De vroege zomer van 1940. De gruwel van WO II bereikt ook West-Vlaanderen. Het eerste slachtoffer is de gewone bevolking. Ook bij het gezin Vantorre met hun dertien kinderen, die in de streek bekend staan als 'De Kavijaks', wordt het steeds moeilijker om alle monden te vullen. Omdat vader Kavijak -bijgenaamd de "Generaal"- het niet echt nauw neemt met de ouderlijke plicht, ondernemen de kinderen zelf iets om de toestand van hun gezin te verbeteren: vier van de oudste kinderen -Piften, Bolle, Spille en Jeanne- richten de Heilige Viervuldigheid op, ofwel "Het Genootschap van de Kraai". Zij trekken hun stoute schoenen aan en besluiten eten te gaan zoeken waar het is: bij de Duitsers. Gek genoeg ontstaat er snel een soort vriendschap tussen Piften en de Duitse onderofficier Heinz die in de jonge Vantorre iets van zijn eigen zoon herkent, die hij thuis in Keulen heeft moeten achterlaten voor deze verdomde oorlog. Piften raakt gefascineerd door het waarom van de aanwezigheid van de Duitse bezetter. De zeer filosofisch aangelegde Piften vindt weinig begrip in eigen rangen , maar bij zijn zieke moeder en vooral bij zijn grootvader Pépé, die het lokale stort beheert, is hij altijd welkom voor een babbel. Wanneer blijkt dat de Generaal de rantsoenzegels van zijn familie voor zijn eigen profijt te gelde maakt, onstaat er een soort oorlogsituatie binnen het gezin: onder impuls van de Heilige Viervuldig-heid groeit het verzet tegen vader.

1941. Bij de begrafenis van Moeder duikt Cécile op, de oudste zuster van de Kavijaks. Zij is het ouder-lijke dak ontvlucht omdat ze lastig gevallen werd door de Generaal. Piften stelt dan ook onomwonden dat het gezin eigenlijk meer redenen heeft om bang te zijn van hun eigen vader dan van de Duitsers. Intussen lijkt het erop dat Jetje haar moeder gaat vervangen in het gezin. Maar helaas ook in het bed van de Generaal. Het Genootschap verzet zich daartegen: ze denken er zelfs even over na om de Generaal uit de weg te ruimen. Maar uiteindelijk kiezen ze ervoor -via een combine met de Duitsers- Jetje naar Oostende te sturen om er als ziekenverzorgster te werken. Nu ze het huis uit is, beseft Piften hoeveel hij van zijn zuster Jetje houdt. Hij bekent zijn liefde voor haar aan Pépé, die hem tot voorzichtigheid noopt. Maar Piften kan Jetje niet uit zijn gedachten bannen. Hij beslist naar Oostende te trekken en haar zijn liefde te verklaren.

De oorlog gaat zijn gang en ook bij de Kavijaks-kinderen treedt er een soort van gewenning op: in ruil voor een kleine vergoeding is met de Generaal een soort van wapenstilstand gesloten. Piften worstelt met het diepe verlangen naar een 'ware liefde' en richt zich hartstochtelijk tot het meisje Belinda, dat hij vele malen in de plaatselijke bioscoop mocht bewonderen. De bioscoopuitbaatster Marcella heeft Piftens passie voor de alleen op pellicule bestaande Belinda doorgrond en vraagt of hij eens geen zin heeft om kennis te maken met een "echte vrouw". Eer hij het beseft is Piften door Marcella ingewijd in de liefde en wanneer hij ook bepaalde gevoelens voor haar gaat koesteren, waarschuwt Pepe hem: Marcella is geen vrouw van onbesproken reputatie. Inmiddels komt aan het licht dat zich binnen het Kavijakshuis ook een droevige geschiedenis herhaalt: de Generaal vergrijpt zich aan Jeanne, waarop het Genootschap beslist de wandaden van hun vader aan te geven bij de Rijkwacht. Als wraak zet de Generaal het Kavijakshuis te koop.

1945. Dat de Duitsers weg zijn, stemt Piften natuurlijk tot vreugde maar dat hij zijn geliefde Pépé kwijt is, maakt hem intens droevig. Op de bevrijdingfeesten heeft hij een Joods meisje gezien dat hem sindsdien fascineert: ze heet Esther en woont in bij Marcella's buurvrouw, Ann. Zijn verhouding met die Marcella draait -mede door zijn belangstelling voor Esther- vierkant en diepe eenzaamheid is nu zijn dagdagelijkse deel. Hij is op Pépé's stort gaan wonen. Zeer tot ongenoegen van de drie andere leden van het Genootschap van de Kraai, die besloten hebben hun dubieuze strandjutterspraktijken op te geven en binnenkort Marcella's bioscoop -die erg slecht draait- om te vormen tot een bazar.

1946. Piften heeft vernomen dat Esther ergens in Oostende verblijft en gaat zich daar vestigen. Hij komt er aan de kost als bootschilder en besteedt al zijn vrije tijd aan een fanatieke zoektocht naar "zijn meisje". De andere Kavijaks beschouwen hem als een verloren zoon en ergeren er zich aan hoe Piften het stort van Pépé, dat hij in beheer had gekregen, laat verloederen. Maar als de nu toch flink uit kluiten gewassen Kavijaks-kinderen eens in de spiegel kijken, beseffen ze dat ook zij veranderd zijn: de welstand die het strandjutten destijds en de bazar hen nu brengt heeft hen omgevormd tot "kleine West-Vlaamse bourgeois" zoals Jeanne het plagend uitdrukt. Bolle wordt erop uitgestuurd om Piften te zoeken. Die laatste komt op café de Generaal tegen.