedniej umowy z Brześcią. Strasz rozpoczyna realizację swojej misji. Trzeba podważyć ojcostwo Jagiełły. Zaczyna zalecać się do Eliszki Szczukowskiej i wyciąga od niej różne informacje. Adam Świnka jest coraz bardziej podejrzliwy wobec Strasza, więc Strasz rozpuszcza o nim kompromitującą plotkę. Pietrek nadal nie wie, kim jest. Bdzigost opowiada mu różne historie z jego dzieciństwa i młodości. Okazuje się, że Pietrek pamięta, jak się czyta.

Czerwiec 1426. Jagiełło szykuje się do rozprawy z siostrzeńcami - mazowieckimi książętami, którzy chcą oddać Mazowsze w lenno Zygmuntowi Luksemburskiemu. Drugi królewski syn Kazimierz jest bardzo słaby. Henryk Czech uchyla się od postawienia horoskopu. Jan Hincza musi spłacić długi zmarłego brata Henryka. Zofia wbrew radom matki Aleksandry Druckiej, chce finansowo pomóc Hinczy. Daje Oldze naszyjnik, aby ta go sprzedała. Zofia próbuje także wstawić się u męża za siostrą Marią, która nie chce wychodzić za mąż za mołdawskiego hospodara Eliasza. Matka i córka rozstają się poróżnione. Pokojowiec królewny Jadwigi oskarża Adama Świnkę o nieprzystojne zachowanie. Młody kanonik opuszcza Wawel, ale zapowiada zemstę na Straszu. Gromek demaskuje Niemirę. Niemira jest wściekła i namawia brata, aby wyrzucił Gromka z terminu. Pietrek powoli zaczyna sobie coś przypominać.

Lato 1426. Hincza chce odkupić od krakowskiego złotnika naszyjnik królowej. Niestety Strasz, który dowiaduje się o sprawie od Eliszki, wykupuje klejnoty. Zbigniew Oleśnicki zostaje wysłany do Płocka. Ma spróbować dogadać się z mazowieckimi książętami. Gromek chce ukarać Niemirę i udaje umarlaka. Bo to ona namówiła swego brata szewca Czesława, aby go wyrzucił z terminu. Niemira panicznie boi się, że duch Gromka będzie ją prześladować. Podróżujące na Litwę, do domu, Aleksandrę Drucką i Marię napadają zbójcy. Aleksandra Drucka ma zawał serca i umiera. Sambor zostaje ugodzony zatrutą strzałą.

Wrzesień 1426. Zofia jest zrozpaczona po śmierci matki i odsuwa od siebie najwierniejszego rycerza. Hincza i jego brat Jakub bez powodzenia próbują odzyskać naszyjnik królowej, który jest teraz w posiadaniu Strasza. Duch Gromka straszy Niemirę i każe jej przynieść zaległą zapłatę. Jakiś czas potem Niemira przychodzi do karczmy i widzi żywego Gromka. Dała się oszukać. Królewna Jadwiga tęskni za rozmowami z Adamem Świnką. Zaczyna się zastanawiać: czyżby Strasz kłamał? Mazowieccy książęta - Siemek, Kazimierz i Trojden jadą złożyć hołd lenny Jagielle. Zdenek, w imieniu węgierskiego króla, przywozi im prezenty i obietnice przywilejów. Siemek decyduje, że jadą do Sandomierza, do króla Władysława.

Zima/wiosna 1427. Sambor i Grzymek przesłuchują Zdenka i dowiadują się, że na Wawelu działa szpieg. Witold zwyciężył pod Pskowem. Księżna Julianna roznieca apetyt Witolda na koronę. Zaczęły się zapusty i Kraków podziwia komediantów. Zresztą sami mieszczanie także się poprzebierali i idą uliczkami w kolorowym korowodzie. Garncarz oświadcza się Grecie. Olga namawia Zofię, aby zorganizowały na Wawelu zabawę karnawałową. Wesołą zabawę przerywa zła wiadomość - mały Kazimierz jest bardzo chory.

Wiosna 1427. Kazimierz – drugi syn Jagiełły i Zofii nie żyje. Zygmunt Luksemburski i Wielki Mistrz Krzyżacki Russdorf spiskują, jak osłabić unię Polski z Litwą. Pietrek spotyka królewnę Jadwigę. Zakochuje się w niej, nie wiedząc kim jest ta dziewczyna. Sambor zostaje ranny w czasie napadu zbójców na kolebę matki królowej. Strzała, która go ugodziła, była zatruta. Grozi mu amputacja ręki. Zdenek, szpieg Luksemburczyka, jest w rękach krakowskiego kata. Strasz, z rozkazu króla, rusza do Wilna, ale zanim to zrobi eliminuje Zdenka, który może go zdemaskować.

Wiosna 1427. Strasz jest w Wilnie i donosi Witoldowi, że Zofię coś łączy z Janem Hinczą. Hans Vochsee przekazuje, że Zygmunt Luksemburski i zakon będą popierali starania księcia Witolda o królewską koronę. Oleśnicki przekazuje królowi plotki z Wawelu, że królowa, podczas jego nieobecności, szukała rozrywek. Samborowi grozi amputacja ręki. Greta, aby mu pomóc, musi wiedzieć, czym była zatruta strzała, która go trafiła. Pietrek chce się spotkać z tajemniczą dziewczyną. W czasie rozmowy z przyjaciółką z dzieciństwa okazuje się, że nadal prawie niczego nie pamięta.

Wiosna 1427. Jagiełło nie wierzy w plotki o Zofii. Hincza potwierdza, że królowa organizując karnawałową zabawę nie wiedziała o chorobie synka. Król dowiaduje się od Jana z Czyżowa, że Wielki Książę Witold knuje za jego plecami i marzy mu się korona. Trwa walka o uratowanie ręki Sambora. Grzymek, Honzik i Pietrek muszą się dowiedzieć, czym zatruta była strzała, która zraniła ich przyjaciela.

Wrzesień 1427. W Wilnie kłótnia Jagiełły i Witolda o koronę. Witold rzuca oskarżenie na Zofię. Władysław może nie być synem Jagiełły. Król Władysław nie umie sobie z tymi pogłoskami poradzić. Pomaga mu Guślarz Krywe. Daje królowi kubek z ziołami, które przenoszą do innego świata. Królowa nie chce dawnej Konstancji Koniecpolskiej - dwórki Granowskiej, na opiekunkę małego Władysława. Sambor zachował rękę, ale czy będzie sprawna? Lech ma bardzo zniszczone buty. Żałuje pieniędzy na ciżmy i zamawia je u Gromka, czyli u partacza, poza cechem.

Jesień 1427. Jagiełło nie umie poradzić sobie z pogłoskami o niewierności żony. Jedzie do Guślarza Krywem który daje mu magiczne zioła. W narkotycznym śnie spotyka Elżbietę Granowską i dostaje odpowiedź na dręczące go pytanie - synowie Zofii są jego dziećmi. Ale Witold pokazuje mu naszyjnik, który miał pomóc Hinczy w spłaceniu długu. Na Wawel dociera Jan z Czyżowa. Ma sprowadzić na Litwę panny Szczukowskie - Kachnę i Eliszkę oraz ochmistrza Malskiego. Strasz wyjawia Jadwidze, że chodzi o śledztwo w sprawie niemoralnego prowadzenia się królowej. Niemira odkrywa, że buty, w których chodzi Lech, zrobione są przez partacza. Nie ma wątpliwości, że jest nim Gromek.

Jesień 1427. Król Władysław rozkazuje, aby dwórki królowej Kachna i Eliszka Szczukowskie i jej ochmistrz Wojciech Malski zostali przywiezieni do Wilna. Mają być przesłuchani w sprawie domniemanego niemoralnego postępowania Zofii. Eliszka pogrąża królową swoimi zeznaniami. Bojąc się tortur mówi to, czego oczekuje przesłuchujący ją książę Witold. Królowa przyjmowała w komnacie młodych mężczyzn. Jan z Czyżowa, w wawelskich ogrodach, na oczach królowej aresztuje Hinczę. Zofia dowiaduje się, o co jest oskarżana i walczy o swoje dobre imię. Niemira i jej brat szewc Czesław oskarżają Gromka o partactwo, czyli pracowanie poza cechem. Młody chłopak ma być wychłostany i wygnany z Krakowa. Bdzigost i Kunegunda namawiają Lecha, aby poprosił Niemirę o wycofanie oskarżenia.

29 listopada 1427 roku. Świdrygiełło dobija Jagiełłę rewelacjami o przedślubnym afekcie Hinczy i Zofii. Hincza jest w wawelskim lochu przesłuchiwany przez Głowacza. A Jagiełło przesłuchuje Semena Holszańskiego i siostrę królowej Wasylisę. Zofia przekonuje księżną Aleksandrę Mazowiecką do swej niewinności. Udaje się jej także pozyskać Oleśnickiego. Królowa zaczyna rodzić wcześniej niż to było przewidziane. Pietrek powoli odzyskuje pamięć. Prosi Oleśnickiego o pracę na Wawelu. Szewc Czesław przyłapuje Niemirę i Lecha na sianie. Gromek ma szansę na wyzwolenie na mistrza pod warunkiem, że ożeni się z Niemirą.

Grudzień 1427. Księżna Aleksandra i biskup Oleśnicki przyjeżdżają do Wilna z radosną wiadomością: królowa urodziła syna! Jagiełło każe Henrykowi Czechowi postawić niemowlęciu horoskop. Proces trwa i królowa Zofia boi się o siebie i synów. Książę Witold zmienia front i przekonuje Jagiełłę, żeby odstąpił od procesu. Szewc jak najszybciej chce wydać siostrę Niemirę za Gromka. Zawisza rekrutuje chętnych do krucjaty tureckiej. Namawia Sambora i Grzymka. Pietrek chce z nimi jechać. Rozmowę słyszy Adam Świnka, który chce napisać poemat o dzielnym rycerzu z Garbowa.

Styczeń 1428. Król Władysław żąda, aby królowa przysięgała, że nie zrobiła niczego niemoralnego. Zofia przysięga przed krucyfiksem, a Konstancja Koniecpolska i pięć matron zaświadczają o niewinności królowej. Konstancja jest nie tylko opiekunką królewiczów, ale przede wszystkim szpieguje dla biskupa Oleśnickiego. Siostry Szczukowskie - Kachna i Eliszka mówią królowi, że Hincza zawsze wypatrywał oczy za królową. Jagiełło rozkazuje - oskarżeni o romanse z królową szlachcice mają być zwolnieni, poza Hinczą, który zostaje wysłany do lochów w Chęcinach. Gromek nakrywa Lecha i Niemirę na figlach. Jak siostra szewca to wytłumaczy? I co powie jej brat?

Styczeń 1428. Przyjaciele Hinczy, udając zbójów, odbijają go w drodze do twierdzy w Chęcinach. Na ich trop wpada Jan z Czyżowa. Zofia i Jadwiga zawiązują sojusz. Królowa będzie szukać pasierbicy męża. Jagiełło jest nadal w Wilnie. Jego zbrojni przejmują list Witolda do Krzyżaków, w którym w zamian za poparcie w kwestii korony obiecuje im korzystny arbitraż w sprawie granicy z Polską. Pietrek decyduje się wyruszyć z Zawiszą i Samborem na Turków.

Luty 1428. Jan Hincza jest w lochu, w ciężkim więzieniu na zamku w Chęcinach. Jan z Czyżowa obiecuje, że wstawi się u króla za nieszczęsnym więźniem. Zofia zaczyna szukać męża dla Jadwigi. Jagiełło wybacza księciu Witoldowi jego konszachty z Krzyżakami i zgadza się na jego starania o koronę. Dowiaduje się od Witolda, że to Strasz donosił na królową. Lech sugeruje Niemirze, że rozwiązaniem ich problemu byłby jej ślub z bogatym starcem. Zygmunt Luksemburski i Barbara Cylejska planują skłócić Witolda nie tylko z Jagiełłą, ale i z papieżem. Adam Świnka odkrywa, że Strasz jest szpiegiem Luksemburczyka.

Wiosna 1428. Niemira postanawia wydać się za bogatego starca. Jej wybrankiem zostaje bednarz Sobiesław. Król wraca na Wawel. Jan z Czyżowa chce się wstawić za Hinczą, a Adam Świnka chce zdemaskować Strasza. Po rozmowie ze Świnką dla króla jest teraz jasne, że oskarżenie Zofii o złe prowadzenie było intrygą Zygmunta Luksemburskiego. Próbuje pogodzić się z żoną. Czy mu się to uda?

Wielkanoc 1428. Jagiełło i Zofia próbują poskładać małżeństwo, ale rany są jeszcze świeże. Król oskarżył przecież żonę o niewierność. Strasz, aby nie trafić w ręce kata, chce być polskim szpiegiem w Budzie. Niemira i Sobiesław już po słowie. Ale Niemira przemyślała wszystko i boi się małżeństwa ze starcem. W mieście rozpoczynają się procesje pasyjne. Król, myśląc o Wielkiejnocy, wydaje rozkaz, aby Jan z Czyżowa i Medyk Hiszpan pojechali do Chęcin. Czy Hincza jeszcze żyje?

Czerwiec 1428. Zawisza, Pietrek i Sambor walczą z Turkami pod Golubacem. Zygmunt Luksemburski salwuje się ucieczką. Zawisza staje w obronie Pietrka i ginie. Zofia dowiaduje się, że Jagiełło kazał poprawić warunki, w jakich Hincza przebywa w chęcińskich lochach. Razem z Jadwigą organizują odczyt "Pieśni o Rolandzie". Poemat przełożył i przeczyta Adam Świnka. Niemira i Sobiesław są już po ślubie. W noc poślubną, panna młoda usypia ziółkami swojego męża.

Lato 1428. Do Jagiełły przybywa poseł węgierski z wiadomością, że wojska Zygmunta poniosły klęskę, a Zawisza zaginął. Król wzywa Grzymka, który razem z Mszczujem mają odnaleźć Zawiszę, polskich jeńców i ich wykupić z tureckiej niewoli. Pietrek i Sambor dowiadują się, że niedługo mają być zabici. Jeśli nikt ich nie wykupi... Niemira szuka sposobu na Sobiesława – swego jurnego małżonka. Zioła Grety nie pomogły, więc zwraca się o pomoc do Medyka Hiszpana. Ten zaleca długie spacery. Jan z Czyżowa, aby nie ulec zauroczeniu Olgą, prosi króla o zgodę na wyjazd na wojnę.

Lato 1428. Wojska Witolda grzęzną w bagnie pod Nowogrodem. Jan z Czyżowa buduje drewniane pomosty, dzięki którym wojska wychodzą z opresji. Ale Moniwid jest ciężko ranny. Umierając, ostrzega Witolda, że korona może mu przynieść nieszczęście. Z Rzymu wraca Wojciech Jastrzębiec i przywozi wiadomość od papieża – nie ma zgody na koronę dla Witolda. Jadwiga, która czuje się coraz gorzej, mdleje w ramionach Adama Świnki. Niemira i Lech zostają nakryci na „gorącym uczynku” przez Sobiesława. Przerażona kobieta zamyka męża w schowku. Planują z Lechem ucieczkę. Ale najpierw chcą znaleźć pieniądze i kosztowności.

Rok 1428. Zofia jest rozczarowana, że nie pojedzie na zjazd do Łucka, ale król powierza jej rządy na Wawelu. W otoczeniu królowej pojawia się nowa dwórka - Dorota z Rytwian. Mszczuj i Grzymek docierają do obozu tureckiego z okupem za polskich jeńców i dowiadują się o śmierci Zawiszy. Turcy nie chcą także uwolnić wszystkich polskich jeńców. Niemira i Lech, przed wyjazdem z Krakowa, szukają pieniędzy i kosztowności. Wszystko gotowe do ucieczki, ale... Niemira wypuszcza Sobiesława z komórki. Jadwiga cierpi na bezsenność. Jagiełło nocą, w wawelskim ogrodzie, słucha z córką śpiewu słowika. Oboje czują się samotni.

Styczeń 1429. Jagiełło, Zygmunt i Witold spotykają się w Łucku, na zjeździe monarchów. Władcy omawiają obronę przed Turkami, sprawy husyckie i szanse Witolda na koronę. Oleśnicki prezentuje stanowisko panów polskich, którzy nie wyrażają zgody na koronację. Zofia próbuje rządzić. Przeszkadza jej w tym Głowacz. Wcześniej jednak niestosownie zachowuje się wobec Doroty z Rytwian. Grzymek, Sambor i Pietrek wracają do Krakowa ze zbroją Zawiszy. Krakowianie oddają hołd wielkiemu rycerzowi. Także na Wawelu godnie żegnają wielkiego rycerza. Szczęśliwa Femka wita syna, a nieszczęśliwy Honzik pije w karczmie. Pietrek nie godzi się na ślub matki. Ale będzie ślub. Sobiesław mści się na Niemirze uprzykrzając jej codzienne życie. A Lecha oskarża o kradzież rękawiczek.

Styczeń 1429. Jagiełło i Witold rozstają się w Łucku poróżnieni. Strasz donosi polskiemu królowi, że Zygmunt Luksemburski planuje koronować Witolda nawet wbrew woli papieża. Królewna Jadwiga lepiej się czuje. Ma ochotę na bułeczki. Hynek je robi, ale mąka jakoś mu się nie podoba. W Krakowie Sobiesław także ma ochotę na bułeczki. Ale żonie nie pozwala zjeść ani jednej. Po jakimś czasie zaczyna się dziwnie zachowywać. W Krakowie panuje szaleństwo tańca św. Wita. Sobiesław zatańcowuje się na śmierć. Inkwizytor widzi w tym diabła, a medyk Hiszpan zatrucie sporyszem. Przyczyną pląsawicy prawdopodobnie jest zakażone sporyszem zboże w młynie Agaty. Trzy worki takiej mąki pojechały na Wawel. Czy ktoś zjadł zatrute bułki?

Zima 1429. Kto na Wawelu zjadł zatrute sporyszem bułeczki? Zofia boi się o życie Władysława. Na szczęście Hynek upiekł bułki z dobrej mąki. Królewna Jadwiga znowu jest chora. Jagiełło zabiera Zofię na obrady rady królewskiej. Ta, wbrew zwyczajom, zabiera głos. Oleśnicki jest tym faktem oburzony. Zygmunt Luksemburski planuje wysłanie korony do Witolda. Aby rycerze Jagiełły nie przejęli po drodze korony, wysyła dwa poselstwa oraz swoją kochankę Petrę, która ma szpiegować na Wawelu. Strasz wyciąga od żebraka - szpiega informację, że korona dla Witolda będzie jechała w beczce z winem.

Wiosna 1429. Jagiełło wysyła rycerzy z delikatną misją odbicia korony dla Witolda, którą w jednym z trzech transportów kazał ukryć Zygmunt Luksemburczyk. List Zofii do Julianny o tym, by Witold nie przyjmował korony, przekonuje księżną, ale czy książę posłucha żony? Henryk Czech jest bezradny wobec niemocy Jadwigi. Oleśnicki jest niezadowolony z wpływu Henryka Czecha na Jagiełłę. Femka i Honzik się zaręczają. Garncarz Michał symuluje chorobę, żeby zdobyć Gretę.

Rok 1429. Na Wawelu pojawia się Petra – kochanka i szpieg Zygmunta Luksemburskiego. Grzymek i Mszczuj odnajdują i zabierają koronę dla Witolda. Królewna Jadwiga czuje się lepiej. Pomogły jej specyfiki Medyka Hiszpana. Oleśnicki odkrywa, że Henryk Czech czyta pisma Jana Husa i nasyła na niego inkwizycję. Wdowa Niemira obnosi się z bogactwem, a Lech ze Sławojem chcą przejąć zamtuz. Ale potrzebne na to pieniądze ma... Niemira.

Wiosna-lato 1429. Zygmunt Luksemburski jest wściekły, że Polacy zabrali koronę dla Witolda. Henryk Czech zostaje oskarżony o herezję. Doniósł na niego Zbigniew Oleśnicki. Król Władysław nie opuści przyjaciela w potrzebie. Królewna Jadwiga czuje, że niedługo umrze. Jakub z Rogowa zadłuża się u Wierzynka, kupuje kosztowne rękawiczki. To prezent dla Doroty z Rytwian, tymczasem ona jest zainteresowana żonatym Mszczujem. Greta i Garncarz godzą się. Ale Michał zauważa na ulicy pewną kobietę i zaczyna się dziwnie zachowywać.

Lato 1429. W Krakowie trwa proces Henryka Czecha – nadwornego lekarza i astrologa króla Władysława. Jest oskarżony o czary i sprzyjanie husytom. Oleśnicki z Głowaczem sprowadzają świadków oskarżenia. Król wie, że nie wybroni medyka, pertraktuje więc z Oleśnickim złagodzenie kary. Biskup proponuje nowe przywileje dla szlachty. Henryk Czech nie zostanie stracony, lecz zesłany do klasztoru w Koprzywnicy. Honzik pada ofiarą prześladowań husytów i razem z Femką opuszczają Kraków. Jan z Czyżowa przywozi informację z Chęcin, że Hincza jest umierający. Jagiełło lituje się nad więźniem i zgadza się na jego uwolnienie.

Marzec 1430. Hincza jest bardzo słaby, Medyk Hiszpan proponuje zawołać księdza. W Jedlni rozpoczęły się obrady króla z panami polskimi. Jagiełło potwierdza przywileje panów, którzy zgadzają się, żeby Władysław odziedziczył tron po ojcu. Od tej pory żaden szlachcic nie może być uwięziony lub ukarany bez wyroku sądu. Książę Witold jest schorowany i wciąż przeżywa niepowodzenie. Chciał być królem. Księżna Julianna boi się o swój los. Świdrygiełło i jego pozbawiona skrupułów żona Anna już myślą o rządzeniu Litwą. Garncarz próbuje pojednać się z Gretą, ale żona Garncarza, Bogna, nie zamierza rezygnować z męża i wrócić do Biecza.

Wiosna 1430. Zofia odwiedza ciężko chorego Hinczę. Na Wawel przyjeżdża księżna mazowiecka Aleksandra. Królowa nie zdążyła się przebrać i księżna zaczyna coś podejrzewać. Jagiełło dochodzi do konsensusu z Oleśnickim. Wielki Książę Litewski dostanie koronę od polskiego króla. Pojedzie z nim księżna Aleksandra. Jakub z Rogowa ma długi. Zaczyna przysłuchiwać się rozmowie Lecha i Sławoja o jasnogórskich skarbach, których nikt nie pilnuje. Adam Świnka zaczyna podejrzewać Petrę. Witold jest już słaby, ale czeka na swój wielki dzień. Tymczasem Świdrygiełło i Anna czekają na jego śmierć.

Wiosna 1430. Władysław Jagiełło jedzie na Litwę. Godzi się na koronację Witolda. Jadą z nim Aleksandra i Oleśnicki. Hincza wraca z więzienia w Chęcinach, ale jest bardzo słaby. Po wizycie Zofii Jan niespodziewanie dochodzi do siebie. Jakub z Rogowa rusza do klasztoru na Jasną Górę, by zdobyć skarb. Lech i Sławoj, którzy mieli mu towarzyszyć, jednak się wycofują. Petra, węgierski szpieg, odkrywa, że Strasz także jest szpiegiem. Dostaje zlecenie zabicia go. Żona Garncarza Michała, Bogna szarogęsi się w Krakowie. Gdy Garncarz się temu sprzeciwia, dostaje dzbankiem po głowie.

Październik 1430. W Wilnie trwają przygotowania do koronacji księcia Witolda, który słabnie w oczach. Świdrygiełło i księżna Anna nie mogą się doczekać jego śmierci. Ale Witold, umierając, przekazuje Jagielle władzę na Litwie. A król kładzie na jego piersiach królewską koronę. Ojcowie Paulini przywożą na Wawel uszkodzony obraz Matki Boskiej. Zofia obiecuje, że będzie czuwać nad jego renowacją. Jakub zrabowanym klejnotem spłaca część długu u Wierzynka. Wybrance serca Dorocie z Rytwian daje piękny naszyjnik z pereł. Ale gdy staje przed obrazem okaleczonej Matki Boskiej, rusza go sumienie. Hincza odkrywa w skrytce Jakuba zrabowane kosztowności i wota. Jest przerażony postępkiem brata.

Listopad 1430. Zmarł Wielki Książę Litewski Witold i w Wilnie trwa jego pogrzeb. Wdowa - księżna Julianna wkłada do trumny wisiorek z wyrytym litewskim wężem. Jagiełło oferuje Świdrygielle namiestnictwo Litwy. Świdrygiełło oczekiwał wielkoksiążęcego tronu - nie przyjmuje oferty bycia urzędnikiem. Zaczyna pertraktować z Wielkim Mistrzem Krzyżackim Russdorfem. Zakon poprze litewskiego księcia. Tymczasem na Wawelu sensacja, bo na odnowionym obrazie Matki Boskiej Częstochowskiej pojawiają się z powrotem szramy po mieczu. Zofia podejmuje decyzję, aby zostawić szramy. Jakub targany wyrzutami sumienia i strachem przed karą boską chce zwrócić zrabowane klejnoty, ale Wierzynek nasyła na niego straże.

Listopad 1430. Król Władysław jest w areszcie domowym w wileńskim zamku. Jeśli chce odzyskać wolność, musi spełnić podstawowy warunek - Świdrygiełło ma zostać Wielkim Księciem Litwy. A w przyszłości królem. Do tego namawia go jego żona Anna. Szafraniec daje listy do Krakowa dwóm kurierom. Jeden list przejmują ludzie Świdrygiełły, ale drugi, dzięki fortelowi, jest już w drodze do Krakowa. W otoczeniu królowej wzburzenie - Jakub dopuszcza się świętokradztwa! Trafia do lochu. Jan Hincza obiecuje, że mu pomoże. Oleśnicki Głowacz z panami, bez wiedzy króla, podejmują decyzje dotyczące Podola. Polacy mają odbierać zamki litewskim załogom. Petra, szpieg Luksemburczyka, dostała rozkaz zabicia Strasza. Próbuje to zrobić, ale pokojowiec królewny Jadwigi żyje.

Listopad 1430. Na Wawel docierają wieści o uwięzieniu przez Świdrygiełłę króla Władysława. Królowa Zofia szykuje odsiecz, ale biskup Oleśnicki stawia weto. Trzeba rozpocząć kroki dyplomatyczne. Królowa zwołuje zaufanych rycerzy - Hinczę, Spytka, Jana z Czyżowa i Sambora. Mają jechać do Wilna i oswobodzić króla. A ona podyktuje list do papieża. Jagiełło pertraktuje ze Świdrygiełłą swoje uwolnienie. Gdy przychodzi wiadomość, że Polacy zajmują zamki na Podolu, wściekły książę zrywa rozmowy. Niemira odmawia Lechowi pieniędzy, rozczarowany niepowodzeniem w interesie, donosi rajcom, że wdowa po bednarzu stroi się niczym szlachcianka.

Grudzień 1430. Władysław Jagiełło jest nadal więziony przez księcia Świdrygiełłę w wileńskim zamku. Królowa Zofia bezskutecznie przekonuje panów, by zbrojnie odbili króla. Biskup Zbigniew Oleśnicki i Głowacz wolą działać dyplomatycznie, czyli tak naprawdę nie robić nic, aby uwolnić władcę. Danił namawia także litewskiego księcia do wizyty u Guślarza Krywe, który mówi Świdrygielle, że przelanie braterskiej krwi rozgniewa bogów i ześlą na niego karę. Litewski książę uwalnia polskiego króla. Niemira, obnosząc się zbyt strojnie, zostaje oskarżona o łamanie prawa. Staje przez sądem grodzkim. Musi zapłacić wysoką karę.

Rok 1431. Uwolniony król Jagiełło wraca z Litwy. Królowa Zofia z synami Władysławem i Kazimierzem wyjeżdżają mu naprzeciw i spędzają razem ciepłe chwile w Lubaczowie i w Lublinie. Hincza prosi króla o litość dla swego brata Jakuba, który okradł klasztor na Jasnej Górze. Jagiełło łaskawie się zgadza wypuścić z lochu Jakuba z Rogowa. Jagiełło wysyła biskupa Ciołka do Wilna z trudną misją spacyfikowania samozwańczych zapędów Świdrygiełły. Ten zawiera z Wielkim Mistrzem Krzyżackim Paulem von Russdorfem pakt przeciwko Polsce, a jednocześnie wyciąga rękę do Jagiełły. Strasz żyje w ciągłym strachu o swoje życie. Królewna Jadwiga coraz bardziej chora. Czy zdąży jeszcze zobaczyć ojca?

Rok 1431. Królewna Jadwiga znowu śni o zmarłej matce i czuje nadchodzącą śmierć. Strasz, kiedyś szpieg Luksemburczyka na wawelskim dworze, a teraz podwójny szpieg, domaga się ochrony. Królowa Zofia przypomina królowi, że zdrajca nie został jeszcze ukarany. Jagiełło obiecuje królewski sąd. Zdrajca zostaje skazany i uwięziony. Biskup Stanisław Ciołek, w imieniu Jagiełły, posłuje w Wilnie, ale Świdrygiełło wyśmiewa żądania brata. Danił informuje polskiego króla o tajnym przymierzu Świdrygiełły z zakonem. Jakub z Rogowa, w ramach pokuty za okradzenie klasztoru na Jasnej Górze, jedzie na wojnę. Jan Hincza daje mu zbroję ojca.

Lato 1431. Królewna Jadwiga jest coraz słabsza. Medycy kłócą się, ale nie potrafią jej pomóc. Biskup Oleśnicki sugeruje, że może ktoś ją podtruwa. Zakon krzyżacki napada na Polskę. A polskie wojska odbijają z rąk litewskich grody na Podolu. W czasie oblężenia Łucka ginie brat Hinczy - Jakub z Rogowa. W Krakowie pojawia się Jagna, córka Nieradki i wnuczka Lecha. Jagiełło chce rozejmu ze Świdrygiełłą. Żeby potem ruszyć na zakon... Biskup Ciołek informuje króla, że do Krakowa, na dysputę naukową, jechała delegacja husyckich uczonych i że biskup Oleśnicki kazał ich zawrócić. Zofia jest oburzona takim zachowaniem biskupa krakowskiego. Wieczorem Jagiełło zabiera córkę do ogrodu. Słuchają śpiewu słowika. Król musi wyjechać na rozmowy ze Świdrygiełłą. Jadwiga obiecuje, że na niego poczeka.

8 grudnia 1431 roku. Jagiełło, po podpisaniu rozejmu ze Świdrygiełłą, wraca do Krakowa. Na Wawelu ściera się z Oleśnickim o dysponowanie dobrami kościelnymi w ramach pomocy mieszkańcom ziem spustoszonych przez krzyżaków. Niemira przyjmuje do swojego domu Jagnę, ale stawia granice - nie wyjdzie za złodzieja. Lech ma uczciwie pracować. Wśród służby rozchodzi się - zainicjowana przez Oleśnickiego i Głowacza - plotka o tym, że Zofia otruła Jadwigę. Jadwiga słucha opowieści o Joannie d’Arc, którą opowiada wpatrzony w nią Adam Świnka. Gdy Katarzyna Mężykowa wychodzi na chwilę, królewna i młody kanonik wyznają sobie miłość i po raz pierwszy i ostatni się całują. Przy łożu umierającej córki jest Jagiełło, Zofia, Jan Szafraniec i Adam Świnka.

Rok 1431. Wawel opłakuje królewnę Jadwigę, gdy zjawia się poselstwo z Cypru – król Jan II prosi o rękę królewny dla swojego syna. Tymczasem na Wawelu głośno od plotek, że królowa otruła Jadwigę. Król zarządza śledztwo, ale winnych nie ma. Oleśnicki sugeruje, że Zofia powinna oczyścić się przysięgą. Jagiełło chce za wszelką cenę rozerwać sojusz Świdrygiełły z Zakonem. Prosi o pomoc księżną Aleksandrę. A w mieście złotnik przyłapuje żonę z Dziersławem, stryjecznym wnukiem arcybiskupa Jastrzębca. Potem Dziersław zjawia się na Wawelu. Czeka na niego Jastrzębiec i kariera duchownego.

Rok 1432. Jagiełło czeka na spotkanie ze Świdrygiełłą. Chce się z nim pogodzić i doprowadzić do zerwania sojuszu brata z zakonem. Aleksandra Mazowiecka i Piotr Szafraniec jadą w tej sprawie do Brześcia. Wszystko jest na dobrej drodze, ale intrygi komtura von Lansee Hansa Vochsee krzyżują im plany. Świdrygiełło pozwala sobie wmówić, że królewski brat szykuje na niego zamach. Zofia przejmuje się losem Adama Świnki, który po śmierci Jadwigi wpadł w depresję - nie umie żyć bez królewny. Na zamku pojawia się stryjeczny wnuk arcybiskupa Jastrzębca. Dziersław z Rytwian ma przynieść ważną księgę z kancelarii w mieście. Ale zostawia ją u kochanki. Jego siostra - Dorota idzie do złotnika i od jego żony odbiera zostawiony przedmiot.

Wiosna 1432. Jagiełło jest zmęczony życiem – doskwiera mu zdrowie i martwi się o przyszłość Korony. Tymczasem Świdrygiełło całkowicie przestaje się z nim liczyć i stawia na sojusz z Krzyżakami. Księżna Anna próbuje przekonać męża, aby pogodził się z Jagiełłą i polskimi panami. Wtedy po śmierci brata sięgnie po polską koronę. A królowa walczy z pchłami. Ochmistrz Malski każe służkom i praczkom wszystko prać i czyścić. Arcybiskup Jastrzębiec toruje Dziersławowi drogę do dworskiej kariery. Okazuje się, że z młodziana jest znakomity dyplomata. Przekonuje do siebie nie tylko króla, ale także biskupa Oleśnickiego i dostaje posadę w królewskiej kancelarii. W Krakowie Lech planuje mieszczańską przyszłość wnuczki, tymczasem Jagna chce iść w ślady dziadka.

Rok 1432. Na Wawel dociera informacja, że Świdrygiełło zrywa unię polsko-litewską. Oleśnicki proponuje odebranie mu władzy siłą i posadzenie na tronie brata księcia Witolda - Zygmunta Kiejstutowicza. Dociera także wiadomość, że Świdrygiełło uwięził siostrę królowej - Wasylisę. To przyspiesza decyzję, by wysłać Jana z Czyżowa i Jana Hinczę do Wilna. Mają namawiać bojarów do buntu. Jedocześnie król postanawia zawiązać sojusz z husytami. Tu biskup Oleśnicki protestuje. Awdokia popędza służki i skrycie marzy o stanowisku ochmistrzyni. Zamiast niej zostaje wybrana Katarzyna Karska, żona kucharza. Jagna popisuje się przed Sławojem swoimi umiejętnościami kieszonkowca. Kradnie mieszczce Jolancie spinkę do włosów. I wtedy Gromek odkrywa, czym zajmuje się dziewczyna, która wpadła mu w oko.

Lato 1432. Do Krakowa, na zaproszenie Jagiełły, przybywają husyci - Jan Capek i Honzik. Eskortuje ich Grzymek. Biskup Zbigniew Oleśnicki, aby nie dopuścić do wjazdu czeskiej delegacji do Krakowa, każe dzwonić na trwogę i zamknąć bramy miasta. Mieszczanie są przekonani, że pod miejskie mury podchodzi wroga armia. Królowa Zofia i arcybiskup Jastrzębiec idą do bram miasta, ale Czesi już odjechali. Królowa wysyła Spytka, aby spróbował ich zawrócić. Rycerz namawia Czechów, aby rozbili na trakcie obóz i poczekali na króla. Jagiełło podpisuje z nimi pakt poza Krakowem. Wściekły Oleśnicki nakłada na mieszczan interdykt, czyli zakaz odprawiania obrzędów religijnych i przyjmowania sakramentów. Tymczasem w Wilnie Świdrygiełło nosi na rękach swą żonę Annę, która zaszła w ciążę. A w mieście trwa dyskretna akcja przygotowująca przejęcie władzy przez Zygmunta Kiejstutowicza. Nie jest to łatwe zadanie, bo sam Zygmunt nie jest przekonany do przejęcia władzy.

Lato 1432. Jagiełło żąda od Oleśnickiego zdjęcia interdyktu, czyli zakazu sprawowania sakramentów. Ten ani myśli ustąpić. Bracia Szafrańcowie - Piotr i Jan planują porwanie biskupa. Oleśnicki, bojąc się królewskiego gniewu, za radą swego brata Głowacza, ukrywa się w klasztorze u dominikanów. Jego sekretarz Jan Długosz w ostatniej chwili ostrzega biskupa, któremu udaje się umknąć przed rycerzami wysłanymi przez Szafrańców. Dziersław z Rytwian zaczyna spierać się ze Spytkiem. Ale zamiast walczyć ratują tonącą chłopkę. Królowa Zofia martwi się o więzioną siostrę Wasylisę i jej synów. Tymczasem król szykuje się do interwencji zbrojnej na Litwie.

Sierpień 1432. Oleśnicki w czasie kazania porównuje się do św. Stanisława. Król, który nie wiedział o spisku Szafrańców, nie rozumie tego płomiennego kazania. Ale prawda wychodzi na jaw. Jagiełło bierze na dywanik Szafrańców - Piotra i Jana. Ale zamiast ukarać, wysyła ich do Wilna. W kobiecym skrzydle nastają porządki nowej ochmistrzyni Katarzyny Karskiej. Służka Hanka, która nie lubi się myć, traci warkocz. Jagiełło wie, że musi zrzucić Świdrygiełłę z litewskiego tronu, ale obawia się, że będzie miał krew brata na rękach. Tymczasem prawosławni bojarzy warunkują swój udział w spisku zrównaniem ich w prawach z polską szlachtą. Jan z Czyżowa, bez wiedzy króla, zgadza się na żądania litewskich możnych. W Krakowie coraz więcej osób jest okradanych. Bdzigost dowiaduje się, że złodziejką jest Jagna. Dziewczyna obiecuje mu, że skończy z tym procederem i odda łupy.

Rok 1432. Zamach polskich rycerzy i litewskich bojarów na Świdrygiełłę nie udaje się. Ranny książę ucieka do Oleska, a ciężarna księżna Anna zostaje pojmana. Jagiełło i królowa Zofia jadą do Koprzywnicy - do Henryka Czecha. Proszą go o postawienie horoskopu. Henryk Czech zapewnia, że to dobry moment na walkę ze Świdrygiełłą. Królowa natomiast dowiaduje się od astrologa, że król nie ma już wiele życia przed sobą. Na Wawelu w łożu królowej jest martwy szczur. Awdokia odkrywa, że to Hanka podrzuciła szczura, by zemścić się na ochmistrzyni Karskiej. Okradziona Bogna zmusza rajcę Wierzynka, by zrobił nalot na krakowskich łotrzyków i odnalazł skradzione krakowianom fanty. Strażnicy znajdują u Lecha skradzioną broszkę i worek z innymi łupami.

Rok 1432. Ranny w zamachu książę Świdrygiełło planuje zemstę. W Wilnie Zygmunt Kiejstutowicz trzyma ciężarną księżnę Annę pod kluczem. Danił wraca do Świdrygiełły, żeby dalej szpiegować. Na Wawel przybywa księżna Wasylisa. Synowie księżnej i królewicze, pod okiem Konstancji, bawią się w chowanego. Mały Kazimierz znika. Królewicza znajduje Hanka, której zostaje wybaczone wcześniejsze naganne postępowanie. Lech bierze na siebie winę wnuczki. Jagna ma wyrzuty sumienia i też się przyznaje. Siedzą więc razem w krakowskim lochu i czekają na wyrok.

Koniec 1432 roku. Świdrygiełło zamierza uderzyć na Wilno. Chce zdobyć stolicę, obalić Zygmunta Kiejstutowicza, a przede wszystkim odbić swą ciężarną żonę Annę. Jagiełło decyduje się na wojnę z zakonem, aby uniemożliwić Krzyżakom i Świdrygielle połączenie sił. Księżna Wasylisa chce z synami wracać na Litwę, ale Zofia wybija jej to z głowy. Awdokia martwi się o Daniła. Jej mąż szpieguje dla Jagiełły i zostaje schwytany przez Świdrygiełłę. Lech i Jagna, skazani za kradzieże, czekają w lochu na wykonanie wyroku. Garncarz Michał zaczyna przekonywać Bognę, żeby odwołała oskarżenie. Arcybiskup Jastrzębiec postanawia ukryć gdzieś swoje gromadzone przez lata skarby. Jego stryjeczny wnuk Dziersław obiecuje pomoc.

Rok 1433. Świdrygiełło jest żądny zemsty. W Wilnie nieudana próba odbicia ciężarnej Anny. Sedebor ucieka, zostawiając rodzącą księżną. Jagiełło szykuje się na wojnę z Krzyżakami. Z misją do Malborka jadą Jan Szafraniec i Stanisław Ciołek. W imieniu polskiego władcy żądają zwrotu Pomorza Gdańskiego i Inflant. Wielki Mistrz von Russdorf jest przekonany, że to blef starego króla, a panowie polscy, że to błąd. Zofia błaga króla, by nie jechał na wojnę. Kat Bartosz ostrzy topór i szykuje pręgierz - Lech ma stracić prawą rękę, Jagnę czeka publiczna chłosta. Cała nadzieja w żonie Garncarza - Bognie, ale kobieta zwleka.

Lato 1433. Polacy posuwają się w głąb państwa zakonnego. Zakon prosi o rozejm. Jan Szafraniec, który dowodzi wojskami Korony, chce iść dalej, odbić całe Pomorze, ale zaczyna chorować. Honzik znajduje dla niego lekarstwo, jednak jest za późno. Jan Szafraniec umiera. Papież koronuje Zygmunta na cesarza Niemiec. To skłania Jagiełłę do wstrzymania działań wojennych. Awdokia z Wasylisą martwią się o swoich mężów, którzy są na wojnie. Odprawiają gusła, które robią trochę zamieszania na Wawelu. Lech i Jagna odzyskują wolność. Gromek stara się o względy młodej złodziejki. Pomaga mu w tym brat bliźniak Hynek.

Spytek i Semen Holszański przybywają do Wilna z misją bezpiecznego przewiezienia Anny i małego Korygiełły do Krakowa. Na Litwie wielu chce zabić syna Świdrygiełły. Polski rycerz zabiera ich z Wilna. Tymczasem, z kolejną misją uwolnienia księżnej Anny i małego księcia, rusza Danił. Wojska polsko-czeskie osiągają spektakularne sukcesy w wojnie z zakonem, ale po koronacji Zygmunta Luksemburskiego na cesarza, Jagiełło decyduje się na rozejm. Tymczasem arcybiskup Jastrzębiec i Dziersław chowają skarb w dużym dole.

Spytek, księżna Anna i malutki Korygiełło, w drodze do Krakowa omal nie wpadają w ręce bojarów. Z opresji ratuje ich guślarz Krywe. Świdrygiełło, na wieść o zaginięciu Anny, szaleje i przysięga zemstę. Na Wawel przybywa zdetronizowany mołdawski hospodar Eliasz z żoną Marią. Jagiełło nazywa Eliasza zdrajcą i zamyka ich w areszcie domowym. Zofia nie wie, że Eliasz znęca się nad swoją żoną. Na królewski zamek przybywa także, po raz kolejny, Petra, szpieg Luksemburczyka. Hynek znów podszywa się pod Gromka na randce z Jagną. Tym razem Jagna odkrywa podstęp.

Koniec 1433 roku. Podpisany zostaje 12-letni rozejm z Krzyżakami. Na Wawelu królowa Zofia i księżna Wasylisa odkrywają, że Eliasz bije swoją żonę, a ich siostrę Marię. Jagiełło zgadza się, żeby Maria została w Krakowie w czasie, kiedy jej mąż będzie przebywał pod strażą w Sieradzu. Zdradzony przez Krzyżaków Świdrygiełło szuka żony i synka. Zamiast nich znajduje Spytka. Chce go zabić, ale Anna z dzieckiem odnajdują się. Księżna wstawia się za rycerzem. Hynek i Gromek nadal zamieniają się rolami. I niestety mają coraz większe kłopoty.

Wiosna 1434. Zofia jest załamana wyjazdem Marii do Sieradza, gdzie jej mąż, były hospodar mołdawski Eliasz, został zamknięty w areszcie. Król Władysław przyjmuje na Wawelu czeską delegację. Biskup Oleśnicki ostro upomina króla, który dziękuje czeskim husytom za wspólną walkę z Krzyżakami. Świadkami kłótni są królewicze Władysław i Kazimierz. Świdrygiełło wypuszcza na wolność Spytka. W kolejnej bitwie ponosi klęskę, a mały Korygiełło zaczyna chorować. Do Krakowa przybywa mistrz Giovanni, który ma zaprojektować i nadzorować wykonanie królewskiego nagrobka.

Jagiełło jest coraz słabszy. Spytek wraca z Litwy, ale bez księżnej Anny i małego Korygiełły. Przywozi natomiast prezent dla Awdokii od jej męża Daniła. A w wawelskiej auli mistrz Giovanni szkicuje twarz króla Jagiełły. Ten rysunek ma być wzorem dla królewskiego nagrobka. Zofia prosi męża, żeby nie jechał do Lwowa na spotkanie ze Świdrygiełłą. Król przed wyjazdem poleca żonie tworzenie stronnictwa młodych, czyli juniores. Nocą słuchają słowika. Mały Korygiełło jest bardzo chory. Anna Twerska sądzi, że ktoś rzucił na dziecko jakiś zły urok. Krywe straszy księcia gniewem bogów za bratobójczą wojnę. Świdrygiełło ostatecznie zgadza się na pojednanie z bratem. Toskański mistrz Giovanni emabluje krakowskie niewiasty, które są nim zachwycone.

Maj 1434. Jagiełło, w drodze do Lwowa, dostaje gorączki. Orszak zatrzymuje się w Gródku. Król, mimo złego samopoczucia, chce jechać na spotkanie ze Świdrygiełłą. W gorączce dosiada konia i mdleje. Królowa Zofia gości na Wawelu księżną mazowiecką Annę Fiodorównę wraz z jej córką Ofką. Dziersław zakochuje się bez pamięci w młodej księżniczce. Królewicze Władysław i Kazimierz zaczynają lekcje fechtunku pod okiem Spytka z Melsztyna i Dziersława z Rytwian. Giovanni obiecuje Kunegundzie, że zabierze ją do Florencji. Jednocześnie próbuje uwieść Jagnę. Ścigany przez Lecha, ląduje w ramionach Katki.

1 czerwca 1434 rok. Do Gródka dociera wiadomość o śmierci księżnej Aleksandry. Bardzo chory Władysław Jagiełło widzi ją we śnie. Czuje, że zbliża się również jego koniec. Król prosi, by Jan z Czyżowa wypełnił jego ostatnią wolę. Ma oddać pierścień Andegawenów - pamiątkę po królowej Jadwidze - biskupowi Oleśnickiemu. Jagiełło przyjmuje od rycerzy przysięgę, że będą wiernie służyć jego synom. Przed śmiercią chce pogodzić się z bratem. W malignie myli Gromka z litewskim księciem. Polski rycerz "wybacza królewskiemu bratu". Król Władysław Jagiełło umiera, zanim Świdrygiełło dotrze do Gródka.

Czerwiec 1434. Kondukt z trumną Jagiełły zmierza na Wawel. Kto będzie rządził w imieniu małoletniego Władysława? Królowa czy biskup Oleśnicki? Wieść o śmierci króla zastaje Oleśnickiego w drodze do Bazylei - biskup odwołuje wyjazd na sobór i zwołuje zjazd w Poznaniu - wewnętrzne sprawy korony są teraz ważniejsze. Królewicz Władysław nie może doczekać się jego powrotu. Bo tylko biskup będzie wiedział, co robić. Matka próbuje przekonać starszego syna, że dadzą sobie radę bez biskupa. Ciosem dla niej jest informacja, że pierścień Jadwigi Andegaweńskiej Jagiełło przekazał nie jej, ale Oleśnickiemu. Po pogrzebie króla będzie zwołana rada królewska, która ustali termin koronacji.

18 czerwca 1434 roku. Na Wawelu odbywa się pogrzeb Jagiełły. Mały Kazimierz kładzie na trumnie ojca swój drewniany mieczyk. Tymczasem Andrzej Tęczyński przywozi wiadomość, że w Poznaniu biskup Oleśnicki samowolnie wyznaczył datę koronacji Władysława. Zofia jest oburzona. Zwołuje radę królewską i ustalają inny termin koronacji. Wierni królowej rycerze proponują pozbycie się biskupa. Księżna Anna Twerska z rozpaczy po stracie syna chce popełnić samobójstwo. Świdrygiełło obiecuje żonie, że zemści się na synach Jagiełły. Dziersław wyznaje miłość księżniczce Ofce, a mistrz Giovanni zaleca się do Jagny.

Czerwiec 1434. Królowa Zofia nie oddaje pola Oleśnickiemu, ale pomna ostatniego życzenia Jagiełły, nie chce z nim wojny. Spytek, Dziersław i Andrzej Tęczyński zamierzają porwać biskupa. Królowa prosi Hinczę, aby bezpiecznie sprowadził Oleśnickiego na Wawel. Danił wrócił z wojowania bez majątku i bez możliwości powrotu na Litwę. Ale dla Awdokii najważniejsze jest to, że wrócił. W mieście mistrz Giovanni flirtuje z Jagną, czym naraża się Kunegundzie (Weronika Jaskółka) - kobieca zemsta wisi w powietrzu. Dziersław natomiast prosi Jastrzębca o wsparcie w konkurach o rękę księżniczki Ofki. Stryjeczny dziadek mu odmawia, więc Dziersław radzi sobie sam. Odkopuje skarb arcybiskupa.

12 lipca 1434 roku. W Opatowie zbiera się zbuntowana szlachta. Przewodzą im Spytek, Dziersław i Andrzej Tęczyński. Chcą urzędów i wstrzymania koronacji. Biskup Oleśnicki jedzie do Opatowa, aby powstrzymać szlachtę. Na zjeździe wygłasza płomienną mowę do buntowników. Trzeba szybko koronować królewicza Władysława, bo w przeciwnym razie tron obejmie Siemowit Mazowiecki albo Zygmunt Luksemburski. Czy szlachta go posłucha? Anna Twerska i Świdrygiełło (chcą usunąć synów Jagiełły, aby tron mógł objąć Luksemburczyk. Petra, na podolskim gościńcu, dostaje się w łapy Fedora i jego ludzi. Świdrygiełło stawia przed nią wybór niemożliwy - życie jej dzieci i siostry za życie królewskich synów.

25 lipca 1434 r. Młodzi rycerze wyjaśniają królowej, że zwołali zjazd w Opatowie, aby powołać namiestników, którzy będą rządzić dopóki król „nie osiągnie lat sprawnych”. W przeciwnym razie rządzić będzie Oleśnicki. Do królowej nie trafiają takie argumenty. Jutro jej starszy syn zostanie królem. Spytek omal nie przerywa ceremonii. Władysław III zostaje koronowany. Dziersław z Rytwian zapowiada księżniczce Ofce, że uda się do Warszawy, do jej brata - księcia Bolesława Mazowieckiego, aby prosić o jej rękę. Chce go przekonać skrzyniami złota. Tymczasem Petra, która dostaje schronienie na Wawelu, próbuje otruć młodego króla. Awdokii udaje się ją powstrzymać.

Lipiec 1434 r. Król Władysław przyjmuje hołd krakowskich mieszczan. Dostaje od nich wspaniałe dary. Królowa Zofia toczy bój ze Zbigniewem Oleśnickim. Zofia stawia biskupowi warunek. On zgodzi się na powołanie namiestników, a ona wyjedzie do Sanoka. Jan z Czyżowa przekazuje biskupowi pierścień Andegawenów, który nosił Jagiełło. Dziersław, w Warszawie, prosi księcia Bolesława o rękę Ofki i dostaje kosza. Nie pomagają skrzynie ze skarbami. Ale on nie chce zapomnieć o ukochanej. Zdobędzie ją siłą. Petra zostaje stracona za próbę zamachu na Władysława. Królowa jej tego nie wybaczyła.

Sierpień 1434 r. Królowa Zofia, zgodnie z umową z biskupem Oleśnickim, opuszcza Wawel. Ciężko jej się rozstać z synami. Młody król Władysław wynagradza Daniła i Awdokię za wierną służbę. Dowiaduje się także, że małopolscy możni planują jego ślub z dwuletnią księżniczką Anną – córką Elżbiety Luksemburskiej i Albrechta Habsburga. Na Wawel zjeżdża matka Ofki - Anna Fiodorowna. Rozmawia z Jastrzębcem. Arcybiskup orientuje się, że ukochany stryjeczny wnuk go okradł. Tymczasem Dziersław planuje ucieczkę z Ofką.

Sierpień 1434 r. Królowa Zofia w asyście Jana Hinczy dociera do Sanoka. Młody król Władysław niby rządzi na Wawelu, ale jest marionetką w rękach Oleśnickiego. Kazimierz wytyka to bratu. Do Budy przyjeżdża polskie poselstwo. Stanisław Ciołek, w imieniu polskiego króla, prosi o rękę królewny Anny – wnuczki pary cesarskiej. Oczywiście cesarz się nie zgadza. I wesprze finansowo Świdrygiełłę w jego walce o wielkoksiążęcy tron. Księżna Anna Fiodorowna zabrania swej córce, księżniczce Ofce kontaktów z Dziersławem i zabiera ją do Warszawy. Dorota z Rytwian przekonuje Ofkę, żeby nie zgadzała się na ucieczkę. Arcybiskup Jastrzębiec wreszcie znajduje Dziersława i grozi, że go wydziedziczy, jeżeli stryjeczny wnuk nie odda mu zrabowanych skarbów.

Boże Narodzenie 1434 r. Zofia szykuje się na święta na Wawelu, ale wyjazd zostaje odwołany – na drodze zaspy. Synowie Władysław i Kazimierz są rozczarowani, że matka nie przyjedzie, ale na pociechę dostają od Zofii prezent – jasełka w wykonaniu komediantów. Kazimierz płata figla. Przebiera się za diabła i straszy na korytarzu wawelską służkę. Oleśnicki naciska króla, żeby ukarał za to brata. I Władysław ulega. W czasie świąt jego brat będzie pościł. Maria wysyła do Zofii błagalny list z prośbą o ratunek. Juniores podejmują się misji uwolnienia Marii z Sieradza. Bo właśnie tam król Jagiełło zamknął jej męża Eliasza - byłego hospodara mołdawskiego. Jastrzębiec szuka Dziersława, aby go ukarać za kradzież skarbów, które gromadził przez wiele lat. Lech, Hynek, Gromek i inni mieszczanie przebierają się za kolędników. W karczmie Giovanni zaczyna wzdychać do Kunegundy.

Początek 1435 r. Wysłani przez królową Zofię rycerze docierają do Sieradza. Obiecują byłemu mołdawskiemu hospodarowi Eliaszowi, że wkrótce zostanie uwolniony z aresztu. W czasie kolacji upijają Eliasza i wykradają Marię. Z Budy wraca Stanisław Ciołek. Informuje króla i jego radę, że cesarz Zygmunt nie zgodził się na ślub młodego polskiego króla ze swoją wnuczką Anną. Władysław próbuje udobruchać swego brata Kazimierza. Daje mu w prezencie sokoła. Zbigniewowi Oleśnickiemu nie podoba się komitywa braci. Ochmistrzyni królowej - Katarzyna Karska, wbrew ochmistrzowi Malskiemu, wstawia się u królowej Zofii za służącą, która wykrada jedzenie z zamku. Giovanni dekoruje karczmę - maluje na ścianach zwierzęta, kwiaty. Do karczmy zaczyna przychodzić znacznie więcej klientów. Wszyscy chcą obejrzeć piękne malunki.

Początek 1435 roku. Maria, po ucieczce od brutalnego męża, rusza na Litwę. Towarzyszą jej Spytek i Andrzej Tęczyński. Jan Hincza namawia Dziersława, by pogodził się ze stryjem i oddał zrabowane mu skarby. Do arcybiskupa Jastrzębca dociera tylko ułamek roztrwonionego majątku. Dorota z Rytwian jedzie do Sanoka. Towarzyszy jej Mszczuj. Na zamku sanockim Karska ma tajemniczego adoratora, który podrzuca jej prezenty. Zygmunt Korybutowicz dociera do Krzyżaków. Proponuje układ przeciwko Koronie. Do paktu dołącza Świdrygiełło.

Wrzesień 1435 roku. Wojska Świdrygiełły ponoszą klęskę pod Wiłkomierzem. Ranny w bitwie Zygmunt Korybutowicz umiera. Na Wawelu chaos, bo kucharz jest chory, a kuchcik zaginął. Tymczasem z Wisły wyłowiono topielca. Gromek mdleje, gdy widzi wyłowione zwłoki. Na szczęście to nie Hynek. Karska ma tajemniczego adoratora. Tym razem dostała bukiet czerwonych róż. Malski dziwnie się zachowuje. Dorota wzdycha do Mszczuja, ale udaje niedostępną. Zofia i Hincza coraz bardziej się do siebie zbliżają.

Jesień 1437 r. Stronnictwo królewskie się wykrusza. Piotr Szafraniec, Wojciech Jastrzębiec i Stanisław Ciołek umierają. Młody król Władysław słyszy od Grety niepokojącą przepowiednię o swoich krótkich rządach. Do Sanoka przyjeżdża królewicz Kazimierz. Królowa Zofia rusza na Wawel, żeby skonsolidować opozycję wobec Oleśnickiego i wesprzeć Władysława. Do Budy przyjeżdżają polscy posłowie, Sambor i Mszczuj, próbując po raz kolejny prosić cesarza o rękę jego wnuczki dla polskiego króla. Cesarzowa Barbara Cylejska proponuje im swoją rękę. Zygmunt Luksemburski umiera.

Początek 1438 roku. Król Władysław Jagiellończyk po raz pierwszy stawia się Oleśnickiemu. Chodzi o biskupstwo poznańskie. Na Wawel przyjeżdża owdowiała cesarzowa Barbara Cylejska i próbuje oczarować Władysława. Władysław nie jest zainteresowany cesarzową, starszą od swojej matki, a Kazimierz tylko go w tym utwierdza. Zofia pozbywa się Barbary z Wawelu, dając jej dochody z Sandomierza i ziemi sandomierskiej. Między ochmistrzynią królowej Katarzyną Karską, a wojewodą łęczyckim Malskim coraz częściej pojawia się nić porozumienia, a nawet sympatii. Mszczuj jedzie do swojego majątku. Jego żona jest ciężko chora. W Krakowie Bdzigost i przyjaciele sposobem doprowadzają do narzeczeństwa Giovanniego i Kunegundy.

Początek 1438 roku. Na Wawel przyjeżdżają Honzik z Sanu i Jan Capek z Holeszowic. Proponują koronę Kazimierzowi. Królowa Zofia jest za, Oleśnicki – przeciw. Katkę nawiedza we śnie Matka Boska. I teraz żona rzeźnika ma misję. Ostrzega mieszczan, że jeśli nie porzucą życia w grzechu, spotka ich straszna kara. Kunegunda wymusza na Giovannim ślub w Krakowie. Wojewoda Malski w końcu wyznaje Karskiej miłość i... dostaje w twarz od jej męża, kucharza Tomasza. Mszczuj zostaje wdowcem. Wraca na Wawel.

Początek 1438 roku. Król Władysław Jagiellończyk nie wie, jaką podjąć decyzję w sprawie korony czeskiej dla Kazimierza. Zofia i juniorzy spotykają się z Czechami. Zofia blefuje, że Władysław zgadza się, aby jego brat dostał czeską koronę. Kucharz Tomasz traci posadę za pobicie wojewody Malskiego. I ma o to pretensje do żony. Katarzyna Karska prosi Malskiego, żeby wycofał oskarżenie. W wawelskiej kuchni bałagan i same problemy. Hynek ma nad tym zapanować. W mieście Katka pewna, że nawiedziła ją Matka Boska, próbuje nawracać grzeszników. I prosi Jana Długosza, sekretarza biskupa krakowskiego, o rozmowę z Oleśnickim.

Początek 1438 roku. Królowa Zofia i jej poplecznicy ustalają strategię, która pozwoli zachować królowej pozory neutralności politycznej. A jej stronnictwo będzie w dalszym ciągu zabiegać o koronę czeską dla królewicza Kazimierza. Zofia nakazuje Malskiemu zachować się przyzwoicie po incydencie z mężem Karskiej i wycofać oskarżenie o pobicie. Oleśnicki i Inkwizytor krakowski uciszają Katkę. Mszczuj zaczyna poważnie chorować. Dorota jest zrozpaczona.

Początek 1438 roku. Dziersław i Spytek odnoszą sukcesy w Czechach i na Śląsku. Przekonują coraz więcej możnych, że królewicz Kazimierz powinien zostać czeskim królem. Biskup krakowski Zbigniew Oleśnicki obawia się, że Władysław poprze starania Kazimierza. Sekretarz Długosz usiłuje szpiegować w Sanoku. Katarzyna Karska zaczyna coś podejrzewać. Dorota ślubuje, że pójdzie do klasztoru, jeśli Bóg uratuje Mszczuja. Katka nadal próbuje nawracać mieszczan, ale inkwizycja ją aresztuje. Bogna pada ofiarą rabusiów i traci pamięć.

Wczesna wiosna 1438 roku. Andrzej Tęczyński przywozi Zofii pieniądze dla spiskowców. Zbigniew Oleśnicki próbuje przekonać króla Władysława, że pożyczka dla królowej była błędem. Młody władca nie zgadza się z sugestiami biskupa. Jan Długosz, który został wysłany do Sanoka z tajną misją, udaje chorobę i szpieguje. Zdemaskowany, zostaje wyproszony z Sanoka. Mszczuj prosi o rękę Doroty i zostaje odrzucony, bo panna zamierza iść do klasztoru. W Krakowie Katka siedzi w miejskim lochu. Inkwizytor oznajmia jej, że będzie sądzona za szerzenie herezji. Mieszczanie idą na Wawel i błagają biskupa o łaskę dla Katki.

Kwiecień 1438 r. W drodze na Wawel orszak Zofii zatrzymuje burza. Chwila intymności z Hinczą i pierwszy pocałunek. Wojewoda Malski prosi Katarzynę Karską o spotkanie wieczorem na wawelskim dziedzińcu. Zostawia dla niej czerwoną różę. Oleśnicki ulega pod naporem panów, którzy chcą czeskiej korony dla Kazimierza. Godzi się na to także król Władysław. Biskup uważa, że trzeba powołać konfederację przeciw husytom. Na czele wojsk ruszających do Pragi osadza swojego zaufanego Jana z Tęczyna. W obawie przed buntem mieszczan Oleśnicki przekonuje Inkwizytora, aby wypuścić Katkę z lochu. Przyjaciele proszą ją, aby zaprzestała nawracania grzeszników.

Lato 1438. Król Władysław chce dołączyć do wyprawy przeciwko Albrechtowi. Kazimierz szydzi z brata, że on nie może podjąć samodzielnej decyzji. Tym razem królowa Zofia i biskup Oleśnicki są zgodni - król zostanie na Wawelu! W obozie pod Kutną Horą Spytek i jego oddziały czekają na wojska królewskie. Docierają one zbyt późno - Albrecht Habsburg zajmuje Pragę. Spowiednik Zofii uwalnia Dorotę od przysięgi, ale Mszczuj już pojechał na wojnę do Czech. Giovanni i Kunegunda dają na zapowiedzi, jednak Kunegunda ma wątpliwości. Boi się włoskiej teściowej. A Lech dostaje od Sławoja fałszywą monetę, którą biją w Barwałdzie.

Jesień 1438. Spytek otwarcie oskarża Oleśnickiego o sabotowanie czeskiej wyprawy. Upokorzony Oleśnicki obiecuje Spytkowi zemstę. A Spytek potajemnie buduje opozycję. Na ziemi krakowskiej panuje głód. Zofia w czasie podróży widzi głodujących ludzi. Prosi syna o pomoc. Król Władysław wydaje zgodę na otwarcie lasów. Kunegunda znika w dniu ślubu. Poszła po radę do chaty Grety. Po ślubie wesele w karczmie. Aż nagle w progu staje włoska mamma! Lech, Sławoj i Przemek będą rozprowadzać w Krakowie fałszywe monety. Dorota daje giermkowi Mszczuja rękawiczkę i każe mu przekazać, że będzie czekać na rycerza po południu w ogrodzie. Ale giermek gubi rękawiczkę i nie przekazuje wiadomości.

Koniec 1438 roku. Król Władysław Jagiellończyk kończy 14 lat, czyli jest już pełnoletni. Potwierdza przywileje nadane szlachcie przez poprzedników. Na uroczystości pojawia się książę Świdrygiełło. Władysław przyjmuje od niego hołd. Juniores przy aprobacie króla Władysława i królowej Zofii ustalają na wiosnę zjazd szlachty w Nowym Mieście Korczynie. Chcą odsunięcia biskupa Oleśnickiego od władzy. Giovanni znika w przeddzień wyjazdu do Florencji. Kunegunda i mamma wszędzie go szukają. Dorota jest obrażona na Mszczuja za to, że nie przyszedł na schadzkę. Mszczuj dowiaduje się od swego giermka, o czym Jaromir zapomniał mu powiedzieć. Idzie do karczmy i po drodze spotyka pewną kozę.

Wiosna 1439. Na zjeździe w Nowym Mieście Korczynie rycerze zamierzają zawiązać konfederację przeciwko Oleśnickiemu. Król Władysław nie wie, czy brać udział w zjeździe. Kazimierz próbuje go buntować przeciwko biskupowi. Oleśnicki obawia się pojechać na zjazd, więc wysyła tam w swoim imieniu Głowacza. Królowej Zofii podoba się idea konfederacji, ale obawia się, że Spytek posunie się za daleko. Rusza na Wawel. Za późno, król już wyruszył z Krakowa. Mszczuj dochodzi do porozumienia z Dorotą, a Dziersław zgadza się na ich ślub! Świdrygiełło i Anna Twerska zaczynają planować zamach na Kiejstutowicza. Lech i Sławoj rozprowadzają w Krakowie fałszywe pieniądze. Przemek zapowiada, że ktoś ważny chce się z nimi spotkać.

Maj 1439. W Nowym Mieście Korczynie zbiera się szlachta. Naprzeciwko siebie dwa wrogie obozy: Juniores i obóz Oleśnickiego. Juniores oskarżają, że przeciwnicy zgarniają urzędy i że przez nich stracono czeską koronę. Król Władysław próbuje pogodzić strony, niestety bez powodzenia. W końcu opuszcza zgromadzenie. Ale każe Hinczy spróbować powstrzymać zapędy Spytka. Niestety ogłoszenie konfederacji tylko podgrzewa atmosferę i sprawy wymykają się spod kontroli. Konfederaci ruszają pod Grotniki. Tymczasem w Krakowie toczy się śledztwo w sprawie fałszywych monet. Rzeźnik zaczyna wspominać, co kiedyś zrobiono z fałszerzem, a Lech blednie z przerażenia. Sławoj natomiast wcale się nie boi i kupuje sobie nowe ubranie. Nową dwórką królowej zostaje bratanica Spytka - Jadwiga Melsztyńska.

Maj 1439. Spytek nadal walczy o idee konfederacji, czyli o ograniczenie wpływu Oleśnickiego na rządy w Koronie. Król Władysław Jagiellończyk postanawia, że stanie na czele wojsk królewskich, które ruszą przeciwko Spytkowi. Królowa wysyła Jana Hinczę z tajną misją. Ma spróbować przekonać Spytka do kapitulacji lub pomóc mu uciec za granicę. Niestety w misję Hinczy wkracza Oleśnicki i Spytek ginie z ręki Hinczy - swego przyjaciela. Tymczasem w Krakowie Kunegunda coraz bardziej boi się wyjazdu do Włoch. Bo Giovanni chyba bardziej kocha swoją matkę. Ale okazuje się, że matka Giovanniego nie będzie z nimi mieszkać. Odda im swój dom. Lechowi trudno się wyplątać z fałszerskiego biznesu. Nie ma pieniędzy na oddanie długu, bo Jagna (Malwina Dubowska) za te pieniądze kupiła sobie nową sukienkę.

Jesień 1439. Król Władysław Jagiellończyk docenia siłę młodych rycerzy. Sprzeciwia się także Oleśnickiemu, który chce ukarania rodziny Spytka z Melsztyna. Dziersław zostaje starostą chełmińskim. Król zamierza przygotować listę urzędów, które będą mogli objąć młodzi. Zmarł Albrecht II Habsburg. I tron węgierski jest do wzięcia. A jego żona - królowa Elżbieta jest w ciąży. Jadwiga Melsztyńska jest zrozpaczona po śmierci stryja. Widzi codziennie Hinczę, który go zabił. Andrzej Tęczyński wyzywa Hinczę na pojedynek. Na szczęście Mszczuj studzi ich gniew. W Wilnie rozpoczyna się misja Czartoryskich - Aleksandra i Iwana. Mają zabić Zygmunta Kiejstutowicza. W Krakowie Jagna przejmuje karczmę po Kunegundzie. Widzi, że dziadek Lech martwi się brakiem pieniędzy - wpada więc na pomysł. Kradnie mieszek pewnej szlachciance Katarzynie Włodkowej - szefowej mafii fałszerzy i bandy zbójników.

Marzec 1440 r. Bracia Czartoryscy - Iwan i Aleksander - dokonują zamachu na Zygmunta Kiejstutowicza. Danił próbuje bronić księcia, ale zostaje śmiertelnie ranny. Umiera na rękach Awdokii. Na Wawel przyjeżdżają posłowie węgierscy - z propozycją korony dla Władysława Jagiellończyka. Zaprosił ich Oleśnicki. Król rozmawia z bratem Kazimierzem i chce poczekać na opinię matki. W Sanoku trwa wesele Mszczuja i Doroty. Para młoda dostaje w prezencie ślubnym kozę, która utrudnia noc poślubną. Zofia i Hincza podekscytowani szczęściem młodych, wpadają sobie w ramiona.

Marzec 1440 r. Narodziny Władysława Pogrobowca komplikują sytuację. Jest już następca tronu. Władysław za namową Oleśnickiego decyduje się przyjąć węgierską koronę, ale nie ożeni się z królową Elżbietą. Kazimierz chce jechać z bratem na Węgry. Bracia są zafascynowani wizją chrześcijańskiej Europy i pokonaniem armii sułtana. Świdrygiełło po zabójstwie Kiejstutowicza szykuje wyprawę na Wilno. Chce być Wielkim Księciem Litwy. Tymczasem Oleśnicki chce wysłać tam królewicza Kazimierza. Lech i Sławoj domagają się od Katarzyny Włodkowej pieniędzy za milczenie i pakują się w kolejne tarapaty. Dostają pieniądze, ale Sławoj jeszcze tego samego dnia ginie z ręki Przemka. Lech z Bdzigostem uciekają z miasta.