Youp van 't Hek

In 'Zonder twijfel' speelt Youp van 't Hek een overspannen vertegenwoordiger in speelgoed, die samen met één teddybeer is opgenomen in een inrichting. De rollen van zuster en verpleger worden gespeeld door Aletta de Nes en Hans van Gelder.

Van 't Hek is een kredietbewaker, die onder andere grote verhalen heeft over zijn studententijd. Als jongen uit de provincie kwam hij terecht in Amsterdam, maar raakte al snel de weg kwijt. Hans van Gelder van Cabaret Nar speelt de rol van Napels, de buurman.

Van 't Hek speelt een zwerver, die op weg is naar één van zijn broers. Hij overnacht in een theater en treft daar publiek. Hij vervangt vervolgens cabaretier Van 't Hek, waar dit publiek voor is gekomen. Met de elpeeregistratie won Van 't Hek in 1987 een Edison in de categorie cabaret/theater.

Van 't Hek speelt een cabaretier en vertelt hoe hij zijn voorstelling voorleest aan zijn moeder in een tehuis. Ondertussen wordt Van 't Hek lastig gevallen door een man (gespeeld door acteur Onno Molenkamp), die zijn laatste dag in het theater heeft gewerkt. Deze man blijkt niet zomaar een man te zijn.

Van 't Hek speelt voor de pauze een man met een mislukt huwelijk en een paar broers in een tehuis, die niet helemaal goed zijn. Na de pauze blijkt Van 't Hek zelf de broer die niet helemaal goed is te zijn en bekijkt op die manier de wereld van een hele andere kant.

Eerste Oudejaarsuitzending van Youp van 't Hek. Centraal staat het verhaal van de zwerver die niet zwerft, maar wel graag had willen zwerven: hij zou zijn leven omgooien als hij nog maar twee maanden te leven had, maar hij weet niet hoelang hij nog heeft, dus blijft alles bij het oude. Hoogtepunt is de grap over Buckler: het drinken van dit alcoholvrij bier vindt Van 't Hek het toppunt van burgerlijkheid. In een minutendurende conference hekelt hij de drinkers van dit "gereformeerde bier". Het effect is groot: Heineken stopt enige maanden na de uitzending met de productie van Buckler.

Van 't Hek loopt op een Centraal Station en is op weg. Op weg naar de dood. Maar voordat je sterft, moet je toch eerst geleefd hebben. Van 't Hek vertelt over hoe hij denkt dat een mens zou moeten leven voor deze uiteindelijk doodgaat.

Van 't Hek vertelt over zijn jeugd, waarin hij als klein kind altijd met zijn twee beste vrienden Charley en David naar de bunker van de streng gereformeerde Boer Buitendijk ging. Hij vertelt wat er is geworden van hem en zijn twee goede vrienden.

Van 't Hek is het thuis meer dan zat en heeft zich teruggetrokken op zolder, waar hij zijn eigen kroegje heeft gebouwd. Hij heeft een contactadvertentie geplaatst en krijgt telefonisch reactie van de twintigjarige Suzie. Diezelfde avond wil Van 't Hek met deze dame afspreken in zijn eigen café.

De Oudejaarsconference van 1995 is opgebouwd rond het thema sterven of liegen: Van 't Hek tracht de totale leugen van het leven aan te tonen. Hij besluit om geen grappen meer te maken in het openbaar. Tussendoor vertelt Van 't Hek de ene na de ander grap over diverse gebeurtenissen van het afgelopen jaar, zoals de successen van Ajax, reality tv, de oorlog in Bosnië en provincialen uit Ommen in Amsterdam.

Van 't Hek gaat voor de laatste keer terug naar de oude fabriek, die hij samen met zijn broer heeft overgenomen van zijn vader. De vele ruzies tussen de twee broers hebben er echter voor gezorgd dat de fabriek gesloopt gaat worden. De muzikant wordt gespeeld door Rens van der Zalm.

Van 't Hek moet afscheid nemen van het oude studentenhuis, waar hij al die tijd nog in heeft gewoond, maar welke verkocht gaat worden. Van 't Hek vertelt over hoe het er vroeger aan toe ging in het studentenhuis en vooral over zijn oude vrienden en wat er van hen terecht is gekomen.

In de Oudejaarsconference van 1999, getiteld 'Mond vol tanden', blikt Youp van 't Hek terug op het jaar en stelt de ophef over het nieuwe millennium aan de kaak. Van 't Hek is in zijn nopjes met de nieuwe vriendin van kroonprins Willem-Alexander: het Argentijnse "feestbeest" Máxima, onze toekomstige koningin. In vergelijking met de vrouw van de Belgische kroonprins, staat Nederland, volgens hem, al met 10-0 voor.

Van 't Hek vertelt over zijn ervaringen met een lifter, die hij op weg naar het theater heeft meegenomen. De lifter is van huis weggelopen omdat hij het niet meer zag zitten. Van 't Hek vertelt tevens over de begrafenis van zijn goede vriend Willem.

In de Oudejaarsconference van 2002 blikt Youp van 't Hek terug op een veelbewogen jaar: de moord op Pim Fortuyn, kogelbrieven, demonisering, paarshaatzaaierij en een oneindig aantal politieke beunhazen. 2002 was het jaar van de waardeloze normen, miljonairstuintjespolitiek en het absolute record wachtgeld-regelen.

Als eenzame paprikakweker heeft Van 't Hek zijn best gedaan de beste paprika's te telen. Desondanks is hij alles behalve gelukkig. Zijn gezin heeft hem verlaten, zijn personeel is vertrokken en zijn vrienden ziet hij zelden nog.

In Het Zelfmoordcommando blikt Youp van 't Hek op zijn geheel eigen wijze terug op het jaar 2005. Rachèl (Raggel) Hazes, Talpa en Jack Spijkerman zijn dit keer onderwerp van Youps vileine spot. Maar Youp zou Youp niet zijn als er in zijn show ook niet ruimte is voor een oproep tot bezinning.

De schouwburgdirecteur van Tilburg bracht cabaretier Youp van 't Hek op het idee een crossoverprogramma te maken, waarin Youp zou samenwerken met en een artiest of groep uit een heel ander werkgebied. Van 't Hek koos voor het door hem zeer bewonderde klassieke strijkkwartet Matangi. Het resulteerde in een korte tournee begin 2006 en het studioalbum Youp & Matangi: Louterliedjes was het resultaat. De vijftien mooiste liedjes uit Youps oeuvre ondergingen een metamorfose. De nieuwe arrangementen die componist Ton Scherpenzeel maakte voor Matangi en Youps vaste musici zijn zeer geslaagd. Zingen is niet Youps sterkste kant, maar op dit album brengt hij het er goed vanaf. Youps kracht ligt bovenal in zijn maatschappijkritische teksten, tot nadenken stemmende teksten die opvallend vaak gaan over de liefde en (de angst voor) de dood.

Al toen hij een klein mannetje was wilde Van 't Hek niets liever dan in het theater staan. Inmiddels speelt hij al jaren allerlei voorstellingen, maar wil niet dat de voorstelling stopt. Daarom heeft hij zijn spullen meegenomen en verblijft hij, ook na de voorstelling, in het theater.

Troost heet dit jaar de oudejaarsconference van Youp. Waarom Troost? Het antwoord is simpel: de harde werkelijkheid is de oorlog, de honger, de dorst, de jaloezie, de armoe, de rijkdom, de kredietcrisis, de ruzies over het geloof in een wel of niet bestaande god en ga zo maar door. Allemaal ellende. En dan? Dan komt er een grappenmaker die je erom laat lachen. Om alles? In elk geval om zoveel mogelijk.

Na afloop van een voorstelling komt er een man naar Van 't Hek toe die, na lang aandringen, zijn verhaal aan hem kwijt mag. De man zit vooral in over een voor hem georganiseerd verrassingsfeest, waarna hij vlucht.

De tweede viool is de titel van de oudejaarsconference van Youp. Deze titel slaat op het feit dat ons land door zijn benauwde politieke klimaat steeds meer de tweede viool speelt. Vroeger deden we er nog toe, hadden we internationaal een voortrekkersrol. Nu worden we weer langzaam aan bedwelmd door de muffe geur van doorgekookte spruitjes.

Youp vond onlangs zijn vijftig jaar oude wigwam, waarin hij - toen hij klein was - zielsgelukkig was. In de zomer stond het indianententje in de tuin, ’s winters op zolder. In de wigwam zat Youp vaak en was gelukkig. Zielsgelukkig zelfs. Beetje afgesloten en volkomen in zijn eigen wereld. En eigenlijk zit hij daar nog steeds. Vanuit zijn wigwam kijkt Youp al jaren naar de wereld en denkt er het zijne van. Daar schrijft hij zijn columns, zijn theaterprogramma’s en verzint hij zijn verhalen. Het resultaat ziet u in dit typisch Youp-programma, waarin hij praat, schreeuwt, zingt en fluistert met maar één bedoeling: dat u lacht. Hard lacht. Om alles. De wereld, het leven op die wereld en vooral om Youp. Daarom Wigwam!

De schrijver Thomas Verbogt en de cabaretier Youp van ’t Hek zijn al jaren goede vrienden en houden allebei van mooie verhalen, die ze verzinnen, meemaken of een combinatie van die twee. Vorig jaar gaven ze drie voorleesvoorstellingen in kleine theaters en die waren, door de bijzondere combinatie van de weemoedige Thomas en de wat hardere Youp, een dusdanig succes dat ze besloten een korte, felle tournee te maken. Waarover hun verhalen gaan? Het wonderlijke alledaagse, ons zinloze geploeter tussen droom en daad, het aardse gekrakeel dat leidt tot hilarische melancholie. Slechts drie weken zijn ze onderweg met hun programma onder de toepasselijke titel Mooie Verhalen. Een niet te missen avond voor de echte liefhebbers van taal zoals taal bedoeld is.

Wat was de vraag ook alweer?’ hoor je vaak als iemand de draad van een betoog kwijt is. Waarop de interviewer geen idee heeft wat-ie ook alweer gevraagd had. Die vraag doet er eigenlijk ook niet meer toe. Niemand is in de war van het gênante moment. Niemand die er wakker van ligt. En de kijker al helemaal niet. De volgende gast babbelt er namelijk al weer vrolijk op los. In Wat is de vraag? neemt Youp het jaar nog eens op zijn geheel eigen wijze met ons door. En of daar om te lachen valt? Ja! Of vroeg je dat niet? Nou ja, dat is in elk geval wel het antwoord!

Van 't Hek heeft, zoveel is duidelijk, fysiek en mentaal een jas uitgedaan, maar wat er ook mag zijn achtergebleven in de operatiekamer, zijn narrenkap is het in elk geval niet. Sterker: Licht behoort tot de beste theatershows van de 62-jarige. Het goede nieuws is dat de man die de dood in de ogen heeft gezien - Van 't Hek heeft altijd een complexe relatie met het tijdelijke en eeuwige gehad - bepaald niet milder is gestemd. Dat zorgt in Licht voor een groot aantal onbedaarlijk geestige uitvallen richting eigentijdse waanzin als mannen in fluorescerende hesjes, papadagen, cursussen voor bejaarde dames, 'mensenmensen' en het blije begraven. Op die momenten laat hij de zaal letterlijk golven van de lach. Aan het begin van zijn show meldt hij monter dat we een 'Tommy-Cooper-momentje' niet mogen uitsluiten, naar de Britse komiek die op het podium de geest gaf. En inderdaad houd je, indachtig zijn rikketik, soms je hart vast bij zoveel heerlijk cynisch chagrijn en treffende tirades. Bron: AD

Youp zijn tiende en tevens laatste oudejaarsconference. Een terugblik op 2020. Met de titel Korrel Zout. Een titel die de lading volledig dekt. Ook in het jaar waarin een venijnig en meedogenloos coronavirus de wereld aan alle kanten volledig ontwricht heeft? Ja!!! Juist nu is het tijd voor een vrolijke en vooral relativerende conference, die niet alleen het overschot aan zelfbenoemde deskundigen meedogenloos de maat neemt, maar ook een zonnig en opgeruimd licht laat schijnen over een toekomst met iets minder zinloze welvaart. Er mag weer gelachen worden. Sterker nog: er moet weer gelachen worden.