Wielokrotnie z powodzeniem wystawiana w polskich teatrach komedia Michała Bałuckiego (1837-1901). Bałucki tym razem wyśmiewa przywary nie mieszczaństwa, lecz szlachty galicyjskiej – niegospodarność, rozrzutność, życie na pokaz, próżność wszelkiego rodzaju. Wedle jego diagnozy, sprawcami „ciężkich czasów” są ci, którzy na nie narzekają. Refleksja godna uwagi do dziś. Komediopisarz wprowadza na scenę galerię barwnych postaci, z których większość dumnie dzierży „sztandar szlacheckiej godności” pomimo plag, jakie los im zsyła. Grad młóci, powodzie zalewają, niszczą podatki albo Żydzi siedzą na karku, a szlachta z desperacji pije węgrzyna i szampana. Bajkowski zgrał się do nitki, Giętkowski ma więcej długów niż włosów na głowie, bo majątek po ojcu poszedł na zbytki i fanaberie żony i córki, wciąż pozostającej w panieństwie, Kwaskiewicz jest przekonany, że czegokolwiek szlachcic się tknie, i tak się nie uda.
